JANKES NA DWORZE KRÓLA ARTURA Kilka słów wstępu Z dziwnym człowiekiem, o którym zamierzam opowiedzieć, spotkałem się w warwickim zamku. Byłem oczarowany jego niewymuszoną prostotą, zdumiewającą znajomością starożytnej broni i wreszcie tym, że bez przerwy sam potrafił toczyć rozmowę, dzięki czemu towarzystwo jego nigdy nie stawało się uciążliwe.

Lista słów najlepiej pasujących do określenia "jeden z rycerzy króla Artura":LANCELOTCAMELOTGRAALSTÓŁCELTZAMEKRAMAPALADYNGAWAINDRUŻYNAPOJEDYNEKMIECZAVALONROSZADABERŁOEXCALIBURPARSIFALDAMAŁOKIETEKTOR

Artur reprezentuje przyszłość Brytanii, obietnicę dobrobytu i honoru, jednak wśród jego dzielnych rycerzy kryją się poplecznicy Mordreda. Siły zła są nieliczne, ale wiedzą o sobie nawzajem i pozostają w ukryciu przed wszystkimi, za wyjątkiem jednego z poddanych Artura. Jedynie Merlin wie, kto jest a

View This Storyboard as a Slide Show! Storyboard Description Legenda o Królu Arturze i Rycerzy Okrągłego Stołu Storyboard Text EKSPOZYCJA KONFLIKT WZROST AKCJI Artur, syn późnego króla Uther Pendragon, wyciąga z kamienia miecz. Ten akt udowadnia, że jest prawowitym królem Anglii. W wieku szesnastu Arthur zostaje koronowany, a Merlin staje się jednym z jego najbardziej wartościowych doradców. PUNKT KULMINACYJNY Pół-siostra Arthura, Morgana Le Fay, grozi Camelotem i Arturem czarnoksiężnikami. Po wielu bitwach, aby chronić jego tron, Artur musi bronić tronu i udowodnić, że jest warty poprowadzenia Camelota i Anglii. Walczy z wszystkimi przyszłymi królami i prawie upadkami, ale za pomocą magii Merlina. Zmarli Morgana przeciwko Arturze w walkach, ale Merlin jest silniejszy. SPADAJĄCE DZIAŁANIE Król Artur organizuje Rycerzy Okrągłego Stołu po ślubie z Guinevere. Jedynie najbardziej godni rycerze mogą siedzieć w olbrzymim stole stworzonym przez Merlina. Sir Lancelot staje się jednym z najpotężniejszych mistrzów królowej Gwinevereii. Również Arthur i Guinevere wspierają Mordreda, syna Artura i jego pół-siostrę Morganę Le Fay. ROZKŁAD Morgana mówi Mordred, że Arthur jest jego ojcem i że Mordred jest dziedzicem tronu Camelota. Morgana zatruwa umysł przed swoim ojcem. Mordred zaczyna wyczuwać sposoby zniszczenia Artura i domagać się tronu. Mordred i Morgana planują strajk, podczas gdy wielu rycerzy poszukuje Świętego Graala. Mordred jest w stanie udowodnić, że Lancelot i Guinevere mają romans. Arthur jest złamany sercem. Guinevere zostaje skazany na palenie, ale zostaje ocalony przez Lancelota. Mordred i Arthur zapadają w fatalną bitwę. Chociaż Arthur udaje się zabić Mordreda i obalić plan Morgani, Arthur również śmiertelnie ranny, a więc kończy bajkową egzystencję Camelot, Artura i jego Rycerzy Okrągłego Stołu.

Yankes na dworze króla Artura/XXV. Data wyd. Miejsce wyd. Tytuł orygin. XXV. BITWA W PIASKOWYM PASIE. W grocie Merlina — Klarens, ja i 52 młodzieńców, sam kwiat wytwornej, wykształconej i doskonałej brytyjskiej młodzieży.

<< wstecz Stronę, którą tu widzicie, potraktowałem, jako swego rodzaju eksperyment. Żeby oglądać ją w idealnej postaci będzie potrzebny Netscape Navigator lub Microsoft Explorer w wersji +. We właściwościach Netscape'a musi być (co ciekawe) włączona obsługa Java Script. Linki w kolorze złotym, odnoszą się do postaci, zielonym do miejsc, a w niebieskim do przedmiotów i czynności. Myślę, że taki podział ułatwi nawigację. Lista w miarę możliwości będzie rozwijana, oczekuję propozycji. - 193 hasła Aarlardin Rycerz mający sporą wiedzę magiczną. Poślubił cioteczną wnuczkę Artura, Guigenor Ablamor z Bagien Rycerz, który posiadał był białego charta, zabitego przez Gawaina i Gaherisa. W odwecie Ablamor zabił ich psy gończe. Stało się to przyczynkiem do walki, Gawain miał już Ablamora na ostrzu miecza, gdy jego dama rzuciła sie pomiędzy nich i Gawain przebił ją zamiast Ablamora. Przerażony tym Gawain zaniechał dalszej walki. Accalon z Galii (Askalon) rycerz i kochanek Morgan (wróżki Morgany), z którą uknuł intrygę przeciwko Arturowi: ukradł miecz Ekskalibur, a ten czynił właściciela odpornym na rany. Merlin dopomógł Arturowi w walce przeciw Askalonowi i został on pokonany. NOWA WERJA: Askalon wybrał się na łowy z Arturem, gdy zmierzchało znaleźli schronienie w ruinach starego zamku gdzie zanocowali. Ku swemu zdziwieniu Askalon obudził się na polu, a tajemnicza dama wręczyła mu miecz, mówiąc, że to Ekskalibur i powiedziała, że musi go użyć w walce. Jego przeciwnikiem okazał się być Artur. Żaden z nich niw rozpoznał drugiego. Artur miał w rękach fałszywy Ekskalibur, na początku wyglądało na to, że Artur przegra, ale pojawiła się Pani z Jeziora sprawiając, że Ekskalibur wypadł z dłoni Askalona i upadł na ziemię. Artur podniósł go i pokonał przeciwnika. Kiedy król dowiedział się, że cała sprawa została zaaranżowana przez Morgan, obiecał, że Askalon nie zostanie ukarany. Jednak rany jakie otrzymał były tak ciężkie, że wkrótce zmarł. Acheflour W Parsifalu była siostrą Artura i matką Percevala. Myśląc, że jej syn został zabity, oszalała i błąkała się po lasach. Perceval ją odnalazł. Wyzdrowiała i zamieszkała z nim i z Lufamourem Addanz Potomek Percevala. Aglovale syn króla Pellinore'a. Zginął przypadkowo z ręki Lancelota, gdy ten ratował Guinevere ze stosu. Agravaine rycerz Okrągłego Stołu i brat Gawaina, Gaherisa i Garetha, synów króla Lota z Orkney i Morgause. Poślubił Laurel, siostrzenicę Lionorsa. Jego jedyna wielka chwila to intryga z Mordredem w celu zdemaskowania cudzołóstwa Ginevere i Lancelota, z którego ręki zginął, gdy próbował przyłapać królową w sypialni na gorącym uczynku. Agretes w Grand Saint Greal, trzynastowiecznym arturiańskim romansie, Agretes jest nazywany królem Camelot na długo przed Arturem. Będąc poganinem, prześladował Josephusa, syna Józefa z Arymatei, strażnika Graala, za co został ukarany szaleństwem i śmiercią. Aguigrenons dowódca króla Clamadeksa, okrutnego monarchy, który wciągnął w pułapkę wielu rycerzy Graala. Perceval pokonał go, broniąc dziewicy Blanchfleur, i w końcu wysłał obu na dwór Artura. Ailleann W starym irlandzkim romansie, Visit of the Grey Ham, kobieta z Zaświatów potrafiąca zamieniać sie w jelenia. Zaprowadziła Artura i jego rycerzy do Zaświatów, żeniąc wielu z nich, sama poślubiła Artura. Pochodziła podobno od króla Islandii Ioruaidh'a Alain le Gros ojciec Percevala. W jednej z opowieści nakarmił rzesze jedną rybą i od tego czasu znany był jako Król Rybak. Wzniósł zamek Corbenic, gdzie przechowywano Insygnia Graala. Albanact Kapitan gwardii arturiańskiej w operze Drydena Król Artur. Jego imię pochodzi prawdopodobnie od Albanacta, syna Brutusa wzmiankowanego przez Geoffreya z Monmouth, od którego pochodzi nazwa Albania, czyli Szkocja. Albion Pierwotny archetyp celtyckiego świata. Albion u swych źródeł ma chaos, oryginalny wzór według którego powstało wszystko, co wyłoniło się z niebytu. Albion jest ziemskim odwzorowaniem Zaświatów. Nie ma realnych korzeni, chociaż starożytni Brytowie zwali swój kraj Albionem. Alcardo Giermek, brat Izoldy i towarzysz Tristana znany później jako Lantris. Zginął próbując uwolnić siostrę z rąk Marka. Aleine bratanica Gawaina. Wysyła Percevalowi czerwoną zbroję i namawia do udziału w turnieju na dworze Artura, przed czym się wcześniej wzbraniał. W przebraniu tym pokonał wszystkich i zdobył miejsce przy Okrągłym Stole. Alfasem król Terre Foraine i jeden z Okaleczonych Królów. Po otrzymaniu chrztu z rąk Alaina le Gros usiłował spojrzeć do wnętrza Graala i został powalony za zuchwałość. Będzie uzdrowiony, gdy zostanie odnaleziony Graal. Alice la Beale Pilgrim córka Ansirusa Pielgrzyma, jedna z wielu kuzynek Lancelota. Dopomogła Alisandrowi le Orphelin w ucieczce z zamku Morgan i póżniej go poślubiła. Zawsze miała zakryte oblicze, co sugerowało, że jej piękno przewyższa urodę zwykłych śmiertelniczek. Alisander zakochał się w niej, gdy odsłoniła twarz. Alisander le Orphelin rycerz, który wyruszył pomścić śmierć swego ojca, zabitego przez króla Marka z Kornwalii, i po drodze przeżył wiele przygód. Morgan zauważyła go podczas turnieju i wyleczyła z ran, by mógł zostać jej kochankiem. Alisander odrzucił ją jednak i poślubił Alice la Beale Pilgrim. Nigdy nie dotarł do Camelot. Zaliczano go do rycerzy króla Marka. Amangons okrutny i chciwy władca; żył wprawdzie przed Arturem, ale jego postępki miały spory wpływ na późniejsze poszukiwanie Graala. Razem ze swymi ludźmi zgwałcił dziewice przy studni i ukradł im złote kielichy. W czasach arturiańskich potomkowie dziewic i rycerzy żyli zaszyci głęboko w lasach. Za tą opowieścią kryje się potężny mit o kobietach z Zaświatów, które reprezentują Zwierzchność królestwa i strzegą Insygniów Brytanii; odebranie im opieki nad krajem zamieniło go w ziemię jałową. Jedynie odnalezienie Graala może uzdrowić krainę. Ambrosius król Brytanii, brat Uthera Pendragona. Pozbawiony tronu przez Wortigerna, lata chłopięce spędził za granicą, skąd powrócił z Utherem i odzyskał królestwo. Dane historyczne świadczą, że przewodził walkom z Sasami i położył fundament pod przyszłe dzieło Artura. Nazywany "Ostatnim Rzymianinem". Aminadap jeden spośród Królów Graala, wspominany w Quest del Saint Graal. Amr, Anir jeden z synów Artura, o którym wiadomo tylko, że zginął z ręki własnego ojca. Jego grób, Licat Amir, znajdował się w Walii i mówiono, że każdej nocy zmieniał długość. Andred kuzyn Tristana, spiskował, by pozbawić go życia lub okryć niesławą; wiecznie szpiegował spotkania Tristana z Izoldą i donosił o nich królowi Markowi. Niektóre wersje przypisują mu zamordowanie Tristana; sam został zabity przez Ballangere'a le Beuse wraz ze wszystkimi, którzy zawiązali spisek przeciwko Tristanowi. Anfortas Król Graala w Parsifalu Wolframa von Eschenbacha oraz operze Wagnera pod tym samym tytułem. Angharad (Angharad Złotoręka) ukochana Peredura (zob. Perceval) w walijskim romansie o Graalu. Jej pełne imię brzmiało Angharad Law Eurawc, czyli Angharad Złotoręka. Peredur przysiągł nie pokochać innej ani nie spojrzeć na żadnego innego człowieka, póki nie odwzajemni jego uczucia. Była być może znacznie starszym bóstwem celtyckim, które, jak wiele jej podobnych, utraciło znaczenie, a jej rola została ograniczona do pośledniego miejsca w arturiańskich romansach. Anglides matka Alisandra le Orphelin'a. Po tym jak jej mąż został zbity przez króla Marka, w tajemnicy wychowywała syna. Angwish, Angwisance król Irlandii i ojciec Izoldy z Irlandii. Wydaje się, że walczył po stronie zbuntowanych królów przeciw Arturowi i na początku Arturowych rządów, a później został towarzyszem Okrągłego Stołu. Król Marek z Kornwalii był jego wasalem. Tristan, chcąc się temu sprzeciwić, przybył doń i przy tej okazji zabił królewskiego brata Morholta; wtedy właśnie po raz pierwszy ujrzał Izoldę. Anna według Geoffreya z Monmouth, siostra Artura. Istnieją dwie wersje, jeżeli chodzi o to kogo poślubiła, Geoffrey wzmiankuje zarówno Lota z Ornkey jak i króla Budica z Bretanii. Być może jest uosobieniem celtyckiej bogini Anu. Annowre czarownica z Niebezpiecznego Lasu, zakochana w Arturze. Udało jej się zwabić go do swej siedziby, ale gdy ją odtrącił, zapragnęła jego śmierci i namawiała wielu rycerzy, by go zgładzili. Usłyszawszy o tym, Nimue sprowadziła do miejsca uwięzienia Artura Tristana; przybył w porę, by zgładzić dwóch rycerzy, którzy pobili króla. Artur osobiście zabił Annowre, gdy usiłowała skraść Ekskalibur. Historia ta jest może odmianą opowieści o spisku Morgan, usiłującej wciągnąć Artura w zasadzkę przy pomocy kochanka Accalona z Galii. Annwfn Walijskie zaświaty. Stary walijski poemat Preiddeu Annwfn opowiada jak to Artur wyprawił się tam z drużyna w celu zdobycia magicznego kotła; narratorem w poemacie jest Taliesin, jako jeden z uczestników wyprawy. Wypłynęli statkiem Prydwen, po długiej podróży dopłynęli do fortu albo miasta posiadającego wiele różnych miast (Caer Rigor, Caer Siddi, itp.). Powróciło stamtąd tylko siedmiu rycerzy. Bardzo podobną opowieścią jest Culhwch, opowiadającą o podróży Artura do Irlandii (Szmaragdowa wyspa była substytutem zaświatów). Argante elfia królowa Avalonu, do której Artur udał się po swej ostatniej bitwie. Wysnuwane sa przypuszczenia, że była formą brytyjskiej bogini Arianhrod. Aries pastuch, domniemany ojciec Tora. Gdy chłopiec poprosił, aby mógł zostać rycerzem, Aries przyprowadził go na dwór Artura. Merlin wyjawił wówczas, że w rzeczywistości Tor jest synem króla Pellinore'a. Z czasem stał się znakomitym rycerzem Okrągłego stołu. Aries to w całej arturiańskiej sadze bodaj jedyna postać wywodząca się z pospólstwa. Arnive Według jednej z wersji matka Artura, uratowana przez Gawaina z łap Klingsora. Aron Jeden z 25 królów z arturiańskiego dworu. Arondight miecz Lancelota Artur syn Igerny i Uthera Pendragona. Na prośbę Merlina wychowywał go Ector z Dzikiego Lasu. Został królem Brytanii po wyjęciu miecza z kamienia. Stworzył Okrągły Stół, poślubił Guinevere i przystąpił do wprowadzania w kraju porządku i prawa. Przez następne lata jego rycerze przemierzali królestwo wzdłuż i wszerz, naprawiając wyrządzone krzywdy i pomagając potrzebującym. Pojawienie się w Camelot Graala doprowadziło do wielkiej wyprawy, w której wzięli udział wszyscy rycerze Okrągłego Stołu, choć tylko trzem się powiodło. Później rządy Artura zaczęły się chylić ku upadkowi. Przybycie jego nieślubnego syna Mordreda i ciągnący się romans Guinevere z najwspanialszym z rycerzy, Lancelotem, położyły kres Okrągłemu Stołowi. W końcu Artur zmierzył się z Mordredem opodal Camlan i w bitwie odniósł rany zagrażające życiu. Trzy tajemnicze królowe, przybyłe w czarnej łodzi, zabrały go do Avalon, by tam wyzdrowiał i wyczekiwał dnia swego powrotu. Ten ostateczny kształt mitu o Arturze zawiera się w większości wcześniejszego, zachowanego materiału. Można w nim znaleźć ślady rzymsko-brytańskiego wojskowego dowódcy, plemiennego wodza z "ciemnych wieków" oraz średniowiecznego pomazańca. Przejął po Branie Błogosławionym rolę strażnika królestwa Brytanii, którego można wezwać w razie potrzeby. Według legendy został pochowany w Opactwie Glastonbury, skąd ekshumowano jego szczątki za panowania Henryka II. W tradycji i ludowych wierzeniach cieszy sie niegasnąca sławą. Śpi ponoć w jednej z rozlicznych podziemnych jaskiń, jak np. ta w Alderly Edge w Cheshire, w zamku Richmond w hrabstwie York czy w Sewingsshield niedaleko Wału Hadriana. We wcześniejszych podaniach pojawia się jako główny bohater przygód; w wersjach późniejszych rycerze stopniowo zastępują swego króla, w jego imieniu działają. Opowieści o Arturze określa się ogólnie mianem "materii Brytanii"; stanowią one jądro mitologii kraju. Assysla W Breta Sogur (skandynawskiej wersji dzieł Geoffreya z Monmouth) wyspa na której umarł Artur. Avallach, Afallach ojciec Modron. Władca zaświatowego królestwa Avalon Avalon królestwo w Zaświatach lub Wyspa Jabłek, gdzie uniesiono Artura, by Morgan mogła go wyleczyć z ran. Avenable pojawia się w legendach o Merlinie jako młoda dziewczyna przebrana za giermka, która pod imieniem Grisandole została seneszelem cesarza. Pewnego razu cesarz miał sen, w którym ujrzał maciorę z koroną na głowie. Powiedziano mu, że tylko dziki mąż zamieszkujący w pobliskim lesie może wyłożyć znaczenie snu. Grisandole odszukała dzikiego męża, który przybierał postać jelenia - był nim Merlin. Wyjaśnił, że maciora to cesarzowa, a jej dwunastu giermków to urodziwi młodzieńcy. Od razu spalono ją na stosie, Grisandole zaś, wyjawiwszy swą płeć, poślubiła cesarza! Balan brat Balina. Przebrani w pożyczone zbroje, bracia niechcący zabili się nawzajem. Balin brat Balana, czasami zwany "la Sauvage" ("dziki"). Został uwięziony za zabicie kuzyna Artura. Po wyjściu na wolność wyruszył na poszukiwanie przygód. Goszcząc na zamku króla Pellesa, uśmiercił jego brata, złego rycerza Garlona. Gdy rozgniewany król gonił za nim po zamku, Balin niechcący przebił mu oba uda włócznią należącą do Insygniów. Czyn ten nazwano Bolesnym Ciosem i mówiono, że obrócił kraj w ziemię jałową. (Zob. Okaleczeni Królowie). Barinthus zwany "Żeglarzem", był przewodnikiem Merlina i Taliesina podczas ich podróży z rannym Arturem ku wyspie w Zaświatach. Jest typowym przewoźnikiem umarłych i być może wywodzi się z mythosu Manannana. Pod postacią św. Barrinda ma powiązania ze św. Brendanem i jego wyprawą do Raju Błogosławionych. (Zob. Wyspy Szczęśliwe). Baudwin z Bretanii jeden z najwybitniejszych rycerzy Okrągłego Stołu w schyłkowym okresie. Przeżył ostatnią bitwę pod Camlan i został pustelnikiem. Znany był też ze swych umiejętności lekarskich. Beaumains zob Gareth z Orkney. Bedwyr, Bedivere jedna z postaci najwcześniej związanych z Arturem. Być może pełnił kiedyś funkcję podobną do roli Lancelota, który zastąpił go w późniejszych romansach, gdzie Bedwyr z kolei wspominany jest głównie jako rycerz, któremu Artur powierzył zwrócenie Ekskalibura jezioru. Był sługą Artura. Bellieus pechowy rycerz z wczesnych przygód Lancelota. Lancelot wszedł do namiotu, gdzie spała dama Bellieusa, i położył się obok niej. Nagle wrócił Bellieus i ujrzawszy Lancelota, wyzwał go na pojedynek, co oczywiście nieomal skończyło się dlań fatalnie. Przeżył jednak, a później został rycerzem Okrągłego Stołu. Bercelak, Bertilak zob. Zielony Rycerz. Blaise tajemnicza postać związana z Merlinem, nazywana jego nauczycielem. Osiadł w Northumberland, gdzie często odwiedzał go Merlin, którego wyczyny i wróżby spisywał. Blanchfleur tym imieniem nazywano czasem siostrę Percevala. Oddała życie, lecząc trędowatą, a jej ciało towarzyszyło rycerzom poszukiwaczom Graala do Sarras. (Zob. Dindrane). Bolesny Cios cios, który Balin przypadkowo zadał Królowi Graala Pellesowi i który zamienił krainę w ziemię jałową. Bors de Granis syn króla Bana z Benoic. Kuzyn Lancelota i jeden z najznamienitszych rycerzy Okrągłego Stołu. On, Perceval i Galahad to jedyni rycerze poszukiwacze Graala, którym się powiodło. Brangaine służąca Izoldy z Irlandii; pomogła swej pani oszukać króla Marka, w noc poślubną zajmując jej miejsce w łożu. Ona też (w niektórych wersjach) podała Tristanowi i Izoldzie napój miłosny, przeznaczony dla Izoldy i Marka. Połączył on kochanków na zawsze. Brastias choć początkowo był rycerzem w służbie Gorloisa z Kornwalii, poparł Merlina, gdy Uther chciał przybrać postać jego pana, by móc spać z Igraine. Po objęciu przez Artura tronu Brestias był jednym z jego pierwszych i najzdolniejszych przywódców i został Strażnikiem Północy. Breuse sans Pitie rycerz, który w arturiańskim świecie stał się synonimem najnikczemniejszego łotra. Porwał i zabił wielu rycerzy Artura, a wielu innym dał się mocno we znaki. Nigdy go chyba nie schwytano i nie ukarano za zbrodnie - rzecz niezwykła w arturiańskich sagach - po prostu w rozmaitych wzmiankujących o nim tekstach powoli znika ze sceny. Brisen W Le Morte d'Arthur Malory'ego określa się ją jako "jedną z największych czarodziejek, jakie żyły w owych czasach". Doprowadziła do połączenia Elaine z Corbenic z Lancelotem, by mógł spłodzić Galahada: zapewniając, że w komnacie znajduje sie Guinevere, podała mu wino z domieszką ziół i zaprowadziła do Elaine. Broceliande wielka wszechpuszcza świata arturiańskiego, scena większości przygód rycerzy Okrągłego Stołu. W rzeczywistości znajduje się w Bretanii, gdzie można zwiedzić wiele miejsc związanych z Arturem. Brons zwany także Hebronem, był zięciem Józefa z Arymatei i dziadem Percevala. Jeden z pierwszych Królów Graala, później zwany Królem Rybakiem. Wiele przemawia za tym, by go utożsamiać z walijskim Branem Błogosławionym. Bruno Czarny, Bruno le Noir pan Kay nazywał go także "La Cote Male-Taile", gdyż nosił niezgrabne, niedopasowane odzienie. Gdy przybył do Camelot, był biedakiem, został więc pomywaczem. Po wielu przygodach poślubił dziewicę Maledisant i stał się panem zamku Pendragon. Ma wiele atrybutów Garetha i jest przypuszczalnie późniejszym echem rycerza z Orkney. Cabal, Caval wilczarz króla Artura. Zostawił w Walii ślad łapy na kamieniu, który jeśli się go przeniesie nocą gdzie indziej, zawsze rankiem powraca na swoje miejsce. Caledfwlch zob. Ekskalibur. Caliburnus zob. Ekskalibur. Camelot główne miasto Artura i stolica Logres, wzniesiona przez Merlina w ciągu jednej nocy. Z wielu miejsc, gdzie je lokalizowano, najbardziej popularne jest Cadbury Camp w hrabstwie Somerset. Camlan miejsce straszliwej, ostatniej bitwy między hufcami Artura i Mordreda, w której polegli prawie wszyscy rycerze Okrągłego Stołu. Niektórzy uczeni identyfikują je z Camelford w hrabstwie Somerset albo z Cambogianna (Birdoswald). Caradoc Briefbras Caradoc o Uschniętym lub Krótkim Ramieniu. W walijskiej tradycji występuje jako bohater Livre de Caradoc i jeden z rycerzy Artura. Jego imię wywodzi się ze zniekształconego starowalijskiego freichfras, czyli "mocne ramię". Celidon, Cellydon, Cat Coit Celidon wielka puszcza w arturiańskiej Brytanii, miejsce jednej z bitew Artura. Wędrował po niej oszalały Merlin. Childe Roland z pomocą Merlina uratował swą siostrę, Burd Ellen, więzioną przez króla Świata Podziemi. Clarisant, Clarisse tylko jeden romans arturiański, Sir Percevele, wspomina ją jako siostrę Gawaina, zamieszkującą czarodziejski zamek. W tym samym tekście Perceval zwycięża kochanka Clarisant, Guiromelanta. Nigdzie indziej nie ma żadnej wzmianki o tym, jakoby Gawain miał siostrę, ale jest to o tyle ciekawe, że w ten sposób klan z Orkney liczy pięć osób - wraz z Gaherisem, Garethem i Agravaine'em. Jako ucieleśnienie Bogini, ich matka Morgause z Orkney, miała prawo do takiej liczby dzieci. Clas Myrddyn "zagroda" Merlina. Według starej brytańskiej tradycji Merlin jako strażnik sprawował piecze nad Brytanią. W kategoriach ezoterycznych uwięzienie Merlina przez Nimue ma korzenie w Clas Myddyn - obszarze, w którym Merlin zamknął się z własnej woli, by stać na jego straży. Colgrevance rycerz Okrągłego Stołu, pierwszy, którego spotkała przygoda z czarodziejską fontanną w Broceliande. Gdy lał wodę z basenu na leżący obok szmaragd, pojawił się czarny rycerz i wyzwał go na pojedynek. Colgrevance przegrał, ale udało mu się zbiec, a jego opowiadanie wzbudziło ciekawość Owaina, który odniósł zwycięstwo i na jakiś czas sam został strażnikiem fontanny. Colgrevance zginął później z ręki Lancelota, gdy ten uciekał z komnaty królowej. Corbenic zamek Królów Graala. Możliwe, że nazwa pochodzi od słów Corps Benit ("błogosławione ciało") i stanowiła jedną z zagadek Graala. Cradelmass król Norgalles (północnej Walii) za czasów Artura. Należał do grupy zbuntowanych władców, których Artur pokonał na początku swych rządów. Zważywszy, że był wnukiem króla Ryonsa, nie ma się co dziwić, że to niesympatyczna postać. Crudel pogański władca Brytanii. Wtrącił Józefa z Arymatei i jego towarzyszy do lochu, gdzie moc Graala utrzymywała ich przy życiu. W końcu więźniów wypuścili Mordrains i Seraphe, którzy przeszli na chrześcijaństwo i zostali towarzyszami Graala. Cundrie, Kundrie imię Obmierzłej Staruchy w Parsifalu, która pokpiwa z rycerza, ale pomaga mu w poszukiwaniu Graala. Jest wiedźmowatym aspektem Zwierzchności. Dagonet błazen króla Artura, którego dla żartu pasowano na rycerza; później wykazał się odwagą w wielu turniejach. Jego dowcip i niebanalne zachowanie ożywiają co nudniejsze strony Księgi Tristana w Le Morte d'Arthur Malory'ego. Dame du Lac zob. Pani z Jeziora. Dinadan rycerz Okrągłego Stołu. Oprócz Dagoneta, jest to w całym arturiańskim cyklu bodaj jedyna postać obdarzona autentycznym poczuciem humoru i niemałym zacięciem satyrycznym. Napisał paszkwil na króla Marka, a podczas turnieju, w którym brał udział Lancelot, wszystkim rycerzom płatał najrozmaitsze figle. Lancelot, nie chcąc pozostać dłużnym, pojawił się w szrankach w sukni nałożonej na zbroję i pokonawszy Dinadana, wywiózł go do lasu, a tam przebrał w niewieście szaty. Dinadan, niestety, zginął później z rąk Mordreda i jego siepaczy. Dinas Emrys wzgórze w północnej Walii, na którym wznosiła się wieża Wortigerna. Ilekroć budowniczowie postawili wieżę, tylekroć budowla się zawalała. Wortigern kazał druidom sprawdzić, co jest przyczyną, a ci orzekli, że trzeba zabić chłopca i jego krwią uszczelnić fundamenty. Przyprowadzono więc młodego Merlina, który wyjaśnił Wortigernowi, że w kamiennej skrzyni pod wieżą znajdują się dwa wiecznie walczące ze sobą smoki. Symbolizowały one dwa narody - Brytów i Sasów, którym Wortigern zaprzedał królestwo. Dindraine imię nadawane czasami siostrze Percevala. Oddała życie, lecząc trędowatą kobietę; jej ciało rycerze Graala zawieźli statkiem Salomona do Sarras. Drustan zob. Tristan. Ector de Maris brat Lancelota, rycerz Okrągłego Stołu. Mylony niekiedy z Ectorem z Dzikiego Lasu, przybranym ojcem Artura. Ector z Dzikiego Lasu przybrany ojciec Artura w Le Morte d'Arthur Malory'ego. Zgodnie z instrukcją Merlina wychowywał chłopca w niewiedzy o prawdziwym pochodzeniu. Ekskalibur magiczny miecz Artura, dar Pani z Jeziora. Jak długo Artur nosił go przy sobie, był niepokonany, ale Morgan skradła mu pochwę chroniącą przed ranami. Ekskalibur znaczy "tnący stal", nazywany jest także Caliburnus lub Caledfwlch. Często myli się go z Mieczem Kamienia, który wskazywał na Artura jako prawowitego króla. Miecz ten złamał się w walce i Artur musiał poszukać nowego. Niektóre wersje podają, że Ekskalibur został wykuty przez Wolunda. Elaine de Astolat czasami zwana Le Blanke ("biała"); zakochała się w Lancelocie, a gdy ten nie odwzajemnił jej miłości, dała się unieść w łodzi do Camelot, z listem opowiadającym o jej nieszczęściu. Elaine z Corbenic córka Króla Graala Pellesa. Matka Galahada. Za sprawą czarów została kochanką Lancelota. Lancelot, przekonany, że śpi z Guinevere, spłodził z Elaine dziecko, które miało w przyszłości zdobyć Graala. Jest często mylona z Elaine z Astolat. Elaine z Garlot córka Gorloisa i Igerny. Poślubiła Nentresa z Garlot i w ten sposób pogodziła wrogiego króla ze swym niedawno koronowanym przyrodnim bratem Arturem. Florence jeden z licznych nieślubnych potomków Gawaina. Był synem nieznanej z imienia siostry Brandilesa, rycerza Okrągłego Stołu. Dołączył do spisku, mającego na celu przyłapanie Lancelota w sypialni królowej, i zginął z jego ręki, gdy Lancelot uciekał. Gaheris z Orkney trzeci syn Morgause i Lota z Orkney, brat Gawaina, Agravaine'a i Garetha. Zabił go przypadkowo Lancelot, gdy ratował Guinevere przed stosem. Galahad jeden z trzech rycerzy Graala, którym udało się zdobyć to niezwykłe naczynie; nieślubny syn Elaine z Corbenic i Lancelota. Był rycerzem o czystym sercu, niepokonanym w walce. W dokonaniach prześcignął ojca, który przez grzech cudzołóstwa z Guinevere nie był godzien zobaczyć Graala; stanowi niejako duchowe przedstawienie Lancelota. Zmarł, ujrzawszy Graala; został pochowany w Sarras. Galahaut; Haute Prince (Wysoki Książę) wróg Artura i Lancelota; gdy doznał z rąk tego drugiego porażki, stał się jego zagorzałym wielbicielem. To on doprowadził do pierwszego sekretnego spotkania Lancelota i Guinevere. Gdy otrzymał fałszywą wiadomość o śmierci Lancelota, umarł ze zgryzoty. Galehodin jedyny brat Lancelota. Niczym specjalnym się nie wyróżniał, ale Lancelot ofiarował mu księstwo Saintongue, którym pod koniec życia sam rządził. Gareth z Orkney czwarty syn Morgause i Lota z Orkney. Przybył incognito na dwór Artura i pan Kay nazwał go Beaumais ("pięknoręki"). Okazał sie dzielnym bohaterem i został pasowany na rycerza przez Lancelota, który potem niestety zabił go niechcący, ratując Guinevere przez stosem. Gawain z Orkney najstarszy syn Morgause i Lota z Orkney, siostrzeniec i spadkobierca Artura. W późniejszych tekstach średniowiecznych stał się zawadiaką i kobieciarzem, ale źródła wcześniejsze przedstawiają go jako Rycerza Bogini. Podobnie jak CuChulainn, z którym ma wiele wspólnego, w miarę jak zbliżało się południe, stawał się coraz silniejszy, dzięki czemu zyskał przydomek "Słoneczny Bohater". W walijskim nazywa się go Gwalchmai ("majowy sokół"). Gawain jest jedną z postaci najwcześniej powiązanych z Arturem. Jego dwie najsłynniejsze przygody to walka z Zielonym Rycerzem oraz spotkanie i małżeństwo z panią Ragnell. Gereint syn Erbina, bohater opowieści Gereint i Enid, wykorzystanej także przez Chretiena de Troyes w Ereku i Enidzie. Był rycerzem dziewczyny o imieniu Enida, której ojciec stracił cały majątek i przyprowadził ją na dwór. Artur i jego ludzie polowali właśnie na Białego Jelenia i ustalili, że głowa zwierzęcia przypadnie najpiękniejszej dziewicy: Gwenhwyfar wręczył ją Enidzie. Enida poślubiła Gereinta i udali się do jego posiadłości Gereint wycofał się z czynnego życia, fałszywie jednak odczytał smutek, jaki z tego powodu okazywała Enida. Przekonany, że żona chce się go pozbyć, gdyż ma kochanka, wyruszył z nią natychmiast w podróż, lecz zabronił się do siebie odzywać. Przeżyli wiele przygód i niebezpieczeństw, lecz Gereint nadal źle ją traktował i nie chciał słuchać jej przestróg. W końcu dotarli do zamku hrabiego Owaina, gdzie w kręgu utworzonym z mgły odbywały się zaczarowane gry. Mimo, że Owain ostrzegał, że nikt nie powrócił stamtąd żywy, Gereint wszedł w ów magiczny krąg, otoczony wbitymi na pal głowami. Tam w sadzie ujrzał dziewczynę siedzącą na złotym krześle. Gdy usiadł obok niej, został wyzwany na pojedynek przez rycerza. Pokonał go i zadął w wiszący w sadzie róg, kładąc w ten sposób raz na zawsze kres zaczarowanym grom. Potem pogodził się z Enidą. Gereint zginął podobno w bitwie pod Llongborth, przypuszczalnie wspierając Artura w walce z Sasami. Glastonbury miasto w hrabstwie Somerset, tradycyjnie związane z Arturem i świętym Graalem. Istnieje mnóstwo podań o magicznych cechach Glastonbury i w ostatnich latach stało się ono celem prawdziwych pielgrzymek. Nazwa miasta pochodzi przypuszczalnie od Ynys Witrin [Gutrin] (Szklana Wyspa), a niektórzy autorzy utożsamiają Glastonbury z Avalon. Według legendy Józef z Arymatei przyniósł do Glastonbury kielich używany przez Chrystusa podczas Ostatniej Wieczerzy, i w ten sposób miasto stało się pierwszą świątynią Graala. W 1191 r. mnisi wystawili na widok publiczny kości, które miały być szczątkami Artura i Guinevere, do dziś w tym miejscu znajduje się pamiątkowa płyta. Tradycja ludowa nie znosi jednak takich odkryć - mieszkańcy Brytanii nadal oczekują powrotu Artura: "Nieznany, ukryty grób dla Artura" - mówi stary walijski wiersz Strofy o grobach. Goon Desert według Opowieści o Graalu Chretiena de Troyes Goon Desert był ojcem dziewicy Graala i bratem Króla Rybaka. Jego zachowanie nie licowało z funkcja strażnika Graala, gdyż zamordował rycerza imieniem Espinogee, którego później pomścił bratanek, łamiąc przy tym miecz. Kiedy ciało Goona przywieziono do rodzinnego zamku Quiguarant, jego córka przepowiedziała, że miecz, który go zabił, będzie naprawiony dopiero po znalezieniu Graala. Stryj prędko chwycił odłamki złamanego ostrza, lecz zranił się w udo. Dopiero gdy do zamku przybył Perceval, rana się zagoiła, a miecz został naprawiony. Gorlois z Kornwalii książę Kornwalii, mąż Igraine, którą kochał do szaleństwa Uther Pendragon. Z pomocą Merlina Uther przybrał postać Gorloisa i spał z Igraine. Ich dzieckiem był Artur - w chwili jego poczęcia Gorlois zginął. Był ojcem Morgan, Morgause i Elaine z Garlot. Gowther bohater mało znanego arturiańskiego romansu, syn okrutnego rycerza i szlachetnie urodzonej pani. Chłopiec miał gwałtowny i dziki charakter, ale po pokucie, jaka sam na siebie nałożył, jego diabelskie cechy zniknęły. Historia jest nader budująca i stanowi interesujący przykład sposobu, w jaki kościół posługiwał się w swoim nauczaniu romansem rycerskim. Gra w ścinanie głowy gra, w której tajemniczy osobnik - najczęściej olbrzym lub Zielony Rycerz wkraczał zimową porą do sali biesiadnej i wyzywał obecnych na pojedynek: niech jakiś śmiałek odrąbie mu głowę jego własnym toporem, a w zamian on zada podobny cios. Śmiałek przyjmował wyzwanie, zadawał cios, a tu nagle przybysz podnosił się, natychmiast chwytał za topór i żądał, by wyzwany nadstawił karku. Gawain otrzymał odroczenie ciosu na rok; CuChulainn natomiast ukląkł od razu i został uznany za najdzielniejszego rycerza Ulsteru. Gra najwyraźniej stanowiła część obchodów świąt zimowych, kiedy to stary rok wkraczał jako olbrzym lub Zielony Rycerz, pradawny duch lasu, i był wyzywany przez osobnika symbolizującego siłę i wytrwałość roku nowego. Graal jedno z Insygniów Brytanii, niemalże powszechny symbol duchowych poszukiwań i dążeń. Przypuszczalnie wywodzi się z wcześniejszych, pogańskich kotłów; później utożsamiono go z kielichem, którego używał Chrystus podczas Ostatniej Wieczerzy do odprawienia Pierwszej Eucharystii i w którym zebrano Jego krew po zdjęciu z Krzyża. Strażnikiem Graala był Józef z Arymatei, który przywiózł go do Brytanii i umieścił w zbudowanej do tego celu kaplicy w Glastonbury. Później poszukiwali go rycerze Graala należący do Okrągłego Stołu. Jako symbol wewnętrznej prawdy poszukiwany jest do dzisiaj. Graal ukazywał się wtedy, gdy kraj zamieniał się w ziemię jałową, jedynie tym, którzy byli tego godni. W okresach pomyślności i dobrych rządów pieczę nad nimi sprawowali Królowie (czy też strażnicy) Graala, a samo naczynie znikało. Jego pojawienie się zależy od stanu władzy królewskiej (zob. Okaleczony Król) i łaski Zwierzchności. Griflet jeden z pierwszych rycerzy, których pasował Artur po koronacji, choć początkowo nie chciał tego uczynić z racji młodego wieku Grifleta (byli rówieśnikami). Wstawiał się za nim także Merlin. Gdy Griflet zapragnął spróbować swych sił w nadarzającej się przygodzie, Merlin ostrzegł Artura, że młodzieniec może z niej nie powrócić cało. Przeżył jednak i został bohaterem długiego romansu (występuje tam pod imieniem Jaufre), w którym zdobył i poślubił piękną Brunnisend. Grisandole zob. Avendable. Gromer Somer Joure "pan dnia letniego"; potężna, magiczna postać, wiecznie zmieniająca kształt. W opowieści Gawain i pani Ragnell schwytał Artura i zażądał, by ten odkrył, czego kobiety pragną najbardziej. Obmierzła Starucha, Ragnell, wyjawiła mu sekret, w nagrodę żądając Gawaina za męża. Odpowiada postaci Hafgana w historii o Pwyllu i ma wiele wspólnego z innym przeciwnikiem Gawaina, Zielonym Rycerzem. Gromer był zaczarowany przez Morgan. Guendolena, Gwendolena żona Merlina. Gdy ten popadł w szaleństwo, poślubiła Rhyddercha Haela. Guinevere córka Leodegrance'a, władcy Cameliardu; żona Artura i królowa Brytanii. W języku walijskim imię jej brzmi "Gwenhwyfar", co niekiedy jest tłumaczone jako "biała"; triady opisują ją jako jedną z trzech wielkich królowych na Arturiańskim dworze bądź troistą Gwenhwyfar. w tej wczesnej postaci jawi się jako wzór Matek, troistej bogini, albo Morrighan. Możliwe, że początkowo była formą Zwierzchności - stary mit o jej porwaniu i poślubieniu przez Mordreda, co dawało mu prawo do władania Brytanią, zdaje się wskazywać, że próbował on uzurpować sobie Zwierzchność poprzez porwanie jej ziemskiego wcielenia. W późniejszych tekstach Guinevere jest przedstawiana już tylko jako grzeszna małżonka Artura, której miłość do Lancelota doprowadziła do rozpadu Okrągłego Stołu. Została także porwana przez Meleagraunce'a i uratowana albo przez Artura, albo Lancelota. W Le Morte d'Arthur Malory'ego Mordred ujawnia jej cudzołożną miłość i odwołuje do prawa, które każe spalić Guinevere na stosie - jako szafarz sprawiedliwości, Artur musi się tego domagać. Lancelot ratuje Guinevere z płomieni i zabiera do Joyous Gard we Francji, ale Artur podąża za nim i oblega zamek. W końcu wszystkie strony godzą się: Guinevere wstępuje do klasztoru w Amesbury, a Lancelot zostaje na zawsze wygnany z Brytanii. Lancelot czuwał przy jej łożu śmierci. Guingalain syn Gawaina i pani Ragnell, jedyny jego prawowity potomek. Wczesna tradycja arturiańska zawiera ślady zaginionej opowieści, w której występuje, ale obecnie wiadomo o nim tylko tyle, że był rycerzem Okrągłego Stołu i że zginął z ręki Lancelota, gdy ten uciekał z sypialni królowej. Guiromelant kochanek Clarisant, siostry Gawaina. Nienawidził Gawaina za zabójstwo ojca i nie zdawał sobie sprawy z pokrewieństwa między nim a dziewczyną. Prawda wyszła na jaw, gdy Gawain miał zanieść Clarisant pierścień; doszło wtedy do pojedynku pomiędzy Guiromelantem a Gawainem. Gawain dał się przekonać, by nie zabijać ukochanego siostry, i wszystko skończyło się szczęśliwie. Gwalchmai zob. Gawain. Hellawes czarodziejka, pani zamku Nigramours (Nekromancja). Próbowała zdobyć miłość Lancelota, a gdy jej się nie powiodło, umarła. Helyas jeden z królów Graala, czwarty w linii wywodzącej się od króla Szkocji Celidoine'a; jego ród z kolei sięgał Lancelota i Galahada. Igraine, Igerna żona Gorloisa z Kornwalii. Zakochany w niej Uther Pendragon oblegał zamek Tintagel i odwiedził ją, przybrawszy dzięki Merlinowi postać jej męża. Gorlois zginął tej samej nocy. Choć Igraine poślubiła później Uthera, nie był on pewien, że jest ojcem Artura, i oddał go na wychowanie Ectorowi z Dzikiego Lasu. Insygnia królewskie regalia albo symbole władzy króla lub bohatera, często przedmiot poszukiwań. Do Insygniów Irlandii należały: Kamień Fal (Przeznaczenia), na którym królowie siadali w czasie koronacji; włócznia Lugha, zapewniająca zwycięstwo w walce; miecz Nuady, którego cios zawsze ranił, oraz kocioł Dagdy, od którego nikt nie odchodził głodny. Przywieźli je z Zaświatów Tuatha de Danaan. Podobną tradycję przedstawia Trzynaście Skarbów Brytanii. Idea insygniów przeniknęła także do późniejszych podań. W folklorze są to kij walki, miecz światła, kocioł uzdrowienia i kamień przeznaczenia. W tradycji magicznej zachowały się cztery symbole żywiołów: miecz, włócznia, kielich i pentagram. Na klasycznych kartach tarota symbole te pojawiają się jako cztery kolory. W legendzie arturiańskiej insygnia to: Miecz, który został złamany; Włócznia Bolesnego Ciosu; Misa, w której balsamuje się głowę usuniętego strażnika Graala, oraz sam Graal - święte naczynie lub kocioł obfitości. Współczesne insygnia to symbole brytyjskiej władzy monarszej - Berło Sprawiedliwości i Miłosierdzia, Miecze Stanu, ampułka z Olejem Świętym i Korona - zastępująca pradawny kamień koronacyjny jako naczelny symbol Zwierzchności. Przedmioty te były przechowywane w londyńskiej Tower i niejako przejęły stary mit dotyczący władzy: jak długo kruki nie opuszczą Tower, tak długo Brytania będzie bezpieczna. Tower nazywano niegdyś Białym Wzgórzem; tam pochowano głowę Brana Błogosławionego, by również broniła kraju przed najeźdźcą. Dzisiaj zostały już tylko kruki. Izolda z Bretanii, Isolt, Iseult z Bretanii zwana także Izoldą o Białych Dłoniach. Kiedy Tristan został wygnany z Kornwalii przez Marka, ożenił się z Izoldą z Bretanii, przekonany, że już nigdy nie dostanie Izoldy z Irlandii. Uwierzył kłamstwu żony, że ukochana Izolda nie przybyła, by go leczyć, i umarł. Izolda z Irlandii, Isolt z Irlandii nazywana także Izoldą Złotowłosą, Iseult, Isolde; żona Marka z Kornwalii, którą przywiózł dla niego z Irlandii Tristan. Brangaine podała Izoldzie i Tristanowi miłosny napój, przeznaczony dla młodej pary, i za jego sprawą zostali kochankami. Po ślubie Izoldy z Markiem ich grzeszna miłość trwa nadal; wreszcie uciekli do puszczy. Gdy Tristan został wygnany z Kornwalii, Marek w końcu pogodził sie z Izoldą. Historia ta rozwija się podobnie jak opowieść o Diarmuidzie, Grainne i Fionnie oraz Lancelocie, Guinevere i Arturze. Izolda umarła z rozpaczy, gdy się okazało, że przybyła za późno, by wyleczyć Tristana z choroby, spowodowanej zatrutą raną. Jaufre zob. Griflet. Józef z Arymatei tradycja głosi, że był wujem Chrystusa. Miał powiązania z handlem kornwalijską cyną i przywiózł młodego Jezusa do Brytanii. Po Ukrzyżowaniu wystąpił o wydanie mu ciała Jezusa i pogrzebał je we własnym grobowcu. Gdy był więziony przez Rzymian, przyszedł doń Zmartwychwstały Chrystus i powierzył mu tajemnice Graala oraz straż nad nim. (Graal bywa przedstawiany rozmaicie - jako kielich Ostatniej Wieczerzy bądź dwie ampułki zawierające krew i pot Jezusa, zebrane przez Józefa po Zdjęciu z Krzyża). W więzieniu utrzymywała go przy życiu gołębica, która zstępowała do wnętrza Graala, skąd przynosiła opłatek. Został wypuszczony za rządów Wespazjana i wraz z rodziną wyruszył do Brytanii, zabierając ze sobą Graala. Osiadł w Glastonbury i wzniósł tam z plecionki z prętów i witek pierwszy chrześcijański kościół. Laska, którą zakopał na Wearyall Hill, zakwitła; do dziś rośnie tam krzak głogu, a jego szczepy znajdują sie w całym Glastonbury, choć pierwotne drzewko zostało ścięte podczas wojny domowej. Zakwita na boże Narodzenie; co roku ofiarowywane jest jako danina królowej. Kapłan Jan legendarny chrześcijański król wschodu, według Parsifala Wolframa von Eschenbacha syn księżniczki Graala Repanse de Joye i Feirefitza. Był też znanym członkiem "rodziny" Graala, a w późniejszej tradycji stał się strażnikiem Graala ery nowożytnej. Kay, Cai, Cei, Keu mleczny brat Artura, syn Ectora z Dzikiego Lasu. Został seneszelem króla, słynął z niepowściągliwego, zjadliwego języka. Późniejsze wersje oskarżają go o zamordowanie syna Artura, Lohota (zob. Llacheu), choć w najstarszych tekstach walijskich jest jednym z najprzedniejszych rycerzy i wielkim bohaterem. Wraz z Bedwyrem prawie zawsze występuje we wczesnych przygodach Artura. Uwolnił Mabona z więzienia, wynosząc go na własnych plecach. Król Graala sposób objawiania się Graala na ziemi oraz jego związek ze światem, zależał od strażnika, czyli króla Graala. Funkcje tę pełniło kilku opiekunów, pochodzących z jednej rodziny - najczęściej z rodu Józefa z Arymatei. Po nich nastąpili ci rycerze Artura, którym jako jedynym się powiodło, Perceval i Galahad. Tak więc opiekunami Graala mogli zostać jedynie ci, którzy go znaleźli. Inni wcześniejsi Królowie Graala to Bran Błogosławiony, Pellam, Anfortas i Brons. Tradycja walijska przypisywała tę rolę Manawyddanowi oraz Pryderiemu. Każdy z królów czy opiekunów Graala został zraniony - ponieważ wszyscy poznali smak nieśmiertelności, żaden nie potrafił pogodzić się z tym, że jest śmiertelny. Przekazawszy swą funkcję następcy, król wyruszał ku Wyspom Błogosławionym. Król Rybak imię nadane Królowi Graala po nakarmieniu rzeszy jedna rybą. Pochodzi być może z gry słów między francuskimi słowami pěcheur ("rybak") i pécheur ("grzesznik") - w końcu przyczyną, dla której ziemia stawała się jałowa, był grzech lub ułomność króla. (Zob. Okaleczony Król). Lamorack de Galles syn króla Pellinore'a, rycerz Okrągłego Stołu, w hierarchii ustępował jedynie Lancelotowi. Został kochankiem Morgause i zginął z rąk jej synów Gawaina, Gaherisa i Agravaine'a w zemście za śmierć ojca. Lancelot z Jeziora, Lancelot du Lac największy rycerz arturiańskiej Brytanii, pokonany jedynie przez własnego syna, Galahada. Jako syn króla Bana z Benoic we Francji był księciem z urodzenia. Wychowała go Pani z Jeziora i uczyniła z niego rzecznika Artura i idei Okrągłego Stołu. Miał jednak skazę - nie umiał przezwyciężyć miłości do Guinevere, żony Artura. Grzech ten sprawił, że nie udało mu się znaleźć Graala, choć później dokonał cudownego wyleczenia rycerza zwanego panem Urrey z Węgier, którego mógł uzdrowić tylko najznamienitszy rycerz na świecie. Lancelot był rzeczywiście najsilniejszym z ludzi, ale nigdy nie osiągnął prawdziwej duchowej rycerskości. Ratując Guinevere przed stosem, zabił niechcący swego najlepszego przyjaciela, Garetha z Orkney. Po odejściu Artura schronił się w pustelni i został świątobliwym mężem. Zmarł i został pochowany w swym zamku Joyous Gard (przypuszczalnie Alnwick w Northumberland). Mimo że Lancelot pojawia się w arturiańskim cyklu późno, jako prototyp jest obecny w postaciach Llewa, Lugha i Llwcha Llawwyanawca. Launfal, Lanval rycerz Artura, który miał wróżkę za żonę. Gdy Guinevere próbowała go uwieść, pysznił się urodą małżonki; w ten sposób złamał przysięgę milczenia i stracił ją. Motyw ten pojawia się w podaniach o Masze i Edricu. Przypuszczalnie zaczerpnięto go z francuskiej legendy o czarodziejskiej kochance Meluzynie, która posłużyła jako prototyp dla wielu opowieści o związkach z nieziemskimi istotami. Lavaine syn pana Bernarda z Astolat, brat Elaine de Astolat i pana Tirre. Zaprzyjaźnił się z Lancelotem, który go pasował na rycerza; z czasem stał się jednym z najznakomitszych rycerzy Okrągłego Stołu. Gdy Lancelot popadł w niełaskę za swą miłość do Guinevere, Lavaine towarzyszył mu do Francji i tam został podniesiony do godności diuka Arminaku. Leodegrance władca Cameliard, ojciec Guinevere. Jeden z pierwszych stronników Artura w jego walkach ze zbuntowanymi królami. Letnia Kraina pozaziemskie królestwo rządzone przez Melwasa. To właśnie do Letniej Krainy uprowadził Guinevere, którą uwolnił Artur. Niewykluczone, że od tej nazwy (Summer Country) wywodzi się nazwa hrabstwa Somerset. Lionel rycerz Okrągłego Stołu, brat Borsa i kuzyn Lancelota. Llacheu stare walijskie teksty wspominają go jako nieślubnego syna Artura ze związku z Lysanor. Nie ma o nim żadnych informacji, z wyjątkiem późnośredniowiecznej opowieści o jego śmierci z ręki Kaya. Głowę Llacheu przesłano Arturowi w drewnianej szkatule. Inne wersje nazywają go także Borre albo Boare oraz Lohot. Llamrei we wczesnych walijskich źródłach biała klacz Artura. Llwch Llawwyanawc, Lleminawc, Llenllawc wojownik walijski, który towarzyszył Arturowi w wyprawie do Annwn po Insygnia. Jego błyszczący miecz (Miecz Światłości, czyli Arturowy Caledfwlch) utorował drogę do kotła, co pozwoliło go zdobyć. Llwch odpowiada Lughowi, Llewowi i Lancelotowi. Logres jedna z najwcześniejszych nazw arturiańskiej Brytanii, pochodząca od imienia Locrinusa, syna Brutusa. Zachowała się jako nazwa "wewnętrznej" Brytanii, tajemnego serca krainy. Lohot zob. Llacheu. Lot, Lotha w opowieściach arturiańskich król Lothian i Orkney. Był mężem Morgause i ojcem Gawaina, Gaherisa, Agravaine'a i Garetha. Wystąpił przeciwko Arturowi; w jednej z pierwszych bitew o koronę Brytanii zginął z ręki króla Pellinore'a, co doprowadziło do waśni między jego synami a dziećmi Pellinore'a. Lovel drugi nieślubny syn Gawaina i nieznanej z imienia siostry Bradilesa (Brandilesa). Wiadomo o nim tylko tyle, że podobnie jak jego brat został zabity przez Lancelota, gdy wraz z Mordredem chciał go schwytać w sypialni królowej. Lucan Sługa pierwszy i ostatni z zaufanych Artura. Podczas koronacji Artura został mianowany majordomusem i utrzymał to stanowisko do końca jego rządów. Z czasem przyłączył się do rycerzy Okrągłego Stołu. Brał udział w bitwie pod Camlan; gdy pomagał Bedwyrowi wynieść Artura z pola bitwy, odniósł ranę, która okazała się śmiertelna. Czasami nazywa się go bratem Bedwyra. Lunet, Luned, Linet w Ywain Chretiena de Troyes oraz Pani Fontanny w Mabinogion pojawia się jako służąca Pani Fontanny, istoty obdarzonej magiczną mocą, która często ratowała bohaterów od śmierci. Ją samą natomiast uwolnił z więzienia pod kamieniem Owain. Lyonesse zagubiona kraina na zachód od wybrzeży Kornwalii, miejsce narodzin Tristana. Ten pochłonięty przez morze ląd niesie w sobie echa Atlantydy. Mador de la Porte kuzyn pana Patrice'a; o jego zabójstwo obwiniano Guinevere. Rozwścieczony i zrozpaczony po śmierci Patrice'a Mador wyzwał rycerzy broniących honoru Guinevere. Na szczęście znaleziono winnego, którego z kolei zabił Lancelot, Guinevere zaś chętnie przebaczyła oskarżycielowi. Maledisant żona Bruna Czarnego (La Cote Mail-Taile). Towarzyszyła mu w niebezpiecznej podróży, bezlitośnie wypominając obszarpane i obwisłe ubranie oraz brak, jak sądziła, pieniędzy, a na koniec zakochała się w nim i wyszła za niego za mąż. Jej imię, oznaczające "złą mowę", wyraziście oddaje jej złośliwy język. March zob. Marek. Marek król Kornwalii, mąż Izoldy z Irlandii, która go zdradziła z miłości do Tristana. W tradycji walijskiej występuje jako March z końskimi uszami. Nieświadomie spędził noc poślubną z Brangaine, nie z Izoldą - obie kobiety uknuły podstęp, aby był przekonany, że wziął za żonę dziewicę. Marrok podobno był rycerzem i wilkołakiem, choć legenda stwierdza wyraźnie, iż nie był typowym wilkołakiem, lecz człowiekiem, który - może przez rzucony urok - nocą zamieniał się w wilka; przed powrotem do ludzkiej postaci musiał ukrywać szaty. Za sprawą swej złośliwej żony, która odkryła jego sekret, stracił ludzką postać na wiele lat - żona ukradła bowiem jego szaty i w rezultacie Marrok pozostał wilkiem, dopóki nie znalazł go i nie przyprowadził do domu Artur, który stwierdził, że nie zachowuje sie jak wilk. Po powrocie był łagodny wobec wszystkich z wyjątkiem żony i jej kochanka. Zmuszono ją do wyznania prawdy i zwrócenia Marrokowi ubrania, dzięki czemu mógł wrócić do prawdziwej postaci. Meleagraunce zob. Melwas. Melwas władca z Zaświatów, który uprowadził Guinevere. W starym tekście Żywot Caradoca święty pośredniczy między Arturem a Melwasem (tu zwanym Królem Letniej Krainy), by nie dopuścić do wojny. W późniejszej tradycji średniowiecznej Melwas został panem Meleagraunce'em, a Lancelot, nie zaś Artur, występuje jako oswobodziciel Guinevere. Merlin, Merlinus, Myrddyn arcymag Brytanii; główny doradca i opiekun Artura, uzdrowiciel i mistagog. Pochodzenie Merlina nie jest pewne. Początkowo w języku Brytów nazywano go Myrddyn, ale Geoffrey z Monmouth, którego Historia Regum Britanniae oraz Vita Merlini stanowią podstawowe źródło informacji o jego życiu, zmienił imię na "Merlin". W dziełach tych Merlin przepowiada wiele wydarzeń z dziejów Brytanii. Niewykluczone, że jest tą samą postacią co walijski poeta z VI w., Myrddyn, którego kilka wierszy się zachowało (walczył po stronie króla Gwenddolau przeciw Rhydderchowi Haelowi w bitwie pod Arfderydd w 575 r. i po przegranej oszalał). Kilka tradycyjnych podań dotyczących Suibhne Gelta i Lailokena wspomina o szaleństwie Merlina. Ci trzej szaleni poeci ponieśli potrójną śmierć przez upadek, powieszenie i utonięcie, choć najczęściej pojawiająca się opowieść o śmierci czy też odejściu Merlina wiąże się z legendą o Ninianie (zob. Nimue) bądź Vivienne, kobiecie z Zaświatów, która podstępem skłoniła go, by odkrył przed nią tajemnice swej magii. Ukryła go następnie w szklanej wieży lub pod kamieniem albo też w krzaku głogu. Motyw ten jest przypuszczalnie zniekształconą wersją jego odejścia do Siedziby Wróżek bądź w Zaświaty. Tradycja francuska wspomina jego "esplumoir", czyli "klatce na pierzenie się", w której miał mieszkać, co nawiązuje do dwóch znaczeń jego imienia: "sokół" lub "człowiek z morza". Na początku swej kariery pojawia się jako dziecko pozaziemskiego ojca lub demona oraz ziemskiej matki. Oto druidzi oświadczyli, że wciąż walącą się wieżę wznoszoną przez Wortigerna będzie można zbudować jedynie wówczas, gdy fundamenty spoi krew dziecka nie posiadającego ojca. Znaleziono chłopca, Merlina Emrysa (Ambrosiusa), ale ten zaprzeczył druidom, twierdząc, że wieżę wzniesiono nad kamienną skrzynią, w której wiecznie kłócą się dwa smoki - jeden czerwony, a drugi biały. Mówił to w momencie, gdy odkryto fundamenty i znaleziono smoki przedstawiające dwa narody - Brytów i Sasów. Był podobno strażnikiem Trzynastu Skarbów Brytanii, które przechowywał w swojej szklanej wieży na wyspie Bardsey. Jest opiekunem Brytanii, dawniej zwanej Clas Myrddyn, czyli "zagroda (piecza) Merlina". Miecz Graala jedno z Insygniów Graala, poszukiwane przez rycerzy Okrągłego Stołu podczas wyprawy po Graala. Ostatecznie złamany na pół miecz znalazł Gawain. Następnym zadaniem Gawaina było naprawienie miecza, co uczynił, zabierając go do miejsca, gdzie został wykuty - kuźni Wolunda. Podobne zadanie naprawienia miecza miał Perceval. W brytańskiej tradycji miecz wiąże się z Mieczem Światłości, czyli z mieczem Nuady, pierwotnego celtyckiego Okaleczonego Króla. Mordred syn Artura i jego przyrodniej siostry Morgause. Kazirodczy związek czynił go i synem, i siostrzeńcem Artura - niegdyś, zgodnie z celtyckimi zasadami obierania króla, była to bardzo silna pozycja, gdyż Celtowie dawali pierwszeństwo siostrzeńcowi króla, a nie synowi. (Stąd silne związki pomiędzy Arturem a pozostałymi siostrzeńcami, szczególnie Gawainem, którego rodzina miała największe prawa do tronu). Większość wersji legendy arturiańskiej przedstawia Mordreda jako łotra. Gdy Artur pojął, że spał z Morgause, usiłował zabić chłopca, a wszystkie dzieci narodzone w owym czasie kazał wsadzić do łodzi i zatopić. Mordred uciekł i wychowywał się z przyrodnimi braćmi Gawainem, Gaherisem, Agravainem i Garethem. W wielu wersjach pod nieobecność przebywającego na wojnie Artura próbuje poślubić Guinevere. W końcu ginie z ręki ojca, którego śmiertelnie zranił w bitwie pod Camlan. Morgan, Morgana Czarodziejka, Morgana le Fay córka Gorloisa z Kornwalii i Igraine, przyrodnia siostra Artura, matka Owaina/Uwaina ze związku z Urienem z Gore. Według Malory'ego "oddano ją do szkoły w klasztorze, gdzie nauczyła się wielkich czarów". Stała się najbardziej zawziętym wrogiem Artura; za pomocą czarów próbowała zniszczyć i jego, i bractwo Okrągłego Stołu. To ona ukradła Ekskalibur, a gdy go jej odebrano, próbowała zniszczyć pochwę, chroniącą przed każdą raną. Dla autorów średniowiecznych romansów była jedynie czarodziejką, ale za jej postacią kryje się prastara celtycka bogini walki, Morrighan. Osoba Morgan, tak jak nam się rysuje dzisiaj, nosi w sobie ślady owej dawnej tożsamości; świadczy o tym jej obecność, wraz z dwoma innymi pozaziemskimi królowymi, na statku wiozącym Artura pod koniec życia do Avalon. W poemacie Vita Merlini Geoffreya z Monmouth przedstawiona jest jako władczyni magicznego królestwa, gdzie rządzi wraz z dwunastoma siostrami. Natomiast w późniejszych średniowiecznych romansach, jak np. w Huonie z Bordeaux, staje się Fata Morganą, królową Siedziby Wróżek, która wykrada śmiertelnym mężczyzn i czyni swymi kochankami. Jeszcze później jej imię stało się synonimem czarownicy, ale istnieją oznaki, że po jakimś czasie odzyskała pozycję dawniejszej, potężniejszej postaci, bliższej jej genezie. Wydaje się także, że można ją utożsamiać z Modron, innym aspektem pradawnej celtyckiej Bogini Matki. Morgause drugie z dzieci Gorloisa z Kornwalii i Igraine. Wyszła za króla Lota z Orkney, z którym miała Gawaina, Gaherisa, Agravaine'a i Garetha. Jej piąte dziecko, Mordred, było owocem kazirodczego związku z przyrodnim bratem, Arturem. Podobnie jak siostra, Morgan, cieszyła się fatalną reputacją i w końcu zginęła z ręki rodzonego syna Gaherisa, który przyłapał ją w łóżku z Lamorackiem, synem najgorszego wroga orkneyowskiego klanu, króla Pellinore'a. Morholt, Morhold olbrzymi irlandzki wojownik, który co roku przybywał do króla Marka do Kornwalii po daninę. Został zabity przez siostrzeńca króla, Tristana, któremu zadał mieczem zatrutą ranę. Jako wuj Izoldy z Irlandii Morholt był na pewno królewskiej krwi. Morrighan Wielka Królowa. Była w Irlandii archetypiczną formą Bogini, szczególnie związana z wojną. Obok krwiożerczej wojowniczości miała inną cechę, mianowicie pożądała mężczyzn. Walczyła po stronie Tuatha de Danaan przeciw Firbolgom w bitwie pod Mag Tuired. Najczęściej pojawiała się nad polem bitwy pod postacią wrony lub kruka. Jej imię jest w rzeczywistości tytułem, używanym zbiorczo dla trzech aspektów. W jej postaci można dostrzec związki z Morgan. Most Miecza most oddzielający świat ziemski od Zaświatów. Po raz pierwszy pojawia się w Culhwch i Olwen, gdzie Osla Wielki Nóż, sprzymierzeniec Artura, kładzie swój nóż na rzece, by król i jego wojska mogli sie przeprawić. Most przeniknął do mythosu Lancelota, który musi go przekroczyć, by uratować Guinevere przed Melwasem. Nasciens pustelnik w służbie Graala. Pojawia się w wielu średniowiecznych opowieściach jako doradca lub objaśniacz dziwnych zdarzeń i ludzi, których napotykają rycerze Graala podczas swych wędrówek. Wcześniejsze teksty wskazują, że był niegdyś pogańskim władcą zwanym Seraphe, który po nawróceniu przybrał imię Nasciens. Gdy próbował zajrzeć do wnętrza Graala, oślepł, ale uzdrowiła go Włócznia Graala. Przybył z Brytanii z Józefem z Arymatei i tu żył, a z czasem stał się pustelnikiem z późniejszych legend. Nentres z Garlot jeden z przywódców powstania jedenastu królów przeciw Arturowi na początku jego panowania. Poślubił Elaine, przyrodnią siostrę Artura, i z czasem został jego sprzymierzeńcem. Niebezpieczne Łoże przedziwne legowisko, które często napotykają poszukiwacze Graala. Choć wygląda na zwykłe łoże, niewidzialni przeciwnicy atakują każdego, kto na nim spoczywa, a dzikie bestie rzucają się na śpiącego. Gawainowi udało się przezwyciężyć czary łoża. Niebezpieczne Miejsce było to miejsce przy Okrągłym Stole, zarezerwowane dla rycerza Graala,, a dokładnie kamień, który pękał i pochłaniał każdego, kto na nim bezprawnie zasiadł. We wcześniejszych wersjach opowieści uczynił to Perceval - gdy usiadł, miejsce pękło na pół, a niewidzialny głos ostrzegł go o dokonanym występku. Gdy w końcu Perceval został zwycięskim rycerzem Graala, sprawił, że kamień złączył się na nowo. W wersjach późniejszych miejsce to zajmuje Galahad. Symbolizuje ono miejsce Chrystusa w Wieczerniku. Nimue córka wasala Dinasa, towarzyszka bogini Diany, matki chrzestnej Dinasa. Merlin zobaczył ją, gdy bawiła się w lesie. Błagała go, by ją nauczył budować wieżę z powietrza. Uczynił tak, a wówczas uwięziła go - co prawda za zgodą zakochanego Merlina - w takiej właśnie wieży. Według tradycji bretońskiej działo sie to około fontanny w Barenton w Bretanii, w lesie Broceliande w Val Sans Retour. W niektórych tekstach odpowiada Pani z Jeziora; czasami nazywana jest Niniae lub Vivienne. Motyw uwięzienia Merlina przez dziewczynę przypuszczalnie nawiązuje do jego wycofania się do Siedziby wróżek albo celtyckich Zaświatów, często opisywanych jako szklana lub spiralna wieża, gdzie przez jakiś czas więzi się poetę lub czarodzieja, by mógł poznać tajemnice życia i śmierci. Niniane zob. Nimue. Obmierzła Starucha postać wiedźmy, cailleach czy Obmierzłej Staruchy jest rozpowszechniona w literaturze celtyckiej od czasów najstarszych po cykl arturiański. Jej obecność w opowieściach późniejszych świadczy o silnej tradycji Zwierzchności, która uosabia kraj i w której gestii leży władza królewska. Kandydatowi na króla ukazuje się jako wiedźma o ohydnym wyglądzie i prosi o pocałunek: w ten sposób wyraża on zgodę na pełnienie tej funkcji, gdyż tym samym zgadza się przyjąć na siebie wszystko, co ona ze sobą niesie. Obmierzła Starucha na powrót zamienia się w piękną dziewczynę i poślubia króla. W późniejszej tradycji arturiańskiej występuje jako posłanniczka Graala: Zwierzchniość przebrana za wiedźmę krąży po kraju, pilnując i sprawdzając kandydata na rycerza. Karci Percevala, że nie zadał Pytania Graala. Pod postacią Ragnell poślubia Gawaina (pierwszego rycerza i następcę Artura) i pomaga królowi odpowiedzieć na pytanie: "Czego każda kobieta pragnie najbardziej?" - odpowiedź brzmi, że pragnie zwierzchności (władzy), co w późniejszych wersjach znaczy po prostu zwykłe przeprowadzenie swej woli. W Parsifalu staje się Cundrie, której podstawową cechą jest mądrość. Okaleczony Król nazwa nadawana niekiedy królowi Graala lub Królowi Rybakowi, który otrzymał Bolesny Cios w uda i w ten sposób został pozbawiony królewskiej i uzdrawiającej mocy. Tradycja ta wywodzi się ze starego celtyckiego zwyczaju, który zabraniał rządzić fizycznie ułomnemu władcy, gdyż mogło się to odbić na urodzajności ziemi i zamienić ją w ziemię jałową. Wierzono, że król ma związek z ziemią i jest mistycznie poślubiony Zwierzchności. Okrągły Stół rycerska instytucja, ustanowiona przez Artura na żądanie Merlina. Sam stół był podarunkiem Leodegrance'a z Cameliardu, ojca Guinevere. Według rozmaitych przekazów, mogło przy nim zasiąść dwudziestu pięciu, pięćdziesięciu lub stu pięćdziesięciu rycerzy, z których każdy związany był kodeksem rycerskim w służbie Okrągłego Stołu: sprawiedliwość przeciw krzywdzie, dobro przeciw złu. Spotykali się dwa razy w roku i opowiadali sobie o przeżytych przygodach i pokonanych banitach, potworach i diabelskich zwyczajach. W kategoriach ezoterycznych Okrągły Stół symbolizuje zebranie się równych sobie ludzkich i pozaziemskich istot, które czuwają nad losami ludzkości. Stanowi ucieleśnienie prastarego pojęcia Clas Myrddyn. Owain ap Urien bohater mistyczny, syn Uriena z Rheged i Modron (zob. Morgan). Walczył z północnymi Brytami przeciw Anglom. Później jego postać włączono do opowieści arturiańskich i stał się głównym bohaterem Pani Fontanny oraz Snu Rhonabwy. W tej ostatniej pojawia się jako przywódca oddziału zwanego Krukami, który walczy z ludźmi Artura, podczas gdy Owain i król grają w szachy. Można przypuszczać, że Kruki to nie wojownicy, ale przebrane kobiety z Zaświatów, gdyż jego matka Modron (tożsama z Morrighan) często zmienia się w kruka i pod tą właśnie postacią obiecuje pomóc Urienowi i jego rodzinie, gdyby zaszła potrzeba. W późniejszych średniowiecznych wersjach opowieści Owain stał się Yvainem i pojawił się w poemacie Chretiena de Troyes pod tym właśnie tytułem: zawarta w nim historia powtarza zasadnicze wątki przedstawione w Mabinogion. Palomides rycerz saraceński na dworze Artura, jeden z najwybitniejszych rycerzy Okrągłego Stołu. Poświęcił się głównie zaciekłej rywalizacji o Izoldę z Irlandii, ale po śmierci Pellinore'a brał też udział w poszukiwaniu Ujadającej Bestii. Lancelot uczynił go księciem Prowansji. Pani Fontanny tytuł tajemniczej hrabiny w Ywain Chretiena de Troyes i Pani Fontanny w Mabinogion. Gdy Owain zabił jej męża, zażądała, by ją poślubił, gdyż w ten sposób mogła nadal pozostać strażniczką fontanny. Pani z Jeziora kobieta z Zaświatów, często pojawiająca się w cyklu arturiańskim. Jako Dame du Lac jest przybraną matką Lancelota. Jako Nimue, Niniae czy Vivienne kusi Merlina i więzi go pod kamieniem albo drzewem. W Le Morte d'Arthur Malory'ego wręcza Arturowi magiczny miecz Ekskalibur. Za tymi wszystkimi wcieleniami kryje się potężny ideał Bogini, postać o pradawnym rodowodzie, dająca się utożsamić ze Zwierzchnością, gdyż strzeże ona symboli czy też Insygniów królewskich. Po odejściu Artura Bedwyr przekazuje jej Ekskalibur. Podobnie jak Pani Fontanny i dziewice strzegące studni w opowieści o Amangonsie, jest pozaziemską istotą, która nadaje władzę królom. Pelles Okaleczony Król, władca Corbenic, zamku Graala. Włócznia Balina przeszyła mu oba uda; był to Bolesny Cios, gdyż zranił nie tylko króla, ale także obrócił w pustkowie cały kraj. Jego córka, Elaine, ze związku z Lancelotem urodziła Galahada, który później wyleczył rany Pellesa krwią z Graala. Pelles jest jedną z postaci noszących podobne imiona: Pellam, Pellean i Pellinore. Wydaje się, że pierwotnie była to jedna i ta sama osoba, gdyż rdzeń imienia wywodzi się prawdopodobnie z kornijskiego Peller, czyli "mędrzec". Niektórzy uczeni utożsamiają go z Pwyllem z Mabinogion, co oznaczałoby pozaziemski rodowód. W późniejszych wersjach Pelles występuje jako ojciec Pellama i brat Pellinore'a. (Zob. Król Rybak). Pellinore król Wysp, jeden z najznakomitszych rycerzy Okrągłego Stołu. Był podobno bratem Pellesa, Okaleczonego Króla z opowieści o Graalu. Niektóre wersje przedstawiają Percevala jako jego syna. Podczas buntu królów na początku panowania Artura zabił Lota z Orkney, co doprowadziło do wielkiej nienawiści między rodami. Zginął później w zasadzce przygotowanej przez Gawaina i jego braci. Aż do śmierci gonił za Ujadającą Bestią, którą potem ścigał Palomides. Perceval, Peredur, Perlesvaus, Parzival, Parsival podania o Percevalu są tak różne, że zebranie ich w jedną jasną opowieść jest prawie niemożliwe. Walijski Peredur oraz Perceval z Walii czyli opowieść o Gralu Chretiena de Troyes są najwcześniejsze. Przedstawiają go jako chłopca chowanego przez matkę z dala od świata, a zwłaszcza z dala od wojennego i rycerskiego rzemiosła. Ku rozpaczy matki, ów cokolwiek nieobyty młodzieniec spotkał rycerzy Artura i postanowił się do nich przyłączyć. Matka radziła mu, jak ma postępować, ale kierował się jej radami tak naiwnie, że robił jedynie zamieszanie. Zachowywał się jak przysłowiowy głupiec - cecha, dla której w późniejszych wersjach nazywany jest "Głupcem Doskonałym albo Zupełnym", a niektórych pisarzy skłoniła do porównywania jego dziejów z życiem i czynami Chrystusa. Ponieważ nie zadał we właściwym czasie Pytania Graala [dokładniej - o Graala] i przez to nie uzdrowił ziemi jałowej, musiał przeżyć wiele przygód. Dopiero gdy zakochał się w pewnej dziewczynie, miłość przypomniała mu, kim jest i jaki jest prawdziwy cel jego poszukiwań - znalezienie Graala i zadanie pytania. Motyw ten powtarza się w innych podaniach: Perlesvaus, w którym jest synem króla bez ziemi (perd les vals - dosł. "zgubił ziemię"), to najbardziej schrystianizowana wersja, w której po szczęśliwym zakończeniu wędrówki Perlesvaus zostaje Królem Graala. Tekst ten wykazuje głębię i szczegółowość, jakich brak w innych wersjach. W Parsifalu Wolframa von Eschenbacha dzieje bohatera są bardzo podobne; zostaje dopuszczony jako strażnik Graala do zgromadzenia rycerzy zwanego Templesein, czyli Rycerzy Graala. W tej wersji bractwo Graala jest przedstawione jako ezoteryczne bractwo krwi, którego członkowie służą Graalowi na całym świecie zależnie od możliwości; w trakcie poszukiwań mężczyźni noszą broń, a kobiety dzieci. Amangons zawiera podobny wątek. Wolfram wprowadził do brytańskiego oryginału wiele motywów wschodnich. W miarę jak "materia Brytanii" rozpowszechniała się wzdłuż i wszerz Europy, zmieniała się rola Percevala. W późniejszych wersjach jego rolę jako zdobywcy Graala przejął Galahad. Pridwen, Prydwen w tradycji walijskiej jest to okręt Artura, choć Geoffray Monmouth nazywa tak jego tarczę. Pomieszanie wyniknęło z podobieństwa tych słów w łacinie. Artur popłynął na Pridwenie do Annwn, by odzyskać Insygnia. Pytanie Graala ziemia jałowa i Okaleczony Król będą uzdrowieni tylko wówczas, gdy zostanie zadane Pytanie Graala. Najczęściej poszukiwacz Graala siedzi przy uczcie i kolejno ukazują mu się Insygnia Graala, czemu towarzyszy wielki lament. Niegodny kandydat zachowuje milczenie, ale zwycięski pyta: "Co to znaczy?" Jes to pytanie odwieczne i odnosi się do wszystkich problemów materialnych i duchowych, gdyż w ten sposób mozna je rozwiązać i stawic im czoło. Zarówno Percevalowi, jak i Galahadowi udało się znaleźć odpowiedź. Ragnell siostra Gromera Somer Joure, zamieniona przez niego w Obmierzłą Staruchę. Pomogła Gawainowi znaleźć odpowiedź na pytanie: "Czego każda kobieta pragnie najbardziej?", które Gromer zadał Arturowi, ale postawiła jeden warunek: jeśli odpowiedź okaże się prawidłowa, zostanie żoną Gawaina. W noc poślubną Gawain odkrył rozwiązanie, bo gdy ją pocałował, zamieniła się w piękną kobietę. Oświadczyła mu, że od niego zależy, czy ma być piękna w nocy i brzydka za dnia, czy piękna za dnia i brzydka w nocy. Gawain nie mógł się zdecydować i poprosił, by sama podjęła decyzję - w ten sposób znalazł właściwą odpowiedź: każda kobieta pragnie władzy albo przeprowadzenia swojej woli. Historia ta pojawia się także w Opowieściach kanterberyjskich w opowiadaniu mieszczki z Bath. Rhydderch Hael znany jako Rhydderch Szczodry lub Rodarchus Largus; posiadał czarodziejski kocioł, który mógł nakarmić dowolną liczbę bohaterów (zob. Insygnia). W Vita Merlini pojawia się w trakcie bitwy pod Arfderydd jako zwycięzca pana Merlina, Gwenddolau. Jest to być może postać historyczna, Rhydderch ap Tudwal, król Dumbarton z szóstego wieku. W Vita Merlini Rhydderch poślubił żonę Merlina, Guendolenę. Ron włócznia Artura. Rycerze/Poszukiwacze Graala W późniejszych wersjach cyklu o Graalu jego zdobywcą jest Galahad w towarzystwie Percevala i Borsa, ale we wcześniejszych tekstach miejsce to zajmuje wyłącznie Perceval. Wielu rycerzy brało udział w wyprawie po Graala, wśród nich Gawain i Lancelot, ale nadaremnie. Ryons, Riance legendarny król północnej Walii, który miał przedziwny zwyczaj ozdabiania płaszcza brodami zabitych lub pokonanych królów. Wkrótce po koronacji Artura przysłał do niego posłańca z żądaniem, by i on dał mu swą brodę, tak by mógł uzupełnić zbiór. Artur odparł, że jest za młody, by mieć dość bujny zarost, i sam ruszył na Ryonsa. Ryons jak się wydaje, zginął potem w bitwie ze zbuntowanymi możnowładcami. Sarras święte miasto Graala, nazwane tak dlatego, że niegdyś było miastem Saracenów (albo też Cyganów - wyznawców Sary). Tu przybyli z ciałem Dindraine, siostry Percevala, trzej rycerze Graala; tu też Galahad, spojrzawszy do wnętrza Graala, zmarł w aurze świętości i został pochowany w wielkim opactwie. Taliesin największy poeta Brytanii, ujrzał i przepowiedział wiele wydarzeń z okresu panowania Artura i następnych wieków. Według siedemnastowiecznego tekstu dołączonego do Mabinogion (pochodzącego najpewniej z wczasów wcześniejszych), niegdyś zwał się Gwion Bach i miał pilnować kotła Ceridwen, w którym przyrządzała napój wiedzy i natchnienia dla swego syna Morfrana (Afagddu). Kilka kropel napoju spadło na palce Taliesina, więc włożył je do ust, by nie parzyły. To dało mu dostęp do wszelkiej wiedzy. Przeszedł następnie przez szereg wcieleń (odpowiadających jego poetyckiemu wtajemniczeniu) i w końcu narodził się z Ceridwen jako Taliesin ("promienna brew"). Matka włożyła przyszłego poetę do koszyka, w którym w przeddzień majowego święta znalazł go przy łososiowym jazie Elphin, jego późniejszy opiekun. Taliesin uwolnił swego pana z więzienia i uciszył bardów Maelgwna. Popłynął z Arturem na Pridwenie, gdy król zaatakował Annwn, by odzyskać Insygnia Brytanii. Wydaje się, że kryje się za nim poeta z VI w. o tym samym imieniu; wiąże się go zarówno z Merlinem, jak i Aneurisem (poetą walijskim z VI/VII w.). W podobny jak on sposób zdobywał wiedzę Fionn. W osobie Taliesina przejawiają się wróżbiarskie i magiczne moce dawnych poetów. Słynna przechwałka "Byłem, widziałem", w której wymienia wszystkie miejsca, które odwiedził, i ludzi, których spotkał, na zsumowaniu całej wiedzy. Pogoń Ceridwen za nim to pozostałość bardzo niegdyś rozpowszechnionego mitu, w którym Cailleach Bheur ściga poprzez niezliczone wcielenia swego syna, boga młodości (lub Mabona), aż ten zdobędzie pełnię władzy. Tintagel zamek w Kornwalii; miejsce poczęcia i urodzin Artura. Merlin zabrał go stamtąd i oddał na wychowanie Ectorowi z Dzikiego Lasu. Choć obecnie istniejąca tam budowla jest normandzka, na wysepce połączonej groblą ze stałym lądem znajdują się ruiny celtyckiego klasztoru, który być może istniał za czasów Artura. We wczesnych tekstach Tintagel jest zamkiem Gorloisa z Kornwalii, ale późniejsze legendy łączą to miejsce z królem Markiem z Kornwalii, choć jego prawdziwą siedzibą był przypuszczalnie zamek Dore. Tor chociaż uważał się za syna pastucha Ariesa, chciał zostać rycerzem - pragnienie to za czasów Artura rzadko gościło w sercu człowieka z gminu. Okazało się jednak, że był naturalnym synem króla Pellinore'a oraz żony Ariesa (jak podkreślał Merlin, rzecz wydarzyła się przed jej zamążpójściem). Tak więc ku zadowoleniu średniowiecznych wykazano czarno na białym, że krew królewskiego ojca Tora po prostu musiała się ujawnić. Został rycerzem Okrągłego Stołu i przeżył wiele przygód. Zginął w trakcie walki o wyratowanie Guinevere ze stosu. Tristan siostrzeniec króla Marka. Jego rodzicami byli król Meliodas i królowa Elizabeth z Lyonesse. Nazywano go Tristan ("smutek") na pamiątkę żałoby towarzyszącej jego narodzinom - matka zmarła w połogu. Gdy Lyonesse pochłonęło morze, udał się na dwór króla Marka i od razu otrzymał zadanie: miał zgładzić olbrzyma Morholta oraz przywieźć narzeczoną Marka, Izoldę z Irlandii. Podczas podróży Izolda i Tristan wypili napój miłosny przygotowany przez jej matkę dla nowożeńców, i wpadli na zawsze w sidła tragicznej miłości. Gdy ich romans stał się głośny, Tristan przybył na dwór Artura i tu okazało się, że pod względem siły ustępował jedynie Lancelotowi. Stamtąd pojechał do Bretanii, gdzie poślubił Izoldę o Białych Dłoniach. Ale miłość do Izoldy z Irlandii przyzywała go z powrotem i w końcu zginął, zamordowany przez Marka i jego giermka Andreda. Inne wersje wspominają, że ranny i umierający Tristan posyłał z Bretanii po Izoldę z Irlandii i czekał, aż przybędzie na okręcie pod białymi żaglami. Przybyła rzeczywiście, ale zazdrosna Izolda z Bretanii powiedziała Tristanowi, że żagiel jest czarny. Usłyszawszy to, wyzionął ducha, a wkrótce potem podążyły za nim obie kobiety. Izoldzie z Irlandii serce pękło z rozpaczy, zaś Izolda z Bretanii zginęła z własnej ręki, przepełniona żalem i wyrzutami sumienia. Trzynaście Skarbów Brytanii podobne do Insygniów przedmioty nadającą zwierzchnią władzę, po które Artur popłynął na Pridwenie do Annwn. Poniższa lista to późnośredniowieczna wersja, z której daje się wszelako wyłuskać wcześniejsze prototypy. Dyrnwyn, miecz Rhyddercha Szczodrego: w rękach prawowitego właściciela wybuchał płomieniem od rękojeści po sztych. (W Śnie Rhonabwy tę samą właściwość miał miecz Artura, Caledfwlch, czyli Ekskalibur). Kosz z pokrywą, należący do Gwyddno Garanhira: wystarczyło włożyć do kosza jedzenie dla jednego człowieka i zamknąć, a po otwarciu okazywało się, że jest dość dla stu. (Przypomina kosz wykradziony z dworzyszcza Lludda). Róg Brana: dawał się każdemu napić do woli. (Bran Błogosławiony, posiadacz kotła przywracającego życie, stał się później strażnikiem Graala. Róg pełni wyraźnie tę samą funkcję co Graal, który każdemu daje ulubione potrawy). Rydwan Morgana Bogatego: szybko przenosił właściciela tam, gdzie ten chciał. Uździenica Clyno Eiddyna, przymocowana klamrą do nogi łóżka: sprowadzała każdego konia, jakiego można było zapragnąć. (Kochający konie Celtowie na pewno chcieli posiadać bajecznego rumaka). Nóż Llawfronedda Jeźdźca: mógł służyć dwudziestu czterem ludziom podczas jednego posiłku. Kocioł olbrzyma Diwrnacha: nie można było w nim przyrządzić strawy dla tchórza, gotował wyłącznie dla człowieka odważnego. (Jest to jedyny skarb wymieniony w Culhwch i Olwen, który udało się zdobyć Arturowi). Kamień do ostrzenia Tuwalda Tudglyda: zaostrzony na nim miecz śmiałka zabijał każdego, kogo ranił, ale miecz tchórza nie miał tej właściwości. Płaszcz Padarna Czerwonego Płaszcza: pasował jedynie na ludzi szlachetnie urodzonych, gardził gawiedzią. (Jest podobny do płaszcza wiernych żon, który w arturiańskiej legendzie zakrywał nagość wiernej małżonki, ale nie cudzołożnicy). Garnek Rhygenydda. Talerz Rhygenydda: zawierały najulubieńsze potrawy każdego z biesiadników. Szachy Gwenddolau: figury były zrobione ze srebra, a szachownica ze złota. Po ustawieniu grały same. Szachy te pojawiają się w Peredurze (zob. Perceval); Peredur po przegranej grze cisnął je do jeziora. Nazywane są "szachami cesarzowej", co wyraźnie wskazuje na krainę pani Zwierzchności. Płaszcz Artura: zapewniał niewidzialność. (Ten sam płaszcz, który miał na sobie Caswallawn, gdy rzucał zaklęcie na Brytanię; przypuszczalnie jest to też okrycie Cu Roi mac Daire, zwanego "szarym mężem w płaszczu"). Sposób działania Trzynastu Skarbów wykazuje, jak istotnym elementem są zasługi osoby, która je znajduje czy ich używa; ich moc nie działa w rękach ludzi niegodnych. Określa to wyraźnie ich rolę w relacji między królem a Zwierzchnością: nikt, poza królem lub jego rycerzem-przedstawicielem, nie mógł ich znaleźć ani posiadać. Podobno przechowywał je Merlin w swoim szklanym zamku na wyspie Bardsey. Ujadająca Bestia to przedziwne zwierzę (zwane też Beast Glatisant) miało łeb węża, ciało lamparta i kopyta jelenia. Gdy biegło, z jego brzucha dochodziło ujadanie trzydziestu par ogarów. W Le Morte d'Arthur Malory'ego Artur wkrótce po objęciu tronu spotkał Bestię przy fontannie, a Merlin wyjaśnił, że nieustannie ściga ją Pellinore. Po jego śmierci poszukiwania kontynuował Palomides. Mallory nie wyjaśnia, jaki jest cel pogoni, ale we francuskim oryginale Bestia jest potomkiem kobiety śmiertelnej, rozerwanej na strzępy przez psy. Ulfius rycerz, który rozpoczął służbę u Uthera Pendragona, a potem służył jako pokojowy Artura. Pomagał Merlinowi przemienić Uthera na podobieństwo Gorloisa z Kornwalii, by mógł pójść do łoża Igraine i spłodzić Artura. On i Brastias to postacie najwcześniej pojawiające się w arturiańskiej sadze. Urban Czarny Kolec w "Percevalu Didota" stał na straży brodu, gdzie został powalony przez przybyłego właśnie Percevala. Urbanowi pomagało kilka kobiet pod postacią ptaków; gdy Perceval jednego zabił, ten przybrał ponownie ludzkie kształty i pozostałe kobiety-ptaki odniosły go do Avalon. Są tu odniesienia zarówno do iryjskiej bogini wojny Morrighan, która także przybierała postać ptaka, jak i do kruków Owaina ap Uriena, którego drużyna też potrafiła zamienić się w ptaki. Pojawia się tu wspólny motyw kruka, świętego ptaka Celtów. Urien król krainy Gore; poślubił Morgan i miał z nią syna imieniem Owain. W starszych wersjach legendy połączył się ze spotkaną przy brodzie Modron. Ponieważ była córką władcy podziemi, Afallacha, i sama potrafiła zmieniać postać, obiecała po wsze czasy wspierać Uriena i jego ród pod postacią kruka. To wiąże ją ściśle z Morrighan, od której wywodzi się Morgan. Urien rozstał się z żoną i opowiedział się po stronie Artura i Okrągłego Stołu. Zginął, walcząc wraz z Arturem przeciw Mordredowi. Utożsamiany był z królem Rhegedu z VI wieku o tym samym imieniu, ale ten żył znacznie później, niż prawdopodobnie panował Artur. Uther Pendragon król Brytanii. Był zakochany w Igraine, żonie Gorloisa z Kornwalii; przy pomocy Merlina przybrał wygląd Gorloisa i spłodził Artura; ten po śmierci ojca także przyjął imię Pendragon ("najwyższy smok"). Uther zmarł wkrótce po narodzinach syna, zostawiając królestwo w stanie anarchii. W sekrecie oddał Artura na wychowanie Merlinowi - plotka niosła, że Artur jest dzieckiem Gorloisa, gdyż Uther bardzo prędko poślubił owdowiałą Igraine. Vivienne imię przebiegłej dziewczyny w Morte d'Arthur Tennysona, wersji mającej niewiele wspólnego z pozaziemskimi motywami, zawartymi we wcześniejszej legendzie. (Zob. Nimue). Włócznia Graala broń, którą rzymski centurion Longinus przebił bok Chrystusa na Krzyżu. Stała się z czasem jednym z Insygniów Graala i jak on była poszukiwana w czasach Artura. Cząstki włóczni, uznawanej za włócznię Longinusa, były przechowywane w Muzeum Watykańskim. Na brytyjskim gruncie włócznia wiąże się z błyszczącą włócznią Lugha lub Llewa, którą Tuatha de Danaan przywieźli z Findias. Wortigern uzurpatorski król Brytanii. Zaprosił saskich najemników, by pomogli mu odeprzeć nacierających Piktów i Szkotów oraz fale saskich najeźdźców, sporadycznie lądujących na brzegach wyspy. Wkrótce sascy najemnicy zapragnęli jeszcze więcej ziemi i ściągali do Brytanii swych pobratymców. Wortigern usiłował doprowadzić do pokojowego spotkania między Sasami a Brytami w Stonehenge, ale Sasi przybyli z ukryta bronią i na dany sygnał zmasakrowali bezbronnych Brytów. Wortigern, któremu darowano życie, uciekł do Walii i tam próbował wznieść wieżę, która jednakże ciągle się rozpadała. Merlin Emrys wyjaśnił, że przyczyną są dwa walczące smoki, biały i czerwony, znajdujące się pod fundamentami. Przedstawiały one dwa walczące narody - Brytów i Sasów. Gdy Wortigern uciekł ponownie, został schwytany i zgładzony przez prawowitych królów, Ambrosiusa i Uthera Pendragona. Ywain zob. Owain. Zielony rycerz straszliwa zielonoskóra postać w zielonym odzieniu. Przybył na dwór Artura i zaproponował grę w ścinanie głowy - grę, w której wyzywający da sobie ściąć głowę, zaś przeciwnik pozwoli na to samo. Tylko Gawain przyjął wyzwanie, ale otrzymał odroczenie ciosu na rok. Gawain znalazł schronienie w zamku, gdzie gościła go po królewsku pani Bertilak. Przed spotkaniem z Zielonym Rycerzem ofiarowała mu pendent, który miał go przed nim chronić. Gawain nie wiedział, że Zielony Rycerz to jego gospodarz, pan Bertilak. Gawain wygrał, ale ponieważ haniebnie przyjął pomoc pani Bertilak, musiał na zawsze umieścić w swym herbie Zielony Pendent, czyli Zieloną Podwiązkę (pas lub pięcioramienną gwiazdę). Zielony Rycerz wyjawił, kim jest, oraz przyznał, że został zaczarowany przez Morgan. Podanie wywodzi się bezpośrednio z historii o CuChulainnie i wyzwania Cu Roi mac Daire podczas uczty u Bricriu. Analogicznymi postaciami są Gromer Somer Joure i Hafgan. Ziemia Jałowa kraina otaczająca zamek Graala, która legła odłogiem po zadaniu Królowi Graala Bolesnego Ciosu. Okaleczenie króla zniszczyło jego moc, dzięki której ziemia, reprezentowana przez Zwierzchność, mogła się odradzać, i jednocześnie zerwało łączące ich mistyczne zaślubiny. Po odnalezieniu Graala okaleczony król został uzdrowiony i ziemia jałowa odżyła. W Cyklu o Graalu jest ona często przedstawiana jako Obmierzła Starucha, Cundrie lub Zwierzchność pod postacią wiedźmy - wyniszczone oblicze kraju, zanim ten ponownie rozkwitnie. Zwierzchność pojęcie bogini nadającej zwierzchność, czyli władzę, jest wśród ludów celtyckich szczególnie istotne i szczególnie mocno wybija się w celtyckich podaniach. Początkowo Panią Zwierzchności nazywano imieniem kraju, np Eriu czy Logres. Tylko prawowity kandydat na króla mógł ją "poślubić" w mistycznym związku symbolizującym królewski obowiązek wobec ziemi i jej mieszkańców. Musiał więc przejść próbę, w której spotykał i całował Zwierzchność zamienioną w ohydną wiedźmę, a ona powracała wówczas do swej pięknej postaci i obwieszczała ludziom, że kandydat jest prawowitym królem. Król nadużywający władzy bądź w jakikolwiek sposób okaleczony zrywał mistyczny związek z krainą i tym samym ze Zwierzchnością. Dalsze rządy doprowadzały do spustoszenia ziemi, co jest głównym motywem legend Graala. (Zob. ziemia jałowa, Okaleczony Król). Zwierzchnością Brytanii jest Brygida lub Brigantia, choć od pewnego czasu rolę tę pełni Britannia. Ostatnia aktualizacja: Strona kodowa: ISO-8859-2 © 1998, 1999 by Grzegorz Iwaniuk e-mail: poczta@

Kolejny element fabuły, który sprawia, że King Arthur: Knight’s Tale jest bardzo wyjątkową grą. Zresztą bohaterów i rycerzy nie opisują tylko ich cechy, ale także umiejętności, które możemy odblokować. Bardzo mi się podoba to, że bohaterowie z tej samej klasy nie raz mają różne umiejętności lub też pozamieniane Najlepsza odpowiedź Odpowiedzi z Bretanii - jeden z rycerzy Okrągłego Stołu w schyłkowym okresie. Przeżył ostatnią bitwę pod Camlan i został pustelnikiem. Znany był też ze swych umiejętności – według legend arturiańskich błazen króla Artura, którego dla żartu pasowano na Rycerza Okrągłego Stołu; później wykazał się odwagą w wielu - Gawain w legendach arturiańskich jest siostrzeńcem Króla - Girflet pojawia się w legendach jako jeden z ostatnich sojuszników króla Artura. Zaraz po tym jak zostaje pasowany na rycerza, staje się od razu jednym z najważniejszych rycerzy Okrągłego Stołu. - jeden z bohaterów legend arturiańskich, pierwotnie rycerz Okrągłego Stołu, następnie przeciwnik króla - jeden z głównych bohaterów legend arturiańskich, rycerz Okrągłego Stołu i główny bohater legendy "Tristan i Izolda". - według legend arturiańskich, jeden z towarzyszy króla Artura i jego rycerzy Okrągłego Stołu. Podobnie jak oni, poszukiwał Świętego Graala. Parsifal zakochał się w żonie króla - w legendach arturiańskich rycerz saraceński na dworze króla Artura. Jeden z najwybitniejszych rycerzy Okrągłego z Jeziora - postać fikcyjna z legend arturiańskich, wódz irlandzki i najznamienitszy Rycerz Okrągłego - jeden z Rycerzy Okrągłego Stołu. Kuzyn Sir Ywaina, znany z uprzejmości i elokwencji. Uważasz, że ktoś się myli? lub jeden z rycerzy Króla Artura. rycerz feudalny. rycerz fantasy. Przyjazny interfejs zapewni szybkie wyszukiwanie słów z 3, 4, 5 lub więcej liter. Ważne jest ^{Legenda o królu Arturze i rycerzach Okrągłego Stołu jest jednym z najpowszechniejszych mitów kultury europejskiej. Król Artur miał być bardzo sprawiedliwym władcą, który wprowadził prawo w Brytanii. Jego rycerze mieli poszukiwać świętego Graala. Graal mógł zostać znaleziony tylko przez najbardziej prawego spośród ludzi. Po pojawieniu się kielicha na zamku Camelot zorganizowano wyprawę poszukiwawczą, zakończoną sukcesem za sprawą Galahada. Później, po przybyciu Morgana Mmynvawra, będącego, według najbardziej znanej wersji legendy, nieślubnym synem Artura i jego przyrodniej siostry Anny-Morgause (znanej także w innych wersjach jako Morgan le Fay), jak również na skutek romansu Gwenhwyfary (Ginewry) z rycerzem Llwach Wyddel (sir Lancelot) nadszedł koniec Okrągłego Stołu. Według legend arturiańskich Artur to syn Igerny i jej drugiego męża Uthera Pendragona oraz przyrodni brat: Anny-Morgause, Elaine z Garlot i Morgan le Fay. Urodzony w Glamorgan, według najnowszych odkryć, dnia nowego roku, z czego można wnioskować, że był to 7 stycznia 482 roku. Został królem po wyjęciu wbitego w kamień i kowadło Miecza z Kamienia. Podczas pewnej bitwy ów miecz uległ złamaniu, więc Artur otrzymał od Pani Jeziora Nimue miecz Caliburn (Excalibur). Za radą czarownika Merlina Artur założył rycerskie Bractwo Okrągłego Stołu, mające walczyć ze złem, któremu przewodził Morgan Mmynvawr. Artur ożenił się z Ginewrą. Został koronowany w wieku lat 15. Zbudował najpotężniejszy zamek Camelot, nie jak dotąd sądzono w Kornwalii, lecz na Półwyspie Lleyn, skąd w mgliste wieczory widział Avalon, obecnie wyspę Bardsey. Pierwsze wzmianki o Arturze znajdują się w „Historia Brittonum” mnicha Nenniusza, napisanej około 830, oraz Annales Cambriae, walijskiej kronice z około 960 r. (tam właśnie pojawia się, uważany za autentyczny, zapis o śmierci Artura w bitwie pod Camlan). Dzisiejszą postać nadał legendzie w dużym stopniu dwunastowieczny walijski kronikarz, piszący po łacinie Geoffrey z Monmouth oraz tworzący po francusku poeci Wace of Jersey oraz Chretien de Troyes. Geoffrey z Monmouth w „Historia Regum Britanniae” (1136-1138) opisuje panowanie Artura jako pasmo wojen przerywane tylko dwukrotnie – i to na krótko – okresami spokoju w państwie. Artur zwycięża w wojnie większość europejskich narodów: Sasów, Piktów, Szkotów, Islandczyków, Gotów, Norwegów, Galów, Rzymian i mieszkańców Orkadów. Odpływa do Avalonu w 542 roku. Obecnie kronika Geoffreya nie jest uważana za wiarygodne źródło historyczne. Ponieważ nie znaleziono nawet śladu „źródeł”, na które Geoffrey się powoływał, zgodnie uznaje się większość arturiańskich zapisów Historii… za jego własne wymysły. Przez historyków literatury uważany jest za ojca „romantycznej Arturiady”. Maistre Wace, normański poeta, przełożył część dzieła Geoffreya na język francuski (wierszem). Twierdził, że starał się zweryfikować fakty zawarte w „Historii…”, w rzeczywistości jednak wprowadził do swojej wersji wiele elementów fikcyjnych i pierwiastków charakterystycznych dla romansu. Warto podkreślić, że to właśnie w jego „Roman de Brut” pierwszy raz pojawia się wzmianka o Okrągłym Stole. Co ciekawe, u Wace’a Artur odpływa do Avalonu równo sto lat później niż u Geoffreya. Chretien de Troyes jest uważany za pierwszego autora prawdziwych dworskich romansów, których akcja wiąże się z dworem króla Artura i jego rycerzami (Erec, Lancelot, Yvain, Cligès, Perceval). Wprowadził do legendy arturiańskiej wątki charakterystyczne dla prowansalskiej lirycznej poezji dworskiej. Podtekst religijny legendy arturiańskiej zszedł u Chretiena na dalszy plan; jego Artur był przede wszystkim królem dworskich kochanków i żądnych przygód błędnych rycerzy. Tradycję Chretiena de Troyes kontynuował Robert de Boron, który rozszerzył Arturiadę o liczne wątki egzotyczne. Większość jego dzieł nie zachowała się do naszych czasów, ale wiadomo, że początkowo zamierzał napisać trylogię: Józef z Arymatei (o początkach legendy Graala), Merlin (o młodości Artura) i Perceval (miała to prawdopodobnie być adaptacja romansu Chretiena de Troyes). Robertowi de Boron przypisuje się splecenie romantycznych wątków Chretiena z kulturą chrześcijańską (Graal) i pseudohistorycznymi odwołaniami do Artura – króla Brytów. Zapewne największy wpływ na postrzeganie legendy arturiańskiej w literaturze i tradycji krajów anglosaskich miało wydane w 1485 roku monumentalne dzieło sir Thomasa Malory’ego „Le Morte D’Arthur”. Został w nim zabity przez swoją przyrodnią siostrę Morganę Le Fay. Przed śmiercią na polu bitwy usłyszał jej słowa: „Żegnaj, niegdyś potężny władco Celtów!”. We wczesnym XIX w. fascynacja śreniowieczem, romantyzm, a także neogotyk wzbudziły na nowo zainteresowanie królem Arturem. Nowy kodeks etyczny dla mężczyzn w XIX w. kształtował się wokół etosu rycerskiego, którego wcieleniem był król Artur. Owo zainteresowanie dało się odczuć w 1816 r. kiedy to „Morte d’Arthur” (Śmierć Artura) autorstwa Thomasa Malory’ego, zostało ponownie wydane po raz pierwszy od 1634 r. Początkowo, średniowieczne legendy arturiańskie były szczególnym przedmiotem zainteresowania i inspiracji wśród poetów, np. dla Williama Wordswortha, który napisał „The Egyptian Maid” w 1835 – przypowieść o świętym Graalu. Przodujący w tym był Alfred Tennyson, którego pierwszy arturiański poemat „The Lady of Shamott” został opublikowany w 1832 r. Król Artur grał drugoplanową rolę w niektórych z tych utworów zgodnie z tradycją średniowiecznych romansów. Dzieło arturiańskie Tennysona „Idylls of the King” osiągnęło szczyt popularności. Tennyson stworzył na nowo opowieść o życiu króla Artura w epoce wiktoriańskiej. Opowieść ta została opublikowana po raz pierwszy w 1859 r. i już po tygodniu sprzedana w 10 tys. egzemplarzy. W „Idylls” król Artur został symbolem męskości, któremu przez ludzką słabość nie udało się stworzyć idealnego królestwa. Dzieła Tennysona zainspirowały ogromną liczbę naśladowców, wywołały niemałe zainteresowanie i udostępniły opowieści Malory’ego szerszemu gronu czytelników. Pierwsze unowocześnienie doskonałej kompilacji powieści o królu Arturze zostało opublikowane w 1862 r. Przed końcem wieku ukazało się sześć dalszych edycji i pięciu autorów, którzy zainspirowali się dziełami Tennysona. Do naszych czasów król Artur i jego rycerze oraz damy inspirowali wielu twórców. Przedstawiamy wybrane książki – najlepsze i najpopularniejsze wśród czytelników. Mgły Avalonu Marion Zimmer Bradley Ta powieść fantasy należy do 10-tomowego cyklu avalońskiego (na jęz. polski przetłumaczono Mgły Avalonu, Leśny dom, Panią Avalonu i Kapłankę Avalonu) i uchodzi za najwybitniejsze dzieło tej pisarki. Andrzej Sapkowski w książce „Rękopis znaleziony w Smoczej Jaskini” wymienia ją jako jedno z najważniejszych arcydzieł fantasy. „Mgły Avalonu” to tzw. retelling opowieści o królu Arturze. Dzieje narodzin, rozkwitu i upadku świetności dworu króla Artura opowiedziane zostały z punktu widzenia bohaterek legendy, pozostających zazwyczaj w cieniu postaci męskich: głównie siostry Artura, Morgany Czarodziejki, ale także jego matki Igriany i żony Ginewry oraz Pani Jeziora – Viviany. Śmierć króla Artura Peter Ackroyd Zamek Camelot, miecz Excalibur, Artur, Merlin, Lancelot, Ginewra, Galahad – któż nie zna tych nazw i imion ze świata mitu? Choć o królu Arturze i rycerzach Okrągłego Stołu mówi wiele źródeł, najbogatszym z nich, najbardziej znanym i fascynującym jest bez wątpienia „Le Morte d’Arthur” Thomasa Malory’ego z XV wieku. Legendę Malory’ego, skróconą, ale niezubożoną, słynny Peter Ackroyd, brytyjski pisarz i biograf, przekształca w dramatyczną współczesną opowieść. Powołuje do życia świat rycerstwa, odwagi, magii i chwały. Na nowo ze swadą opisuje dzisiejszym czytelnikom złoty wiek Camelotu, niebezpieczną wyprawę po świętego Graala, miłość Ginewry i Lancelota, zdradę Mordreda. Jak to wcześniej zrobił z „Opowieściami kanterberyjskimi” Chaucera, znów odkrywa przed nowym pokoleniem czytelników jeden z kamieni węgielnych literatury anglojęzycznej. Zimowy monarcha, Nieprzyjaciel Boga, Excalibur Bernard Cornwell Cykl arturiański ukazuje Brytanię w jej najciemniejszych czasach. Bez zbędnych upiększeń autor zaprasza czytelnika do świata, gdzie magia i druidzkie wierzenia walczą z nową wiarą – chrześcijaństwem, a dążenie do celu zawsze prowadzi, w rytmie szczęku mieczy, do rozlewu krwi… Cykl Arturiański składa się z trzech części: „Zimowy monarcha”, „Nieprzyjaciel Boga” oraz „Excalibur”. „A teraz brońcie się sami” – tak odpowiedział rzymski cesarz delegatom Brytów, którzy przybyli błagać go o pomoc w walce z najazdem Sasów, Jutów i Fryzów. Brytania, V wiek po Chrystusie, najmroczniejszy czas w dziejach wyspy. Rzymianie odeszli, ich śladem podążają pogańscy bogowie. Święte ognie gasną – nadchodzi era chrześcijaństwa… Pogrążona w chaosie, podzielona na walczące ze sobą królestwa Brytania z trudem opiera się saksońskiej inwazji. Los wyspy wydaje się przesądzony. Starzejący się władca Uther, nie ma dziedzica w odpowiednim wieku, który po jego śmierci objąłby przywództwo w walce ze zdradzieckimi Sasami. Jedynym człowiekiem, który może sięgnąć po koronę i zjednoczyć kraj, jest podopieczny czarownika Merlina i nieślubny syn Uthera – Artur. Młody mąż stanu ma przeciwko sobie nie tylko saksońską furię, ale również zawistnych i nieprzychylnych mu ludzi. Uzbrojony w odwagę i honor, zdeterminowany, by ocalić Brytanię przed ostateczną klęską, musi stanąć do nierównej walki nie tylko ze zbrojną potęgą, ale również z siłami, których nie sposób zrozumieć… Nękany wątpliwościami, targany namiętnością, kochany i zdradzany, wielbiony i znienawidzony, Artur jest nie tylko symbolem honorowej walki o ginący świat – jest przede wszystkim człowiekiem z krwi i kości. Dzięki udanemu mariażowi historii i fikcji Bernard Cornwell stał się w krajach anglosaskich jednym z najpoczytniejszych autorów powieści historycznych. Opowieści Okrągłego Stołu „Opowieść o Rycerzach Okrągłego Stołu” to skrócona adaptacja starofrancuskiego cyklu Lancelota-Graala, jednego z arcydzieł średniowiecznej prozy powieściowej. Autorem adaptacji, a także jej przekładu na współczesny język francuski, jest Jacques Boulenger. Książka powstała w latach czterdziestych XX wieku i składa się z czterech części: „Merlin czarodziej”, „Lancelot z jeziora”, „Poszukiwanie Świętego Graala”, „Śmierć Artura”. Legendy o królu Arturze Sigrid Undset Postać najpewniej legendarnego wodza tubylczych plemion celtyckich walczących z inwazją germańską z kontynentu stała się na dłuższy czas symbolem walki o niepodległość dla ludów zamieszkujących dzisiejszą Wielką Brytanię i zapłodniła umysły licznych mistrzów pióra, w tym norweskiej noblistki, której czasy średniowiecza były szczególnie bliskie. W Polsce jest znana głównie jako autorka „Krystyny córki Lavransa” powieści obyczajowej z czternastowiecznej Norwegii. The Fall of Arthur J. R. R. Tolkien „Upadek Artura” to tytuł niedokończonego poematu Tolkiena, opisującego legendę króla Artura. Pierwsze wydanie utworu ukazało się w maju 2013 r. Poemat ma prawie 1000 wersetów naśladujących staroangielskie metrum Beowulfa zapisane w nowoczesnej angielszczyźnie. Treść koncentruje się na migracji Brytów i inwazji Saksonów, nie poruszając kwestii dworskich i związanych ze św. Graalem. „Upadek Arthura” opisuje ostatnią kampanię króla Artura, który gdy stoi u progu Mrocznej Puszczy, zostaje wezwany do Wielkiej Brytanii przez wieści o zdradzie Mordreda. Już osłabiony w duchu przez niewierność Ginewry, Artur musi rozbudzić swoich rycerzy, by po raz ostatni walczyć z rebeliantami Mordreda i zagranicznymi najemnikami. Potężny, pełen pasji i pełen żywiołowości obraz został oryginalnie skomponowany przez Tolkiena w latach 30. XX w. Dzieło to zostało odłożone na bok dla „Hobbita” i leżało nietknięte przez 80 lat. Wielka księga Graala między historią a legendą, od króla Artura po Marię Magdalenę Mario Moiraghi Opowieść o Graalu można przyrównać do kłębka, który przez wieki rozrósł się, owijany najprzeróżniejszymi nićmi: cienkimi sznureczkami historii, wielobarwnymi kordonkami legendy, subtelnymi nitkami poezji, tendencyjnymi sznurkami herezji, ledwo dostrzegalnymi niteczkami ewangelicznymi i niewiarygodnymi wręcz sznurami fałszu. Autor „Wielkiej Księgi Graala” stawia sobie za cel przyjrzenie się tej gmatwaninie i zweryfikowanie, jaki rodzaj więzi istnienie między Graalem, świętością, krwią Chrystusa, naczyniem zawierającym tę krew, kielichem z Ostatniej Wieczerzy, ciałem Marii Magdaleny, rodem Chrystusa, królem Francji, tajnymi sektami i watykańskimi perypetiami. Mario Moiraghi, urodzony w 1942 roku w Mediolanie, wykładowca na wielu uniwersytetach, pełni także funkcję dyrektora kilku naukowych czasopism. Obok działalności o charakterze specjalistycznym na polu zarządzania stanami zagrożenia naturalnego, prowadził historyczne badania na temat katastrof i ich związków z lokalnymi kulturami, tradycjami i mitami. Zajmował się także badaniami kaligrafii średniowiecznej. Opublikował wiele artykułów i książek poświęconych zjawiskom herezji, templariuszom oraz literackim mitom Średniowiecza. Król Artur. Prawda ukryta w legendzie. Anglia we wczesnym średniowieczu Rodney Castleden Przez ponad tysiąc lat historia życia i śmierci Artura była najważniejszym mitem wysp Brytanii. Okoliczności jego dojścia do władzy, począwszy od niejasnego pochodzenia, opowieść o jego dokonaniach jako króla i wodza Celtów w wojnach przeciwko Sasom, ustanowienie długiego i stabilnego pokoju, rozpad jego dworu, wybuch wojny domowej i w końcu jego śmierć na polu bitwy na skutek zdrady – były elementami, które nieustająco opowiadano i tkano na nowo, tak aby dostarczyć nowych przesłań na nowe czasy, aż zostały one z czasem praktycznie nie do odróżnienia. Każdy okres, każda subkultura odtwarzała swojego własnego Artura, czasami dalekiego, czasami zbliżonego do postaci znanej ze zbioru opowieści ludowych powtarzanych w średniowieczu. Jednak saga arturiańska jest czymś więcej niż tylko galimatiasem opowieści ułożonych przez średniowiecznych minstreli i istotne jest podjęcie próby oddzielenia Artura z romansów – Artura Godfryda, Malory’ego i średniowiecznych trubadurów – od Artura historycznego – wojownika z wieków ciemnych, na którym cała reszta została nadbudowana. Świat króla Artura. Maladie Andrzej Sapkowski Ta książka składa się z dwóch części: eseju o micie arturiańskim („Świat króla Artura”) oraz opowiadania o miłości drugoplanowych postaci opowieści o Tristanie i Izoldzie („Maladie”). Autor próbuje uzasadnić popularność mitu o rycerzach Okrągłego Stołu. Dopatruje się niezgodności między legendą a prawdą historyczną. Wnioskuje także że święty Graal był kobietą. Sapkowski prowadzi nas zawiłymi ścieżkami historii Brytanii, które nieraz przeplatają się z mitem i legendą. Jest to praca krytyczno-literacka, leksykon fantasy, dzięki któremu czytelnik może lepiej zrozumieć pozostałe dzieła Sapkowskiego, napotykamy wiele wyjaśnień nazw pojawiających się np. w sadze o wiedźminie. W eseju „Świat króla Artura” i w mikropowieści „Maladie” o drugoplanowych statystach love story Tristana i Izoldy, którzy stawiają opór przeznaczeniu, by zagrać o własne szczęście, znajdujemy właściwą Sapkowskiemu zuchwałość i dociekliwość. Mistrz akcji i dialogu odsłania tajemnicę swego literackiego powodzenia: wielką fascynację postaciami króla Artura, czarodzieja Merlina, Lancelota, Tristana, Pani Jeziora – grzesznymi i nieśmiertelnymi bohaterami mitu. Dla młodych czytelników: Miecz dla Króla Terence Hanbury White Pierwszy tom słynnego pięcioksięgu BYŁ SOBIE RAZ NA ZAWSZE KRÓL, opowiadającego historię króla Artura i czarodzieja Merlina. Klasyk fantasy, doczekał się ekranizacji rysunkowej w studio Disneya. Król Artur i rycerze Okrągłego Stołu Ulriel Waldo Cutler Za radą czarownika Merlina Artur założył Bractwo Okrągłego Stołu do walki ze złem. Ożenił się z Ginewrą, został koronowany w wieku 15 lat. Zbudował potężny zamek Camelot. Legenda o królu Arturze i Rycerzach Okrągłego Stołu jest jednym z najpowszechniejszych mitów kultury europejskiej. Król Artur miał być bardzo sprawiedliwym władcą, który wprowadził prawo w Brytanii. Jego rycerze poszukiwali świętego Graala. Graala mógł odnaleźć tylko najbardziej prawy spośród ludzi. Jankes na dworze króla Artura Mark Twain Czym naprawdę zajmowali się rycerze Okrągłego Stołu i jak wsiąść na konia w pełnej zbroi — oto czego dowie się Amerykanin przeniesiony wprost z czasów pary i elektryczności w mityczne nieomal czasy średniowiecza. Trzeba jednak uczciwie powiedzieć, że książka ta – popularna przez wiele lat – nie wytrzymała próby czasu i jej przekaz o tym, jaka to była zacofana Anglia w czasach króla Artura i jaki nowoczesny Amerykanin, który do niej trafił – bardziej dziś śmieszy niż ciekawi. Niemniej warto ją odnotować jako klasykę gatunku.} jeden z rycerzy Króla Artura. rycerz feudalny. rycerz fantasy. Rozwiązania do krzyżówek. Kontakt . Główną zaletą naszego serwisu jest ogromna baza słów i

Avalon - Rycerze Króla ArturaArtur reprezentuje przyszłość Brytanii, obietnicę dobrobytu i honoru, jednak wśród jego dzielnych rycerzy kryją się poplecznicy Mordreda. Siły zła są nieliczne, ale wiedzą o sobie nawzajem i pozostają w ukryciu przed wszystkimi, za wyjątkiem jednego z poddanych Artura. Jedynie Merlin wie, kto jest agentem zła, ale nie może wyjawić tego wprost. Jeśli jego prawdziwa tożsamość zostanie odkryta, wszystko będzie stracone. Wciel się w role Merlina, Lancelota, Morgany, Mordreda i innych postaci z legend arturiańskich. Szukaj sojuszników i odkrywaj tożsamość zdrajców w niezwykłej grze karcianej dla 5-10 graczy. Gracze realizują misje, lecz tylko części z nich zależy na ich powodzeniu. Pozostali to poplecznicy Mordreda. Snując swe mroczne intrygi, próbują doprowadzić do fiaska blef, dedukcja i żywiołowe negocjacje czynią tę grę zupełnie niepowtarzalną, emocjonującą do ostatniej w krainę legend... i nie ufaj nikomu! Avalon: Rycerze króla Artura to tytuł z bestsellerowej serii The Resistance, w ramach której w 2011 roku ukazała się gra \"The Resistance: Agenci Molocha\". Akcja Avalonu ma miejsce na dworze Krola Artura dzięki czemu można ją łatwo prezentować graczom nie przepadającym za fantasy, czy science fiction. W Avalonie postacie otrzymały specjalne zdolności, a szpiedzy, czyli siły zła, nie tylko będą przeszkadzać w wypełnianiu podejmowanych misji, ale starać się będą również poznać tożsamość Merlina. Merlin bowiem wie kto nosi zło w swoim sercu, ale nie może wprost rzucać oskarżeń, ponieważ Źli mogą go uśmiercić i wygrać.

Poszukiwanie Świętego Graala przez rycerzy arturiańskich w utworze sir Thomasa Malorego Le Morte D’Arthur (Śmierć Artura) Punkt widzenia w utworze literackim, według defi nicji Chrisa Baldicka (2001: 198), to „perspektywa/punkt obserwacyjny, z jakiej rzeczywistość literacka jest postrzegana przez autora i prezentowana czytelnikowi” 1.

Legenda o królu Arturze należy do najbardziej znanych opowieści - prawie każdy słyszał o czarodzieju Merlinie, Okrągłym Stole, wiarołomnym Lancelocie czy też zdradliwym Mordredzie. Jest to temat, który był adaptowany wielokrotnie, czy to literacko, czy też filmowo, a na kanwie tej klasycznej historii co rusz powstają kolejne produkcje. Książka będąca obiektem tej recenzji powstała w roku 1985 i, jak autor sam zaznacza, jest współczesną adaptacją dzieła Thomasa Malory'ego. Ogólny zarys legendy prawie niczym się nie różni, niezależnie od podań. Tłem wydarzeń jest przełom IV i V wieku naszej ery. W podzielonym i skłóconym kraju Brytów pojawia się król o wielkich talentach, potrafiący dobrze zarządzać państwem. Organizuje Okrągły Stół – zgrupowanie rycerskie, którego członkowie zobowiązują się zawsze bronić słabszych i sławić swój honor. Po prawej ręce króla Artura zasiada piękna Ginewra, będąca zarzewiem poważnego konfliktu pomiędzy nim a Lancelotem. Dzielni, odważni i dumni rycerze często, by udowodnić swoje męstwo, wdają się w całkowicie zbędne konflikty, w których grają o własne życie. W ten sposób zginęło wielu z nich, a równie licznych poróżniły waśnie, których finałem mogła być tylko śmierć jednego z adwersarzy. Gdy rycerzom zgromadzonym przed Okrągłym Stołem objawia się wizja Świętego Graala, wszyscy bez zastanowienia podejmują się jego poszukiwań i tylko sam Artur ma wątpliwości, gdyż zdaje sobie sprawę, że gdy jego ludzie rozbiegną się po kraju w poszukiwaniu nieuchwytnego, osłabione państwo będzie narażone na ataki z zewnątrz. Ciekawym motywem w tej opowieści jest silne połączenie wątków magicznych z religijnymi. Brytowie są narodem silnie schrystianizowanym, gdzie biskupi są równie ważni, co szlachetni rycerze. Jednak nawet oni nie porzucili resztek celtyckich wierzeń, których swoistym symbolem jest czarodziej Merlin. Jednak nie tylko jego postać świadczy o głębokich mistycznych korzeniach rycerzy Okrągłego Stołu. Z przejawami magii spotykamy się na każdym kroku i często przeplatają się one z wątkami biblijnymi, tak że trudno jest rozróżnić, czy mamy do czynienia z magią, czy cudem. Narracja utrzymana jest w typowej dla legend tonacji. Kolejne rozdziały to tak naprawdę przypowieści o wydarzeniach, z jakimi zmierzyć musiał się król Artur i jego rycerze, wszystkie utrzymane w gawędziarskim tonie starego bajarza. Tak poprowadzona opowieść sprawia, że podświadomie się od niej dystansujemy, trudno poczuć się częścią świata opisywanego w ten sposób. Ponadto wydawcy gdzieniegdzie trafiły się literówki i znaleźć możemy na przykład Lanceta zamiast Lancelota, co śmieszy, ale też irytuje. Lektura upłynęła mi dość przyjemnie, choć książka mnie nie porwała. Przeczytałam ją z umiarkowaną ciekawością, zamiast wyczekiwać, co znów spotka bohaterów. Książka jest warta przeczytania, głównie jako źródło pierwotnej opowieści o królu Arturze, w którym Morgana i Mordred są jedynie ludźmi o wielkich ambicjach i pragnieniu władzy, zupełnie pozbawieni czarodziejskich atrybutów, jakie często przypisywano im w innych wersjach opowieści. Jest to lektura warta poznania, choć zdecydowanie nie umieszczałabym jej w kategorii książek, które koniecznie trzeba znać. Barbara Sulkowska

Bohaterowie legendy arturiańskiej wypełniają historię króla Artura, urzekając nas wszystkich. Poznaj te kultowe postacie Króla Artura i momenty z opowieści.

Król Artur (znany też jako Artur Pendragon) — brat Morgany Le Fay oraz jeden z antagonistów Czarodziei. Został ożywiony przez Mroczny Zakon jako Zielony Rycerz, by przywrócić równowagę na świecie. Wygląd[] Człowiek[] Król jest dobrze zbudowanym mężczyzną. Ma blond włosy i brodę oraz niebieskie oczy. Artur nosi białą zbroję, zdobioną złotymi liniami. Pod zbroją, prawdopodobnie, ma szarą kolczugę. Na głowie nosi złotą koronę z małym, niebieskim diamentem symbolizującym jego pozycję w Camelocie. Zielony Rycerz[] Po przemianie w Zielonego Rycerza, Artur zmienia się nie do poznania. Skóra mężczyzny zmienia kolor na czarny, a oczy - na żółty. Jego zbroja staje się ciemnozielona, a zamiast korony ma hełm. Ekskalibur również się zmienia - zmienia kolor na taki sam jak zbroja króla. Nieumarły[] Jako istota nieumarła, skóra Artura przybiera lekko szary kolor. Jego zbroja wygląda tak samo jak gdy był Zielonym Rycerzem, z tym wyjątkiem, że mężczyzna nie posiada już hełmu. Relacje[] Miłosne zainteresowania[] Królowa Guinevre[] Gwen była miłością życia Artura. Młodzi zostali zaręczenie jeszcze w wieku dziecięcym. Dobrze się dogadywali i spędzali ze sobą wiele czasu. Mimo wszystko, mężczyzna nie podzielał uwielbienia Gwen do magicznych stworzeń i za wszelką cenę starał się ją przed nimi bronić. Po śmierci królewny, Artur był zrozpaczony. Postanowił pozbyć się z królestwa wszystkich magicznych stworzeń. Rodzina[] Morgana[] Jako dzieci, Artur i Morgana byli bardzo zżyci. Po tym, jak Morgana pokazała bratu, że ma talent do magii, ich relacja uległa spięciu. Artur rozmawiający ze swoją siostrą, Morganą Po śmierci ukochanej, Artur jeszcze bardziej znienawidził magii. Odmienny punkt widzenia rodzeństwa, prowadził do kłótni między nimi. Król obwiniał nawet siostrę o śmierć Guinevre. Król kazał Morganie pomóc mu z zniszczeniu wszelkich magicznych istot. Gdy ta odmówiła, powiedział, że jest ona zdrajczynią. Doszło do walki między rodzeństwem, w którym Artur odciął siostrze lewą rękę. Był jednak przerażony, gdy zobaczył, jak ciało Morgany spada do wody. Król Artur, podobnie jak Morgana, został wskrzeszony przez Mroczny Zakon. Powiedział również, że uwolnił ją z Krainy cieni, by pozbyć się Merlina i Łowców Trolli. Morgana, jako jedyna, żałuje kim stał się jej brat i stara się mu pomóc. W ostatniej bitwie, Morgana poświęciła się, by go powstrzymać przed zawładnięciem światem. Przyjaciele[] Lancelot[] Lencelot był najbardziej zaufanym rycerzem oraz przyjacielem króla. Mężczyźni spędzali ze dobą dużo czasu. Galahad[] Galahad był jednym z rycerzy króla Artura. Mężczyźni mieli ze sobą dobrą relację. Mroczny Zakon[] Król Artur został wskrzeszony przez członków Mrocznego Zakonu. W tamtej chwili stali się sprzymierzeńcami. Wrogowie[] Merlin[] W przeszłości, Merlin był mentorem Artura. To właśnie jego radom, Camelot był tak wspaniałym miejscem. Jednak kiedy okazało się, że Merlin jest czarodziejem, król natychmiast zmienił swój punkt widzenia na niego. Zaczął go uważać za wroga. Kiedy król Artur został wskrzeszony przez Mroczny Zakon, automatycznie stał się wrogiem Merlina. Mężczyźni walczyli ze sobą, a w ostatecznej bitwie, Artur zabił czarodzieja. Douxie Casperan[] Król Artur z początku nie zwracał zbytnio uwagi na Douxiego. Po śmierci Morgany, Artur był zrozpaczony. Douxie pocieszył go i mu pomógł. Kiedy Artur stał się Zielonym Rycerzem, Douxie natychmiastowo stał się jego wrogiem. Młody czarodziej był zaskoczony i przerażony, że jego władca przeszedł na stronę Mrocznego Zakonu. Jim Lake, Jr.[] Do spotkania króla Artura i Jima doszło w Camelocie. Mężczyzna prawie doprowadził do zamienienia chłopca w kamień za pomocą światła słonecznego. Po krótkiej rozmowie, kazał wtrącić go do lochu. Gdy Claire i Douxie doprowadzili do ucieczki magicznych istot z więzienia, król kazał ich gonić. Mężczyzna próbował nawet własnoręcznie zabić Jima, lecz powstrzymała go Morgana. Ostatecznie jednak król i Jim doszli do zgody. Lake pomógł nawet Arturowi w walce z Gunmarem. Wieki później, król Artur znów dostrzegł w Jimie wroga. Jako Zielony Rycerz, wbił mu w pierś kawałek onyksu sprawiając tym samym, że chłopiec opadał z sił. Kiedy Lake stał się pół-trollem, przezywał go bestią. Claire Nuñez[] Mimo ze król Artur i Claire nie spędzali ze sobą za wiele czasu, przez przemianą mężczyzny w Zielonego Rycerza, nie byli wrogami. Niestety później, stali się przeciwnikami. Steve Palchuk[] Król Artur, z początku, nie uważał Steve'a za swojego wroga. Mianował go nawet giermkiem rycerza Lancelota. Po staniu się Zielonym Rycerzem, automatycznie mężczyźni stali się wrogami. Nari[] Już jako dziecko, Artur żywił mieszane uczucia do Nari. Nie lubił jej, ponieważ ta była magicznym stworzeniem. W Czarodziejach, król pragnął tylko i wyłącznie śmierci Nari. Własności[] Ekskalibur (dawniej) — miecz jest najcenniejszą bronią króla Artura. Mężczyzna wielokrotnie walczył nim na bitwach. Kiedy Artur stał się Zielonym Rycerzem, jego miecz zmienił się w Onyksowe Ostrze. Onyksowe Ostrze — po tym jak król zamienił się w Zielonego Rycerza, jego miecz przemienił się w Onyksowe Ostrze. Broń ma ogromną moc - nawet małe draśniecie, może spowodować śmierć. Zbroja — król posiada swoją własną zbroję. Zbroja Zielonego Rycerza — po przemianie w Zielonego Rycerza, zbroja mężczyzny zmieniła kolor na ciemnozielony. Moce i umiejętności[] Moce[] Siła — siłą króla, zarówno w jego zwykłej postaci jak i w postaci Zielonego Rycerza, była większa od tej przeciętnego człowieka. Wytrzymałość — król Artur był wytrzymalszy od zwykłego człowieka. Zabić mężczyznę potrafiła tylko ogromna ilość gruzu. Anty-magia — po odrodzeniu jako Zielony Rycerz, król posługiwał się anty-magią. Merlin określił pojawienie się jego mrocznych mocy, jako zwiastun czegoś strasznego. Anty-magiczne pociski — Artur był w stanie wystrzelić ze swojego miecza anty-magiczne pociski. Telekineza — mężczyzna potrafił przesuwać przedmioty za pomocą myśli. Teleportacja — Artur potrafił teleportować się w różne miejsca, również między wymiarami. Przywoływanie — mężczyzna potrafił przywołać magiczne stworzenia. Jedne z takich istot zasłał w Czarodziejach na Arkadię. Odporność na magię — jako Zielony Rycerz, był odporny na wiele magicznych ataków. Długowieczność — po przemienieniu się w Zielonego Rycerza, Artur stał się Długowieczny. Mógł jednak zostać zabity w walce. Umiejętności[] Przywódca — jako król, Artur jest dobrym przywódcą. Jest też uważany za najpotężniejszego króla swoich czasów. Szermierz — mężczyzna jest bardzo dobrym szermierzem. Król był w stanie walczyć z Gunmarem, Merlinem, a nawet Jimem. Słabości[] Śmiertelność (dawniej) — jako człowiek, król Artur mógł zostać zraniony lub zabity podczas w walce. Paranoja — Artur od dzieciństwa nienawidził magicznych stworzeń. W pewnym momencie wpadł w paranoję i postanowił, że w jego kraju nie będzie żyć żadna z tych istot.

Do grona Rycerzy Okrągłego Stołu Parsifal przyłącza się podczas jednej ze swoich podróży. Ich czyny tak bardzo mu imponują, że pragnie zostać jednym z nich. Już jako rycerz króla Artura, słynący ze skromności i czystości, wyrusza na wyprawę. Parsifal a poszukiwania Graala. Parsifal trafia na ziemię jałową. Elena, Hellawes - czarodziejka, która oddała swe serce Sir Lancelotowi i kochała go z oddalenia przez siedem lat. W końcu udało jej się zwabić rycerza do swojej Niebezpiecznej Kaplicy, gdzie chwytała się wszystkich znanych sobie sposobów, aby rozbudzić w nim miłość. Jej zabiegi okazały się daremne, gdyż lojalny i stały w uczuciach Lancelot kochał tylko jedną kobietę, Ginewrę, zaś do kaplicy przyszedł tylko, by zdobyć uzdrawiające talizmany dla rannego rycerza Meliota. Lancelot wyszedł zabierając talizmany, nieporuszony miłością Eleny i niewrażliwy na jej czary. Czarodziejka zrozumiała w końcu, ze nigdy nie zdobędzie jego wzajemności. Z rozpaczy pękło jej serce i umarła. Ginewra, Guinevere, Gwenhwyfar - "Biały Duch". Córka króla Leodegrance'a, od początku przedstawiana w legendach jako kobieta piękna i dzielna. Merlin ostrzegał Artura przed poślubieniem jej, ale Artur nie posłuchał czarodzieja. Średniowieczni autorzy mieli z nią pewien problem. W tamtych czasach Kościół chrześcijański był już potężny i uważał, że lepiej być cnotliwym niż dzielnym. W oczach przedstawicieli kościoła Ginewra nie była cnotliwa, gdyż jako mężatka cały czas romansowała z Sir Lancelotem z Jeziora. Jednak autorzy Legend Arturiańskich nie dawali za wygraną i nadal nazywali ją "zacną"- przynajmniej do końca panowania Artura. To przez Ginewrę upadło królestwo Logres. Afera miłosna z Lancelotem osłabiła wspólnotę rycerzy Okrągłego Stołu. Jej uroda wzbudziła też zainteresowanie siostrzeńca Artura, Mordreda, który pod nieobecność króla zajął zamek w Camelocie i zmusił Ginewrę do małżeństwa. Starcie między wojskami Artura i Mordreda w bitwie pod Camlan oznaczało krwawy koniec złotego wieku brytyjskiego rycerstwa, gdyż nikt nie przeżył tej bitwy. Śmiertelnie ranny Artur został zabrany do Awalonu, Ginewra zaś wstąpiła do klasztoru Amesbury, gdzie po latach zmarła. Zdaniem niektórych została ona pochowana w Glastonbury, niedaleko grobu króla Artura. Morgana le Fay - pierwsze wersje opowieści ukazują ją jako niewiastę piękną i dobrą- jedną z dziewięciu sióstr, które rządziły Avalonem. "Jest z nich najpierwsza i bardziej uczona w sztuce uzdrawiania, urodą zaś przewyższa swoje siostrzyce"- czytamy w "Żywocie Merlina". "Na imię ma Morgana i potrafi leczyć chore ciała... Potrafi też zmieniać swą postać i udać się, dokąd zechce". Jednak z nastaniem Średniowiecza Morgana zaczyna nabierać cech wrednej wiedźmy. Nie traci przy tym nic ze swoich magicznych mocy, ale używa ich do knucia podłych intryg, mających na celu obalenie króla Artura. W tych czasach występuje jako jedna z trzech przyrodnich sióstr Artura. Rodzeństwo wyjątkowo się nie cierpiało. Nimiana - zwana i utożsamiana była czasami z Panią Jeziora. Pomagała królowi Arturowi i wybawia go od podłych knowań Morgany le Fay. Stary Merlin duży się w niej do szaleństwa. Aby uwieść Nimianę zamienia się w niezwykle przystojnego, młodego szlachcica i uczy ją druidzkiej magii. Rzecz w tym, że Nimiana pożąda jego czarodziejskiej wiedzy, lecz nie pożąda czarodzieja. Olwen - córka Yspaddadena, wodza gigantów i bohaterka walijskiej opowieści stanowiącej część "Mabinogion". Wojownik Culhwch, siostrzeniec Artura, chciał poślubić Olwen. Macocha, która nienawidziła Culhwcha, rzuciła na niebo klątwę zabraniającą mu ożenku z jakąkolwiek inną kobietą z wyjątkiem Olwen. Tabu nie okazało się jednak tak straszne. Po poszukiwaniach trwających ponad rok Culhwch odnalazł Olwen i młodzi zakochali się w sobie bez pamięci. Następnym problemem, który przed nimi stanął, było przekonanie jej ojca olbrzyma, by zgodził się na to małżeństwo. Ojciec nie był przychylny i wywołał wojnę. Miotał zatrutym oszczepem w Culhwcha i jego towarzyszy, ale za każdym razem udało im się chwycić drzewce i je odrzucić. Kiedy w końcu Culhwch rzucając oszczep, oślepił olbrzyma na jedno oko, ten zgodził się na to małżeństwo, pod warunkiem jednak, że Culhwch wykona cały szereg trudnych zadań. Z pomocą rycerzy króla Artura i kilku boskich sprzymierzeńców Culhwch dokonał tego, po czym zabił Yspaddadena i poślubił Olwen. Pani Jeziora - sojuszniczka Merlina, macza palce w niejednej z jego tajemniczych spraw. Czasami pokazuje się tylko jej ramię, zawsze strojne w biały, lśniący złotogłów. Innym razem kroczy po wodzie, a nawet pojawia się na zamku. Jest trochę zamieszania z jej imieniem. W niektórych opowieściach jest nazywana Morganą, w innych- Nimianą albo Vivianą. Zapewne dlatego, że sama stanowi część systemu avalońskiej magii, którą- jak się dowiadujemy z "Żywotów Merlina" (napisana w roku 1140 przez Geoffreya z Monmouth, mnicha, który w swojej pół baśniowej kronice opisał całe Legendy Arturiańskie)- "rządzi dziewięć sióstr". Mężczyźni Artur - był nieślubnym synem króla Utera Pendragona i Lady Igreny, małżonki kornwalijskiego księcia Gorloisa. Był więc przyrodnim bratem Morgany le Fay. Wychowywał się z dala od rodziców pod opieką czarownika Merlina. Po śmierci Utera Pendragona rycerze i możnowładcy łamali sobie głowę nad tym, kto powinien zostać nowym królem. Postanowili udać się do Merlina. Czarownik powiedział im, że poznają następcę Utera, gdy ten wyciągnie miecz, magiczną siłą utkwiony w skale, który wcześniej z niewyjaśniony sposób pojawił się w Londynie. Wielu rycerzy próbował wyrwać miecz ze skały, ale nie mogli go nawet ruszyć. Po kilku latach Artur przybył do Londynu, by po raz pierwszy obejrzeć turniej rycerski. Rycerz, którego Merlin wyznaczył na strażnika chłopca miał wziąć udział w turnieju, ale zorientował się, że nie ma miecza, posłał, więc Artura, żeby mu jakiś przyniósł. Nie zdając sobie sprawy ze znaczenia miecza tkwiącego w skale, Artur wyciągnął go i wręczył zdumionemu rycerzowi. W ten sposób znalazł się następca Utera Pendragona. Nawet wtedy byli jednak rycerze, którzy nie chcieli zaakceptować Artura jako króla. Tylko dzięki pomocy Merlina młody władca zdołał pokonać przeciwników i przywrócić pokój w Brytanii. Bardzo wcześnie Artur przekonał się, w jak wielkim stopniu zależny jest od magii. Gdy kiedyś bez powodu dobył miecza przeciw jednemu ze swoich rycerzy, z przerażeniem stwierdził, że głownia jest strzaskana. Merlin uratował go, zsyłając na rycerza sen, gdyż w innym razie Artur byłby bezbronny. Pogrążony w rozpaczy król szedł brzegiem jeziora, gdy ku swemu zaskoczeniu ujrzał wynurzającą się z wody rękę trzymającą inny zaczarowany miecz. Był to słynny Ekskalibur, który zgodnie ze słowami Pani Jeziora, wręczającej go Arturowi, miał stać się niezawodnym oparciem dla króla. Odzyskawszy broń i pewność siebie, Artur został wielkim królem. Pokonał anglosaskich najeźdźców, pomógł szkockiemu królowi Leodegrance'owi w jego zmaganiach z przybyszami z Irlandii. W zamian za pomoc Leodergance'owi Artur mógł zaręczyć się z jego córką Ginewra. Początkowo Merlin sprzeciwiał się temu małżeństwu, ponieważ wiedział, że Ginewra kochała Lancelota, najprzystojniejszego z rycerzy Okrągłego Stołu. Później jednak pobłogosławił małżonków i - według jednej wersji mitu - dał Arturowi w prezencie ślubnym Okrągły Stół. Jednakże królowa i Lancelot wkrótce zostali kochankami i gdy Artur dowiedział się o zdradzie swej żony, Lancelot uciekł do Bretanii. Artur ruszył w pościg za Lancelotem i obległ jego twierdzę. Oblężenie nie zostało jednak przerwane, bowiem do króla dotarły wieści, że jego siostrzeniec Mordred, zajął zamek w Kamelocie i, rozsiewając pogłoski o śmierci króla w trakcie wyprawy do Bretanii zmusił nawet Ginewrę do poślubienia go. Po powrocie do Brytanii Artur zwołał swych rycerzy do bitwy przeciw buntownikom. Zanim do niej doszło, uzgodniono, że król i jego siostrzeniec spotkają się między liniami obu wojsk, aby przedyskutować możliwość utrzymania pokoju. Ponieważ jednak nie ufali sobie wzajemnie, każdy z nich wydał swym wojskom rozkaz ataku, gdy tylko ujrzą, że ktoś dobywa miecza. Gdy jeden z rycerzy wyciągnął miecz, aby zabić węża, rozgorzała straszliwa bitwa, w której poległ kwiat brytyjskiego rycerstwa. Tylko dwaj rycerze Artura pozostali przy życiu na polu usłanym trupami i konającymi. Król Artur odniósł wprawdzie zwycięstwo, ale z powodu odniesionych ran musiał być zniesiony z pola bitwy przez owych rycerzy. Wiedząc, że zbliża się jego koniec, kazał wrzucić Ekskalibur z powrotem do jeziora, gdzie ramię w białym złotogłowiu zręcznie chwyciło miecz i znikło w wodzie. Następnie Artur wsiadł na zaczarowaną łódź i zniknął. W ostatnich słowach wyjaśnił, że rusza do Avalonu, gdzie wyleczy swe rany, zaś pewnego dnia powróci, by jeszcze raz poprowadzić swój lud. Sir Bedivere, Bedwyr, Bediwer - pozytywny bohater opowieści epickiej "Jak Starał się Culhwch o Rękę Olwen" z cyklu "Mabinogion". Według walijskiej mitologii był to jednoręki wojownik, który wraz ze swym towarzyszem i przyjacielem Kejem pomógł Culhwchowi w wypełnieniu zadań postawionych przed nim jako warunek zdobycia ręki Olwen. Obaj należeli do dworu króla Artura. W późniejszych legendach arturiańskich Bedwyr pojawia się właśnie jako Bediwer, wierny rycerz, który pozostał przy śmiertelnie rannym królu Arturze, zgodnie z życzeniem króla wrzucił jego miecz, Ekskalibur do jeziora i zaniósł jego ciało do łodzi, na której zawieziono je do Avalonu. Sir Bors, Bors de Granis - rycerz króla Artura, jedne z trzech, któremu udało się ujrzeć Świętego Graala. Syn króla Bana z Benoic. Kuzyn Lancelota i jeden z najznamienitszych rycerzy Okrągłego Stołu. Sir Culhwch, Kilhwych - w walijskiej mitologii był synem Cildydda, jednego z rycerzy króla Artura. Macocha, która nienawidziła Culhwcha, rzuciła na niebo klątwę zabraniającą mu ożenku z jakąkolwiek inną kobietą z wyjątkiem Olwen. Tabu nie okazało się jednak tak straszne. Po poszukiwaniach trwających ponad rok Culhwch odnalazł Olwen i młodzi zakochali się w sobie bez pamięci. Następnym problemem, który przed nimi stanął, było przekonanie jej ojca olbrzyma, by zgodził się na to małżeństwo. Ojciec nie był przychylny i wywołał wojnę. Miotał zatrutym oszczepem w Culhwcha i jego towarzyszy, ale za każdym razem udało im się chwycić drzewce i je odrzucić. Kiedy w końcu Culhwch rzucając oszczep, oślepił olbrzyma na jedno oko, ten zgodził się na to małżeństwo, pod warunkiem jednak, że Culhwch wykona cały szereg trudnych zadań. Z pomocą rycerzy króla Artura i kilku boskich sprzymierzeńców Culhwch dokonał tego, po czym zabił Yspaddadena i poślubił Olwen. Sir Cynon - w jednym z późniejszych mitów arturiańskich był rycerzem, który napotkał człowieka w czerni, mającego tylko jedną nogę i jedno oko, noszącego potężną drewnianą maczugę. Wojownik ten, przywodzący na myśl Fomoraigów, bez wątpienia spokrewniony z dawną generacją bogów, polecił Cynonowi, by udał się do źródła i napełnił wodą srebrną misę, którą tam znajdzie, później zaś wylał wodę na marmurową płytę. Cynon postąpił zgodnie z otrzymaną instrukcją. W tym momencie rozległ się grzmot pioruna i śpiew zaczarowanych ptaków, po czym ukazał się tajemniczy Czarny Rycerz, z którym Cynon stoczył walkę, ale został pokonany. Sir Galahad - nieślubny syn Lancelota i córki Króla Rybaka- Eleine. Galahad, po osiągnięciu dojrzałości zajął miejsce przy Okrągłym Stole. To "Niebezpieczne" które czekało na niego od samego początku. Galahad był jednym z najlepszych rycerzy Artura i brał udział w wielu niebezpiecznych misjach. Między innymi udało mu się odnaleźć (wraz z Sir Borsem i Percevalem) Świętego Graala podczas uczty na zamku swojego dziadka. Ze 150 rycerzy, którzy udali się na poszukiwanie, Graala ujrzeli tylko trzej- Sir Galahad, Bors i Perceval. W czasie uczty na zamku Pellesa drzwi sali otworzyły się i wkroczyły trzy widmowe panny, niosąc Krwawiącą Włócznię, srebrną tacę i lichtarz. Za nimi podążała słuzka Graala, niosąc sam kielich, okryty atłasem. Procesja szła przez salę, a kiedy zbliżyła się do Galahada, zatrzymała się. Rycerz stanął na czele pochodu i poszedł dalej. Jego towarzysze podnieśli Króla Rybaka i podążyli za nim. Galahad sięgnął po Włócznię i ustawił tak, aby krople kapały na ranę Króla. Gdy kapnęła pierwsza Pelles ozdrowiał. Później Galahad pił z Graala. Była to ostatnia rzecz jaką zrobił, gdyż jego misja na ziemi dobiegła końca i umarł. Sir Gawain - był to najbardziej "dworny" rycerz w otoczeniu Artura. Najstarszy syn Morgause i Lota z Orkney, siostrzeniec Artura. Był wielkim zwolennikiem rycerskości i przeciwnikiem Lancelota. Najbardziej niebezpieczna przygoda miała związek z pojawieniem się na zamku Artura Zielonego Rycerza. Rycerz wtargnął na dwór w przeddzień Nowego Roku i wyzwał rycerzy Okrągłego Stołu na pojedynek w ścinaniu głów. Gawain podjął wyzwanie i jednym ciosem uciął głowę przybyszowi. Ten jednak schylił się, podniósł głowę, przytwierdził do ciała i oznajmił, że czeka na Gawaina za rok o tej samej porze, aby mógł oddać cios. W drodze na spotkanie zatrzymał się w gościnie u Bercilaka de Hautdesert i jego pięknej żony. Kobieta usiłowała uwieść Gawaina, ale on odtrącał ją przez dwa dni. Jednak trzeciego dnia przyjął od niej zieloną szarfę, którą zazwyczaj nosili rycerze na znak miłości do damy ich serca. W czasie spotkania Gawaina z przeciwnikiem okazało się, że to nie kto inny jak Bercilak. Trzykrotnie zamierzył się on toporem w kierunku szyi Gawaina. Dwa ciosy chybił, gdyż Gawain nie nadużył gościnności Bercilaka i nie spał z jego żoną. Za trzecim razem topór lekko zranił Gawaina, który się zachwiał. Cios nie pozbawił rycerz głowy, ponieważ miał on zieloną szarfę jedynie z grzeczności. Gwrnach Gawr - bajeczny olbrzym, posiadacz czarodziejskiego miecza, z walijskiej opowieści "Jak starał się Culhwch o rękę Olweny". Gwyn Ap Nudd - był to władca zaświatów, który skrzyżował miecz z królem Arturem. Gwyn uprowadził Griddylad, córkę Lludda Llaw Ereinta, w dniu jej ślubu. Według późnego mitu Lludd Llaw Ereint był synem boga śmierci Beli i budowniczym Londynu. Król Artur wyruszył w ślad za Griddylad i zażądał aby Gwyn Ap Nudd zwrócił ją prawowitemu małżonkowi, a zarazem wiernemu słudze Artura. Oblężenie zamku Gwyna w zaświatach okazało się trudne i męczące, dlatego też doszło do dość dziwnego porozumienia stron. Gwyn Ap Nudd i Gwythyr uzgodnili, że po wieczne czasy będą się spotykać w walce w dniu 1 maja. Który z nich w tym sądnym dniu okaże się zwycięzcą, będzie przez rok miał Griddylad. Józef z Arymatei - była to postać z Biblii, która została włączona do cyklu Legend Arturiańskich z powodu Świętego Graala. Józef zgodził się, aby ciało Chrystusa zostało pochowane w jego nowym grobie. Powiadano, że swoje nienaturalnie długie życie zawdzięczał tajemnicy Graala. Józef miał przywieźć Graala do Glastonbury. Później święte naczynie zniknęło i jego odnalezienie stało się najważniejszym zadaniem Rycerzy Okrągłego Stołu. Jedynie Galahad, Percival i Bors dostąpili zaszczytu widzenia Graala. Wręczył im go Józef z Arymatei, "biskup nieżyjący od 300 lat". Kaw z Prydein - postać z walijskiej opowieści "Jak starał się Culhwch o rękę Olweny". Sir Kay, Key - był to jeden z najstarszych rycerzy Okrągłego Stołu. Syn Sir Ektora, przybranego ojca Artura, który wychował się jako mleczny brat króla Artura. Później został jego majordomusem. Miał ponoć magiczne zdolności: przez dziewięć dni i nocy mógł nie spać i przebywał pod wodą. Kyledyr Wyllt - towarzysz Culhwcha z walijskiego eposu. Sir Lancelot, Lancelot z Jeziora - w legendzie średniowiecznej był najlepszym przyjacielem króla Artura- choć durzył się w jego żonie. Uważany jest za najdzielniejszego ze wszystkich żołnierzy Okrągłego Stołu. Nosił przydomek "du Lac", co oznacza "z Jeziora", gdyż został porwany przez Panią Jeziora. Zdarzyło się to, gdy był dzieckiem. Zamek, w którym mieszkał (w North Berwick koło Edynburga), zaczął się palić. Ojciec i matka- królowa Helena i król Ban- cudem zdołali go wynieść z ognia, ale król dostał ataku serca. Matka zostawiła małego Lancelota przy drodze i zajęła się mężem. Dziwnym trafem w pobliżu przechodziła Pani Jeziora i zabrała Lancelota do podwodnego pałacu. W mowie dworskiej Lancelot jest określany jako "rycerz królowej"- co oznacza, że złożył jej przysięgę jako pani swego serca, nosi jej znak w bitwie i nie wolno mu obstawiać innych dam. Lancelot nigdy się nie ożenił. Miał jednak parę kochanek, w tym córkę króla Rybaka- Elaine. Lancelot miał z nią dziecko- później rycerza Okrągłego Stołu- Sir Galahada. Merlin - tajemniczy starzec, pół kapłan, pół czarnoksiężnik. Nic się przed nim nie ukryje- głównie dlatego, że to on pociąga za wszystkie sznurki. Przyjaźni się z chrześcijańskim arcybiskupem, choć sam Merlin należy do kręgu starej celtyckiej religii. Dawniej był druidem- kapłanem, czy nawet arcykapłanem, nie mniej ważnym niż arcybiskup Canterbury. Początkowo nosił imię Myrrdin- jest to walijskie słowo oznaczające morską twierdzę. Brytanię nazywano "Clas Myrrdin" (Samotnia Merlina) w czasach, gdy nikt tam nie mieszkał. Imię zmienili mu średniowieczni francuscy autorzy. Po raz pierwszy usłyszano o Merlinie, gdy bitny władca Vortigern zapragnął otoczyć swój zamek murem. Niestety, świeżo postawione mury ciągle się osuwały. Vortigern posłał po walijskich druidów, by wyjaśnili mu, o co chodzi. Jeden z nich o imieniu Joram, stwierdził, że jeśli się znajdzie chłopiec bez ojca, a jego krew zostanie zmieszana z zaprawą, mur będzie stał. Tym chłopcem okazał się Merlin. Kiedy żołnierze wiedli Merlina pod mur, chłopak zorientował się co się stanie. Powiedział wodzowi, że druid chce go oszukać. Dodał też, że tylko on może tu pomóc. Wyjaśnił, że pod fundamentami zamku znajdują się wody podziemne, które utrudniają budowę. Władca polecił wykopać studnię, do której natychmiast napłynęła woda. Merlin powiedział też, że w tych wodach mieszkają dwa smoki. Jeden mlecznobiały, drugi krwawoczerwony. Smoki walczą ze sobą co noc tak gwałtownie, że mury padają. Potem Merlin nakazał, by osuszono grunt wokół zamku. Gdy to zrobiono z głębi wyleciały dwa wściekłe smoki. Widząc to Vortigern mianował Merlina swoim doradcą. Merlin miał nauczyciela imieniem Bleys (żył w grocie na wyspie Orkney). Gdy Uter konał Merlin i Bleys byli przy nim. Uter nie zostawił potomka. Kiedy magowie byli na plaży nagle pojawiła się jasność, a z blasku wyłonił się statek w kształcie smoka. Na jego pokładzie magowie ujrzeli zastępy lśniących postaci. Zjawisko znikło nagle jak się pojawiło. Magowie stali na brzegu, a gdy przyszła dziewiąta fala pojawiło się dziecko. Merlin wiedział, że to Artur, przyszły król. Podobno to Merlin wzniósł Stonehenge. Obrazki: Mordred - w Legendach Arturiańskich Mordred był zdradzieckim siostrzeńcem króla Artura, a raczej synem jego i jego przyrodniej siostry Morgause. Kazirodczy związek czynił go i synem, i siostrzeńcem Artura - niegdyś, zgodnie z celtyckimi zasadami obierania króla, była to bardzo silna pozycja, gdyż Celtowie dawali pierwszeństwo siostrzeńcowi króla, a nie synowi. (Stąd silne związki pomiędzy Arturem a pozostałymi siostrzeńcami, szczególnie Gawainem, którego rodzina miała największe prawa do tronu). Większość wersji legendy arturiańskiej przedstawia Mordreda jako łotra. Gdy Artur pojął, że spał z Morgause, usiłował zabić chłopca, a wszystkie dzieci narodzone w owym czasie kazał wsadzić do łodzi i zatopić. Mordred uciekł i wychowywał się z przyrodnimi braćmi Gawainem, Gaherisem, Agravainem i Garethem. Pod nieobecność przebywającego na wojnie Artura próbował poślubić Ginewrę. W końcu ginie z ręki ojca, którego śmiertelnie zranił w bitwie pod Camlan. Sir Palomides - rycerz saraceński na dworze Artura. Jeden z najwybitniejszych rycerzy Okrągłego Stołu. Poświęcił się głównie zaciekłej rywalizacji o Izoldę z Irlandii, ale po śmierci Pellinore'a brał udział w poszukiwaniu Ujadającej Bestii. Lancelot uczynił go księciem Prowansji. Pelles - było to jedno z imion "Kalekiego Króla", w legendzie o Graalu. W jego zamku Karbonek przechowywane było to święte naczynie. Pelles był ojcem Eleny, która zakochała się w Lancelocie i urodziła mu szlachetnego rycerza, Galahada, który później zajął "Niebezpieczne Miejsce" przy okrągłym stole. Sir Percival - młody Perceval został wychowany przez matkę, która straciła męża i pozostałych synów w walkach. Chcąc ocalić ostatniego, wychowała go w lesie, z dala od ludzi. Dlatego nie nauczył się sztuki rycerskiej. Chodził w skórach i polował z łukiem. Nosił wtedy imię Peredur ab Efrawc. Kiedy miał 15 lat, zobaczył jadących przez las rycerzy króla Artura. Pomyślał, że są aniołami, ponieważ nie znał nikogo poza matką. Sir Lancelot wyjaśnił mu wszystko i zaproponował, by udał się na dwór króla Artura do Caerleon. Pierwszego wieczoru spędzonego poza domem natrafił na damę śpiącą w tajemniczym namiocie. Zakochał się w niej i wymienił z nią pierścionki, gdy spała. Kiedy dotarł na dwór, Sir Kay, który był zarządcą dworu, potraktował go paskudnie, nazywając pastuchem. Tego samego dnia do Wielkiej Sali zamku wkroczył rycerz w czerwonej zbroi i sprzątnął królowi sprzed nosa złoty puchar. Król Artur uznał, że szkoda jego wojowników na Czerwonego Rycerza i wystarczy giermek. Perceval zgłosił się do walki i zabił przeciwnika myśliwskimi strzałami. Otrzymał zbroję i konia pokonanego rycerza, ale nie potrafił zdjąć blachy z przeciwnika. Już chciał podłożyć ogień pod ciało, żeby je wypalić, ale zjawił się Sir Gonemans i pokazał mu jak zdjąć zbroję. Sir Gonemans zabrał chłopaka ze sobą i nauczył go sztuki rycerskiej. Po skończonej nauce Perceval wyjechał by odszukać tajemniczą damę, której pierścień nosił. Dopiero potem wrócił na dwór króla Artura, by zsiąść tuż obok Niebezpiecznego Miejsca przy Okrągłym Stole. Perceval był jednym z trzech rycerzy, którym udało się odszukać Świętego Graala. Twrch Trwyth - był to król zamieniony za swe grzechy w ogromnego odyńca, który trzymał między uszami grzebień, nożyce i brzytwę. Zdobycie tych przedmiotów było bodaj najtrudniejszym zadaniem jakie olbrzym Yspaddaden postawił przed Culhwchem starającym się o rękę jego córki Olwen. W tradycji celtyckiej dzik był ważnym zwierzęciem. Występuje w wielu mitach, a także w sztuce. Jego symbolika związana była z wojną i ucztowaniem. Urien - ojciec Iweina, władca Rheghedu w północno-zachodniej Brytanii. Liczne pieśni, w tym także utwory Taliesina, sławią jego odwagę i dzielność w walce. Według tradycji Urien przeprowadził zakończoną sukcesem kampanię przeciw najazdowi Anglów i oblegał siły wroga na wyspie Lindisfarne. Uter Pendragon - przydomek Pendragon oznacza "pierwszy żołnierz". Był on ojcem króla Artura i w zasadzie jego postać nie zalicza się do Legend Arturiańskich. Pewnego dnia Uter przyszedł do Merlina i zwierzył mu się z namiętności jaką żywi do Lady Igreny. Wtedy Merlin zawarł z nim układ. Rzucił czar na Utera, aby mógł pójść do Igreny pod postacią jej małżonka Gorloisa. W zamian Uter miał oddać czarodziejowi dziecko, które zostanie poczęte tej nocy. Uter zgodził się. Przyszedł do Igreny, która w zamku czekała na męża. I nie zobaczyła Utera tylko Gorloisa. Było to o tyle dziwne, że w tym samym czasie Gorlois umierał od ran bitewnych. To właśnie dla Utera został zbudowany Okrągły Stół i to on podarował go ojcu Ginewry. Vortigern - władca panujący w Brytanii w V wieku. Werbował najemników z plemienia Jutów. Później jednak, gdy Sasi w coraz większej liczbie napływali do Brytanii, uciekł do Walii. Vortigern zapragnął postawić tam zamek otoczony murem. Niestety, świeżo postawione mury ciągle się osuwały. Vortigern posłał po walijskich druidów, by wyjaśnili mu, o co chodzi. Jeden z nich o imieniu Joram, stwierdził, że jeśli się znajdzie chłopiec bez ojca, a jego krew zostanie zmieszana z zaprawą, mur będzie stał. Tym chłopcem okazał się Merlin. Kiedy żołnierze wiedli Merlina pod mur, chłopak zorientował się co się stanie. Powiedział wodzowi, że druid chce go oszukać. Dodał też, że tylko on może tu pomóc. Wyjaśnił, że pod fundamentami zamku znajdują się wody podziemne, które utrudniają budowę. Władca polecił wykopać studnię, do której natychmiast napłynęła woda. Merlin powiedział też, że w tych wodach mieszkają dwa smoki. Jeden mlecznobiały, drugi krwawoczerwony. Smoki walczą ze sobą co noc tak gwałtownie, że mury padają. Potem Merlin nakazał, by osuszono grunt wokół zamku. Gdy to zrobiono z głębi wyleciały dwa wściekłe smoki. Widząc to Vortigern mianował Merlina swoim doradcą. Magiczne istoty Gromer Somer Joure - potężna magiczna istota, uwięził kiedyś Artura, a w zamian za jego wolność zażądał odpowiedzi na pytanie: "Czego pragnie kobieta najbardziej na świecie?". Pewnej nocy do Artura przyszła okropna stara kobieta i przedstawiła mu się jako Ragnell. Była to siostra Gromera, który zaklął ją właśnie w staruchę. Powiedziała mu, że zna odpowiedź na pytanie, ale powie mu, tylko wtedy, gdy wyjdzie za nią jeden z Rycerzy Okrągłego Stołu. Zgodził się właśnie Gawain. W noc poślubną Gawain pocałował Ragnell i zmieniła się ona w piękną kobietę. Oświadczyła mu, że od niego zależy, czy ma być piękna w nocy i brzydka za dnia, czy piękna za dnia i brzydka w nocy. Gawain nie mógł się zdecydować i poprosił, by sama podjęła decyzję - w ten sposób znalazł właściwą odpowiedź: każda kobieta pragnie władzy albo przeprowadzenia swojej woli. Zielony Rycerz - straszliwa, zielonoskóra postać w zielonym odzieniu. Przybył na dwór Artura i wyzwał biesiadujących rycerzy na niecodzienny pojedynek: niech jakiś śmiałek odrąbie mu głowę jego własnym toporem, a w zamian on zada podobny cios. Gawain przyjął wyzwanie, gdy uderzył w kark zielonoskórego ten jak gdyby nigdy nic złapał za topór i zażądał, aby teraz Gawain dał sobie zadać cios. Za wstawiennictwem Artura Gawain otrzymał odroczenie ciosu na rok. Gawain znalazł schronienie w zamku, gdzie gościła go po królewsku pani Bercilak. Przed spotkaniem z Zielonym Rycerzem ofiarowała mu pendent, który miał go przed nim chronić. Gawain nie wiedział, że Zielony Rycerz to jego gospodarz, pan Bercilak. Gawain wygrał, ale ponieważ haniebnie przyjął pomoc pani Bercilak, musiał na zawsze umieścić w swym herbie Zielony Pendent, czyli Zieloną Podwiązkę. Zielony Rycerz wyjawił, kim jest, oraz przyznał, że został zaczarowany przez Morrigan. Miejsca, przedmioty, wydarzenia Avalon - wyspa za górami i lasami, zamieszkana przez czarodziejskie istoty, które swą potężną magią pomagają zwykłym śmiertelnikom. Po raz pierwszy wspominana w "Żywotach Merlina" (napisane w roku 1140 przez Geoffreya z Monmouth, mnicha, który w swojej pół baśniowej kronice opisał całe Legendy Arturiańskie), gdzie mówi się o niej: "Wyspa Jabłek, którą zwą też Wyspą Błogosławionych... pola rodzą tam plony bez udziału rolnika, w obfitości rosną winne grona, a jabłonie uginają się od owoców". Jednym słowem jest to opis raju z Legend Arturiańskich (zapożyczony z mitologii celtyckiej). Ekskalibur - miecz, który został wykłuty dla Artura w magicznym państwie- Avalon. Według jednej z wersji, w czasie bezkrólewia Merlin włożył ten miecz w skałę i powiedział, że kto będzie w stanie go wyciągnąć okaże się prawdziwym królem Brytanii. Oczywiście jedyną osobą, która była w stanie to uczynić był Artur. Według drugiej legendy Artur otrzymał ten miecz od pani Jeziora. Ekskalibur był mieczem niezniszczalnym o magicznej mocy. Według legendy więcej warta od miecza był pochwa dołączona do niego i to właśnie jej Morgana le Fay pragnęła najbardziej. Kamelot - mityczne miasto i zamek wybudowane i nazwane tak od imienia boga Camulosa. Zamek był jedną z głównych siedzib króla Artura i jego rycerzy. Podobno Merlin wzniósł go w ciągu jednej nocy. Nikt dziś nie wie, gdzie tak naprawdę się znajdował. To właśnie w Kamelocie odbył się ślub Ginewry i Artura, z tego też miejsca rycerze wyruszyli na poszukiwanie Świętego Graala. Wiele zamków w Anglii rości sobie prawo do bycia Kamelotem. Przy czym Winchester i Cadbury w południowej Anglii, Caerleon w Walii i zamek Stirling w Szkocji są najbardziej prawdopodobne. Karbonek - zamek Graala. Był to zaświatowy raj, strzeżony przez anioły i przecudne duchy, których nieziemska pieśń była niewyobrażalnie piękna. W zamku tym, według legendy przechowywano Świętego Graala. Zawarta w nim duchowa strawa miała uzdrawiającą moc. Lancelot przypłynął do Karbonek na widmowym statku bez kapitana i załogi i przez wzgląd na dzielność ducha dane mu było doświadczyć z oddalenia widzenia świętego kielicha. W pełnym widzeniu przeszkodziła mu jego grzeszna miłość do żony króla Artura, królowej Ginewry. Okrągły Stół - kiedyś Merlin podarował Okrągły Stół królowi Uterowi Pendragonowi. Uter przekazał go królowi Leodegrance'owi z Kameliardu, ojcu Ginewry. Ten zaś ofiarował stół jako ślubny prezent, gdy Artur pojął Ginewrę za żonę. Przy stole mogło zasiadać naraz stu pięćdziesięciu rycerzy. Każdy z nich miał tam swoje miejsce. Niektóre krzesła stały puste, czekając na swoich właścicieli. Na przykład krzesło po prawicy króla, zwane "Siege Perilous"- czyli Niebezpieczne Miejsce. Kiedy pytano o nie Merlina, odpowiadał "Tylko jeden mąż może tam zasiąść i będzie to najlepszy z ludzi. Jeśli ktokolwiek ośmieli się zająć jego miejsce, natychmiast zginie". Krzesło czekało na swojego właściciela dwadzieścia lat, a tym człowiekiem był Sir Galahad- syn Sir Lancelota. Święty Graal - według Legendy Arturiańskiej Święty Graal był magicznym kielichem albo pucharem, który mogli widzieć tylko ludzie o wielkiej szlachetności. Pojawiał się bez ostrzeżenia zawsze przykryty białym atłasem, promieniującym jasnym światłem, rozsiewającym cudowną woń. Przynosił jedzenie i picie jeśli ktoś był głodny lub spragniony. Każdy, kto znalazł się w pobliżu, odczuwał niezwykłą błogość i spokój. W dniu kiedy Galahad został pasowany na rycerza przez Wielką Salę Kamelotu Graal przepłynął w powietrzu. Wtedy właśnie powstała idea poszukiwania Świętego Kielicha. Wielu rycerzy chciało zobaczyć. Problem polegał na tym, że nie każdy był pewien wagi tej misji. Aby móc ujrzeć kielich trzeba było walczyć z własnymi słabościami i przywarami. Ze 150 rycerzy, którzy udali się na poszukiwanie, Graala ujrzeli tylko trzej- Sir Galahad, Bors i Perceval. Graal ukazał im się w zamku Króla Rybaka- Pellesa w Carboneck. W czasie uczty drzwi sali otworzyły się i wkroczyły trzy widmowe panny, niosąc Krwawiącą Włócznię, srebrną tacę i lichtarz. Za nimi podążała służka Graala, niosąc sam kielich, okryty atłasem. Procesja szła przez salę, a kiedy zbliżyła się do Galahada, zatrzymała się. Rycerz stanął na czele pochodu i poszedł dalej. Jego towarzysze podnieśli Króla Rybaka i podążyli za nim. Galahad sięgnął po Włócznię i ustawił tak, aby krople kapały na ranę Króla. Gdy kapnęła pierwsza Pelles ozdrowiał. Później Galahad pił z Graala. Była to ostatnia rzecz jaką zrobił, gdyż jego misja na ziemi dobiegła końca i umarł. W tym momencie Graal i Włócznia również zniknęły. Oznaczało to koniec Arturowego królestwa. Dzieje Tristana i Izoldy Brangien, Brangaine - służebnica Izoldy, księżniczki irlandzkiej i kochanki Tristana. Gdy Izolda, przeznaczona na żonę dla króla Kornwalii Marka wsiadła na statek pod eskortą Tristana matka Izoldy podarowała Brangien bukłak z napojem miłosnym. Napój był przeznaczony na noc poślubną dla Izoldy i Marka. Napój sprawiał, że ci, który go wypili darzyli się wzajemnie dozgonną miłością. W czasie podróży Tristan wypił napój, po czym, nieświadomy skutku poczęstował nim Izoldę. We wszystkich trudnych sytuacjach, w których później znaleźli się kochankowie Brangien była wobec nich lojalna, dzieląc ich sekrety i służąc pomocą. Zajęła nawet miejsce Izoldy w łożu królewskim w czasie nocy poślubnej. Marek - król Kornwalii. Był opiekunem osieroconego siostrzeńca Tristana i mężem Izoldy, irlandzkiej księżniczki. Mimo, że był zazdrosny o związek Tristana z Izoldą, jako postać budzi sympatię. Nawet wówczas, gdy zastał kochanków śpiących razem, przedzielonych mieczem Tristana, nie zabił ich, lecz jedynie zamienił miecz na własny i odszedł, nie budząc ich. Zawstydzeni wobec tego aktu łaski kochankowie zrozumieli, że muszą się rozstać. Tristan ze smutkiem oddał Izoldę swemu wujowi i udał się na wygnanie do Bretanii. Morhołt - olbrzym, brat króla Irlandii domagający się od króla Marka dorocznej daniny. Siostrzeniec króla Marka, Tristan postanowił położyć kres tej praktyce. Popłynął więc do Irlandii i udało mu się zabić Morhołta, choć sam został zraniony jego olbrzymim, zatrutym mieczem. Przed śmiercią Morhołt powiedział Tristanowi, ze tylko jego siostrzenica Izolda potrafi wyleczyć zatrutą ranę. Tristan i Izolda (Iseuld) - Izolda- księżniczka irlandzka, Tristan- siostrzeniec Marka, króla Kornwalii. Jego matka zmarła przy porodzie i dlatego nadano mu imię oznaczające "smutny". Opowieść o ich miłości cieszyła się niezwykłą popularnością w średniowieczu. Marek, król Kornwalii ogłosił, że poślubi dziewczynę, do której należał złoty włos upuszczony przed momentem przez jaskółkę. Tristan poznał włos Izoldy i zaproponował, że uda się do Irlandii i w jego imieniu poprosi o rękę dziewczyny. Izolda miała razem z Tristanem wrócić do Kornwalii. Gdy Izolda wsiadła na statek jej matka podarowała służce Brangien bukłak z napojem miłosnym. Napój był przeznaczony na noc poślubną dla Izoldy i Marka. Napój sprawiał, że ci, który go wypili darzyli się wzajemnie dozgonną miłością. W czasie podróży Tristan wypił napój, po czym, nieświadomy skutku poczęstował nim Izoldę. Izolda poślubiła Marka, ale w noc poślubną, pod osłoną nocy, jej miejsce w łożu zajęła Brangien. Przez pewien czas kochankowie spotykali się potajemnie, w końcu jednak zostali nakryci. Pewnej nocy Marek znalazł ich śpiących przedzielonych mieczem Tristana. Nie zdecydował się ich zabić, jedynie zamienił miecz na własny i odszedł. Poruszony wspaniałomyślnością wuja Tristan namówił Izoldę aby wróciła do męża, sam zaś udał się na wygnanie do Bretanii. Tam ożenił się, ale nie był szczęśliwy. Gdy otrzymał śmiertelną ranę kazał posłać po Izoldę. Uzgodniono, że znakiem jej przybycia będą białe żagle na statku. Jednak zazdrosna żona Tristana, w obawie przed ponownym spotkaniem kochanków, powiedziała mu, że statek ma czarne żagle. Tristan stracił ochotę do życia i rzucił się na swój miecz, zanim Izolda zeszła na ląd i dotarła do jego łoża. Wkrótce potem Izolda zmarła i dołączyła do ukochanego. Jest to cykl bretońskich opowieści należących do literatury chansons de geste (pieśni o czynach). Ich akcja rozgrywa się na dworze króla Artura w mieście Kamelot. Władca co roku zwoływał swoich stu pięćdziesięciu rycerzy i gromadził przy zbudowanym specjalnie na tę okazję okrągłym stole. Celem spotkania było opowiadanie o

{"type":"film","id":95745,"links":[{"id":"filmWhereToWatchTv","href":"/film/Kr%C3%B3l+Artur-2004-95745/tv","text":"W TV"}]}błędy w filmie (24)Król i jego rycerze jeżdżą na koniach używając strzemion. Zostały one wynalezione w Chinach w IV wieku, lecz nie pojawiły się w zachodniej Europie wcześniej niż w wieku VIII, 200 bądź 300 lat po czasie akcji nie miał władzy nadawania ziemi ludziom. Było to możliwe dopiero 400 lat po wydarzeniach przedstawionych w z rycerzy Króla Artura przed końcową bitwą zestrzelił z łuku przeciwnika siedzącego na drzewie. Nie jest to możliwe, ponieważ zasięg takiego łuku kończył się w połowie trasy przelecianej przez na mieczach Lancelota są zrobione z zapięciem typu Torx, niedostępnymi w piątym wieku w Sasi atakują po raz drugi Mur Hadriana, główna brama jest kolejno otwarta i zamknięta pomiędzy uratowaniu Ginewry i Lucana rycerze jadą wzdłuż drogi. Lancelot podjeżdża do Artura i mówi, że jeżeli znajdą ich Sasi to będą musieli walczyć. Wypowiadane przez niego słowa nie pasują do ruchu warg. Podczas scen zimowych żaden z aktorów nie ma mroźnego oddechu. Wszystkie sceny zostały sfilmowane bitwy na zamarzniętym jeziorze, Sarmata strzela pięcioma strzałami na raz - taka siła automatycznie łamie rycerze przyjeżdżają do domu dziecka by go uratować, w lewej dolnej części ekranu można zobaczyć żółty bitwie na zamrożonym jeziorze Artur zostaje ranny w szyję, a podczas pogrzebu Dagoneta na jego szyi widzimy zakrwawiony bandaż. Jednak w późniejszej scenie miłosnej z Ginewrą na szyi Artura nie ma ani bandaża, ani najmniejszego śladu po ranie. W momencie kiedy Artur ze swoimi rycerzami wpada w pułapkę zastawiona przez Merlina i jego ludzi w postaci drutu kolczastego za jego plecami widać Borsa krzyczącego, lecz jego krzyk jest jednej scenie Ginewra ma ubraną sukienkę, w której nie ma jednego ramiączka, w następnej zaś jest odwrotnie, to które było odkryte jest zasłonięte, a to które było zasłonięte jest Artur rozmawia z Tristanem, jego włosy zmieniają się pomiędzy ujęciami z leżących na twarzy do zaczesanych na bok. Mimo, że Artur wraca z ostatniej misji wraz z Ginewrą w okresie zimy, to na drzewach są liście."Zdrajca", który został zabity na drzewie przez Tristana, znajduje się pomiędzy cieszącym się tłumem w następnej scenie, kiedy Artur całuje się z Ginewrą. Jeden z rycerzy w kilku scenach wypuszcza jastrzębia do lotu. Jest to Jastrząb Harrisa, występujący w Ameryce, stąd niemożliwe, by występował w ówczesnej końcowych scenach filmu podczas ostatniej walki na ubraniu Tristana widać krew, ale w następnym ujęciu już jej nie ma. Kusze nie były narzędziem wojny w V wieku w Brytanii - siła strzału była tak słaba, że nie tylko nie przebijała zbroi, ale i na polowaniach używano jej tylko przeciw najdrobniejszej zwierzynie. Artur i jego rycerze noszą nowoczesne buty z nowoczesnymi sznurówkami."Zdrajca" na zewnątrz Muru Hadriana chowa się na kasztanie. Jednakże kasztan nie został zasadzony w Wielkiej Brytanii aż do połowy szesnastego Artur przemawia do rycerzy przed ostatnią bitwą, w tle widać 3 wieże początku filmu, gdy rycerze siedzą przy okrągłym stole, jeden z rycerzy ma na czole bliznę w kształcie plusa. W następnym ujęciu to samo znamię jest już ukośnym krzyżykiem. Kształt blizny zmienia się prawie co przywiezieniu ciała Dagoneta na mur, Lucan zdejmuje martwemu pierścień. Można wtedy zauważyć, że palec martwego prostuje się, by mu to ułatwić. Fabuła filmu sugeruje, że w V wieku naszej ery papież był władcą Imperium Zachodniorzymskiego. Same Imperium zaś miało być państwem kościelnym. W rzeczywistości władcą Imperium Zachodniorzymskiego był wciąż cesarz, zaś papież posiadał niewielki wpływ na politykę Rzymu (z wyjątkiem kwestii dotyczących religii chrześcijańskiej) miejsce kręcenia (1)Film kręcono w Bray, Ballymore Eustace, Enniskerry, Roundwood, Dublinie (Irlandia), Llanddeusant (Walia, Wielka Brytania), Iver Heath i rezerwacie Burnham Beeches (Anglia, Wielka Brytania). pozostałe (16)Keira Knightley grająca Ginewrę przed rozpoczęciem zdjęc do filmu odwiedziła chirurga plastycznego i powiększyła sobie górną wargę. Zrobiła to twierdząc że jeśli królowa ta była pożądana przez tylu mężczyzn musiała mieć coś w sobie, a już na pewno dobrze kręcono latem w Irlandii, ale na jego potrzeby wyprodukowano tam tony Keira Knightley przeszła ostry trening pod okiem Eda Chowa, trenera, który szkolił Angelinę Jolie do filmu "Tomb Raider".W ten sposób Keira nauczyła się strzelać z łuku, walczyć mieczem i na Knightley, aby w przekonywujący sposób zagrać Ginewrę spędzała 2-3 godziny dziennie na siłowni oraz ćwiczyła podnoszenie ciężarów, boks, jazdę konną, łucznictwo oraz Knightley przez wytężony trening do swojej roli zyskała umięśnioną sylwetkę i zupełnie straciła piersi. Po zakończeniu zdjęć do filmu aktorka nosiła ubrania o numer Gruffudd wymyślił, by operator kamery nosił kask rowerowy, gdyż był często otaczany przez walczących filmie zostało użytych około 300 mieczy, 700 włóczni i 300 toporów. W filmie wystąpiło ponad 400 statystów grających saksońskich wojowników. Większość z nich nigdy nie trenowała sztuk uchwycić realizm działań wojennych, kamery były przymocowywane do tarcz, mieczy, hełmów i biskup Germanus wchodzi do Wielkiej Sali pyta ilu jest rycerzy Artura obecnych i wyjmuje z pudła sześć pergaminów papieru - tyle ilu rycerzy. Aczkolwiek Artur powiedział że jest ich siedmiu, Artur nie był zaliczany do rycerzy, był on rzymskim Ginewra klęczy obok ciała umierającego Lancelota, na jej nogach widać współczesne buty na grubej pierwszej walce z Piktami, Bors zagląda do powozu by zobaczyć biskupa. Gdy odsuwa zasłonę, wewnątrz widać nogę operatora, zaś za pojazdem przez chwilę widać ręce innych członków ekipy filmowej. Kostiumolodzy przygotowali około 2000 kostiumów na potrzeby Gruffuddowi wyhodowanie brody, z którą Lancelot występuję przez cały film, zajęło kilka miesięcy. Dodatkowo broda zgodnie z celtyckimi korzeniami aktora (Gruffudd jest Walijczykiem) była ruda, więc codziennie musiała być farbowana, aby pasowała do brązowych włosów muru, otaczającego twierdzę, zajęło 4,5 kręcono od 23 czerwca do listopada 2003 roku.

Tłumaczenie hasła ""Rycerz króla Artura"" na włoski Il primo cavaliere jest tłumaczeniem ""Rycerz króla Artura"" na włoski. Przykładowe przetłumaczone zdanie: – Opowiedz mi o rycerzach króla Artura, Morgiano. ↔ «Parlami dei Cavalieri di Arthur, Morgaine. Wypożycz: 80,00 zł 3 doby WYSYŁKA 24H Zostań jednym z członków Okrągłego Stołu i stań u boku największego króla wszech czasów- Artura. Razem walczcie o honor i wolność swojego ludu i mieszkańców Camelotu. Zmierzcie się ze smokami i goblinami, a może u Waszego boku stanie sam wielki i potężny czarownik Merlin. Zostań jednym z członków Okrągłego Stołu i stań u boku największego króla wszech czasów- Artura. Razem walczcie o honor i wolność swojego ludu i mieszkańców Camelotu. Zmierzcie się ze smokami i goblinami, a może u Waszego boku stanie sam wielki i potężny czarownik Merlin. Zleć kowalowi wykucie idealnie skrojonej na Ciebie zbroi, która zamortyzuje każde uderzenie. Przemierzaj świat w poszukiwaniu słabych i bezbronnych by nieść im pomoc. Dzięki Twojemu szlacheckiemu nastawieniu zostaniesz okrzyknięty najmężniejszym bohaterem w historii Ze względu na duże zainteresowanie, czas odpowiedzi na pytania dotyczące wypożyczenia wysyłkowego jest wydłużony i wynosi do 48h. Za utrudnienia przepraszamy. Wypożyczenie wysyłkowe możliwe JEDYNIE po wcześniejszym wypełnieniu formularza "Wypożyczenie wysyłkowe" dostępnego poniżej. Stroje wypożyczamy wysyłkowo na okres jednego tygodnia. Płatność tylko "za pobraniem", gdzie kwota pobrania to koszt wypożyczenia widoczny w karcie produktu plus kaucja zwrotna dostępna tutaj: Cennik. Koszt wysyłki 20 PLN Kaucję odsyłamy po zwrocie kostiumu (zwrot we własnym zakresie) na wybrane przez Państwa konto. W celu sprawdzenia dostępności kostiumu z oferty WYPOŻYCZALNI prosimy o skorzystanie z jednego z poniżyszych formularzy kontaktowych. Po wysłaniu formularza sprawdzimy czy wybrany przez Państwa kostium mamy dostępny w potrzebnym rozmiarze na dany termin. Najszybciej jak tylko będzie to możliwe, skontaktujemy się w celu potwierdzenia dostępności i ustalenia formy płatności (przy wypożyczeniu wysyłkowym). Dziękujemy. UWAGA! Nie przyjmujemy rezerwacji telefonicznych ani mailowych. Możliwośc rezerwacji wyłącznie na miejscu po opłaceniu całości kwoty wypożyczenia.

normy, obyczaje rycerzy ★★★ HYMN "Bogurodzica" dla rycerzy ★★★ STÓŁ: okrągły, dla rycerzy króla Artura ★★★ ARIES: jeden z rycerzy Okrągłego Stołu ★★★★ sylwian: GRAAL: poszukiwany przez rycerzy Artura ★★★ JERZY: patron m. in. Anglii i rycerzy, pokonał smoka ★★★ PRUSY Książęce, utworzone po

Sklep Książki Dla młodzieży Literatura dla młodzieży Król Artur i Rycerze Okrągłego Stołu (okładka twarda, Wszystkie formaty i wydania (3): Cena: Oferta : 26,98 zł Opis Opis Fascynujący świat legend arturiańskich. Legenda o królu Arturze jest jedną z najbardziej znanych legend w kulturze europejskiej. Od magicznego momentu, w którym Artur uwalnia miecz z kamienia, po ostatnią bitwę, Roger Lancelyn Green ożywia oszałamiający świat króla Artura i Rycerzy Okrągłego Stołu. Oto historie o mieczu w kamieniu, o Zielonym Rycerzu, o miłości Lancelota i Ginewry, o poszukiwaniu Świętego Graala i o odejściu do Doliny Avalonu. Powyższy opis pochodzi od wydawcy. Dane szczegółowe Dane szczegółowe ID produktu: 1212410036 Tytuł: Król Artur i Rycerze Okrągłego Stołu Autor: Green Roger Lancelyn Tłumaczenie: Jerzyński Władysław Wydawnictwo: Wydawnictwo Zysk i S-ka Język wydania: polski Język oryginału: angielski Liczba stron: 390 Numer wydania: I Data premiery: 2018-11-29 Rok wydania: 2018 Forma: książka Wymiary produktu [mm]: 143 x 224 x 40 Indeks: 26941820 Recenzje Recenzje Dostawa i płatność Dostawa i płatność Prezentowane dane dotyczą zamówień dostarczanych i sprzedawanych przez empik. Inne z tego wydawnictwa Najczęściej kupowane

Żaden z nich nie pasuje jednak tak bardzo do króla Artura jak Arthwys ap Meurig, król Gwentu i Morgannwgru (Glamorganu) w południowej Walii, utożsamiany także przez niektórych badaczy z bretońskim świętym Armelem 2. Arthwys ap Meurig i jego ród. Władca ten pojawia się w źródłach stosunkowo późno.

Rycerze króla Artura: Męscy, silni, odważni... 25 Zobacz galerię Onet Król Artur i jego rycerze: Lancelot, Tristan, Galahad, Gawaine, Bors i Dagonet. Są jak "siedmiu wspaniałych". Elitarna drużyna, która jest gwarantem bezpieczeństwa. Dzielni i niepokonani, uczciwi i prawi, a do tego urodziwi. Historia dopisała im barwne legendy, które od wieków nieprzerwanie sławią ich przygody i męstwo. 1/25 Rycerze króla Artura: Męscy, silni, odważni... Onet Król Artur i jego rycerze: Lancelot, Tristan, Galahad, Gawaine, Bors i Dagonet. Są jak "siedmiu wspaniałych". Elitarna drużyna, która jest gwarantem bezpieczeństwa. Dzielni i niepokonani, uczciwi i prawi, a do tego urodziwi. Historia dopisała im barwne legendy, które od wieków nieprzerwanie sławią ich przygody i męstwo. 2/25 Rycerze króla Artura: Męscy, silni, odważni... Onet Król Artur (Clive Owen): Jeden z najznakomitszych wojowników. Jego sława wyprzedza go o mile. Często przypisywane są mu boskie cechy. Sprawiedliwy i odważny król o czystym sercu, który godny jest miłości pięknej Ginewry. 3/25 Rycerze króla Artura: Męscy, silni, odważni... Onet Lancelot (Ioan Gruffudd): Wierny przyjaciel Artura, jego powiernik i współtowarzysz w niebezpiecznych misjach. Odważny rycerz, który niejednej białogłowie złamał serce. 4/25 Rycerze króla Artura: Męscy, silni, odważni... Onet Tristan (Mads Mikkelsen): Skupiony i oszczędny w słowach rycerz, którego wiernym druhem jest sokół. Romantyczna dusza, ale również oddany kompan, który w boju nie waha się oddać życie za swoich przyjaciół. 5/25 Rycerze króla Artura: Męscy, silni, odważni... Onet Galahad (Hugh Dancy): Dzielny i odważny, oddany misji i przyjacielom. W boju zaciekły wojownik, jednak nie zachwyca go zabijanie. 6/25 Rycerze króla Artura: Męscy, silni, odważni... Onet Gawaine (Joel Edgerton): Jego imię zna niemal cała Europa. Równie waleczny i prawy jak pozostali członkowie drużyny Artura, jednak wyglądem bardziej przypominał Sasa. 7/25 Rycerze króla Artura: Męscy, silni, odważni... Onet Dagonet (Ray Stevenson): Jego fizyczność daje namacalny kształt słowu "siła." Doskonale włada toporem. Zachowując całe swoje bohaterstwo w boju, okazuje się również niezwykle wrażliwym mężczyzną. 8/25 Rycerze króla Artura: Męscy, silni, odważni... Onet Bors (Ray Winstone): Najdowcipniejszy spośród rycerzy Artura. Człowiek-gorączka, który równie szybko formułuje słowne riposty, co chwytał za broń. 9/25 Rycerze króla Artura: Męscy, silni, odważni... Onet Król Artur i jego rycerze 10/25 Rycerze króla Artura: Męscy, silni, odważni... Onet Król Artur 11/25 Rycerze króla Artura: Męscy, silni, odważni... Onet Lancelot 12/25 Rycerze króla Artura: Męscy, silni, odważni... Onet Tristan 13/25 Rycerze króla Artura: Męscy, silni, odważni... Onet Galahad 14/25 Rycerze króla Artura: Męscy, silni, odważni... Onet Gawaine 15/25 Rycerze króla Artura: Męscy, silni, odważni... Onet Dagonet 16/25 Rycerze króla Artura: Męscy, silni, odważni... Onet Bors 17/25 Rycerze króla Artura: Męscy, silni, odważni... Onet Król Artur i jego rycerze 18/25 Rycerze króla Artura: Męscy, silni, odważni... Onet Król Artur 19/25 Rycerze króla Artura: Męscy, silni, odważni... Onet Lancelot 20/25 Rycerze króla Artura: Męscy, silni, odważni... Onet Tristan 21/25 Rycerze króla Artura: Męscy, silni, odważni... Onet Galahad 22/25 Rycerze króla Artura: Męscy, silni, odważni... Onet Gawaine 23/25 Rycerze króla Artura: Męscy, silni, odważni... Onet Dagonet 24/25 Rycerze króla Artura: Męscy, silni, odważni... Onet Bors 25/25 Rycerze króla Artura: Męscy, silni, odważni... Onet Król Artur i jego rycerze Data utworzenia: 27 lipca 2004 11:43 To również Cię zainteresuje Masz ciekawy temat? Napisz do nas list! Chcesz, żebyśmy opisali Twoją historię albo zajęli się jakimś problemem? Masz ciekawy temat? Napisz do nas! Listy od czytelników już wielokrotnie nas zainspirowały, a na ich podstawie powstały liczne teksty. Wiele listów publikujemy w całości. Znajdziecie je tutaj.

Rycerz Króla Artura First Knight 1995 CDA ~ Rycerz Króla Artura First Knight 1995 Następne wideo anuluj Odblokuj dostęp do 8044 filmów i seriali premium od oficjalnych dystrybutorów Oglądaj legalnie i w najlepszej jakości Nie kupuj kota w worku Wypróbuj konto premium przez 14 dni za darmo

Możesz kupić za 9998 zakupy 1-Click(bez rejestracji)Produkt dostępny w dużej ilości14 dni na łatwy zwrotBezpieczne zakupyPo zakupie otrzymasz kontra zło w micie Arturiańskim. Artur reprezentuje przyszłość Brytanii, obietnicę dobrobytu i honoru, jednak wśród jego dzielnych rycerzy kryją się poplecznicy Mordreda. Siły zła są nieliczne, ale wiedzą o sobie nawzajem i pozostają w ukryciu przed wszystkimi, za wyjątkiem jednego z poddanych Artura. Jedynie Merlin wie, kto jest agentem zła, ale nie może wyjawić tego wprost. Jeśli jego prawdziwa tożsamość zostanie odkryta, wszystko będzie się w role Merlina, Lancelota, Morgany, Mordreda i innych postaci z legend arturiańskich. Szukaj sojuszników i odkrywaj tożsamość zdrajców w niezwykłej grze karcianej dla 5-10 graczy. Gracze realizują misje, lecz tylko części z nich zależy na ich powodzeniu. Pozostali to poplecznicy Mordreda. Snując swe mroczne intrygi, próbują doprowadzić do fiaska blef, dedukcja i żywiołowe negocjacje czynią tę grę zupełnie niepowtarzalną, emocjonującą do ostatniej w krainę legend... i nie ufaj nikomu! UWAGA: W pudełku z grą znajduje się również specjalny mini-dodatek – Lancelot (2 dodatkowe karty Postaci i 7 kart Lojalności), który może być użyty w trzech różnych wariantach dostępnych w Rycerze króla Artura to tytuł z bestsellerowej serii The Resistance, w ramach której w 2011 roku ukazała się gra "The Resistance: Agenci Molocha".Akcja Avalonu ma miejsce na dworze Krola Artura dzięki czemu można ją łatwo prezentować graczom nie przepadającym za fantasy, czy science Avalonie postacie otrzymały specjalne zdolności, a szpiedzy, czyli siły zła, nie tylko będą przeszkadzać w wypełnianiu podejmowanych misji, ale starać się będą również poznać tożsamość Merlina. Merlin bowiem wie kto nosi zło w swoim sercu, ale nie może wprost rzucać oskarżeń, ponieważ Źli mogą go uśmiercić i wygrać. ZALETY AVALONU: - idealna odmiana gry typu "Mafia", nikt nie odpada w trakcie gry. Wszyscy grają do Łatwe zasady, wciągająca wielka różnorodność postaci wprowadza do gry jeszcze więcej możliwości i emocji. Jest bardzo zróżnicowana. - dostarcza możliwości wzmacniania strony "Dobrych" lub "Złych"- wszyscy są graczami, nie jest wymagana osoba moderatora. Podstawowe informacje:Liczba graczy: 5-10 osóbWiek: od 13 latCzas gry: ok. 30 minutPasujące koszulki: Standard CCG 63,5 x 88 mm (54szt.)Wydanie: polskieInstrukcja: polskaZawartość pudełka: 14 kart postaci 20 kart głosowania 10 kart misji 9 kart Lancelota 1 karta Pani Jeziora 15 żetonów 3 plansze misji Nazwa2w1 Avalon Rycerze Króla ArturaZapytaj o produkt Wkrótce zwyciężył on szesnastu rycerzy w jednej walce i trzydziestu czterech w drugiej. Wszystkim im wraz z poprzednimi dziewięcioma rozkazał niezwyciężony rycerz udać się na Zielone Świątki na dwór króla Artura, zdać się na łaskę i niełaskę królowej Ginewry po uprzednim oświadczeniu, że są jeńcami sir Keya. Władca co roku zwoływał swoich stu pięćdziesięciu rycerzy i gromadził przy zbudowanym specjalnie na tę okazję okrągłym stole. Celem spotkania było opowiadanie o licznych przygodach rycerskich, romansach, walkach, podróżach, niesamowitych perypetiach często z pogranicza prawdy i fantazji. Z tych opowieści wyłania się wzór idealnego rycerza, którego cechuje cnota, honor, odwaga, pogarda dla zdrady, uwielbienie i szacunek dla kobiety. Obok tego opowieści realizują model władcy (król Artur) oraz najpiękniejszej i przez wszystkich uwielbianej kobiety (Ginewra, żona Artura). Motywem przewodnim historii jest poszukiwanie wielkiego skarbu, jakim jest św. Graal, tj. zaginiony puchar z przechowywaną w nim krwią Chrystusa. Stanowi on symbol epoki, element religijności czasów średniowiecza, a jednocześnie symbol odwiecznych marzeń i dążeń do szczęścia i odpowiedzi na pytania natury egzystencjalnej. Zobacz też : Średniowiecze w Polsce W utworze obok świata realnego na równych prawach funkcjonuje świat fantastyki: czarnoksiężnik Merlin, wróżki, czarownice, smoki, zaskakujące czary, zaczarowany las. Jednocześnie mamy tu obraz życia rycerskiego: wojen, wypraw i podróży, turniejów, dworskich romansów i intryg. Wśród rycerzy na czołowe miejsce wysuwa się dzielny i zasłużony bohaterskimi czynami Lancelot, który pokochał nieszczęśliwą miłością królową Ginewrę. Dał się zwieść czarom innej kobiety, którą wziął za królową i w ten sposób zaprzepaścił szansę odnalezienia św. Graala, gdyż skarb ten zdobyć mógł tylko rycerz najszlachetniejszy i nieskalany. Opowieści o rycerzach Okrągłego Stołu i dobrym królu Arturze stały się nieodłącznym symbolem świata rycerskiego europejskiego średniowiecza. Stanowią do dziś jeden z najlepiej zachowanych dokumentów epoki. Zobacz też : Historiografia - kroniki Zła czarownica Morgana i jej syn Mordred powracają z wieloletniego wygnania do współczesnego świata. Ich celem jest zdobycie nieograniczonej władzy. Potomkowie króla Artura i jego rycerzy stają do walki w obronie ludzkości.

Zajęcia dla uczniów dla Król Artur Król Artur i Rycerze Okrągłego Stołu to legenda jednego z najbardziej znanych i najbardziej ukochanych królów Anglii. Chociaż nie ma bezpośrednich dowodów na to, że jego istnienie jest bogate, folklor otaczający jego życie. Wielu pokoleń słyszało wiele opowieści o królu Arturze i Rycerzy Okrągłego Stołu, a także o zaufanych powiernikach i obrończyni, wielkim i potężnym Merlinie. Inne opowiadania opowiadają historię miłości Artura do królowej, Guinevere i rywalizacji o jej uczucia między Arthurem a jego przyjacielem, Lancelotem. Kamelot, królestwo, które zbudował Arthur, stało się podstawą wielu wspaniałych historii i jest teraz synonimem idealistycznych i utraconych czasów cnoty i życzliwości. Czy opowieści opowiadają, że mają jakieś podstawy w rzeczywistości, czy nie, opowieści o królu Arturze dotyczą prawd natury ludzkiej. Pytania zasadnicze dla króla Artura Czy w każdym z nich jest bohater / złoczyńca? Jaka jest granica między mitem a rzeczywistością? Synopsis King Arthur (Zawiera Spoilery) Ta wersja legendy króla Artura rozpoczyna się chorobą i śmiercią Uthera Pendragon, ojca urodzin Artura. W Królestwie Uther jest wiele niepokojów. Merlin, wielki i bardzo potężny czarnoksiężnik, zabiera Arthura z króla i obiecuje, że będzie bezpieczny dla niego. Daje Arthurowi zaufanego pana Camelot, Sir Ector, aby chronić Arthura i królestwo, bezpieczne od Morgana le Fay, siostry Artura, zła i potężna czarodziejka. Sir Ector jest ojcem zastępczym Arthura, dopóki Artur nie skończy szesnastego roku życia. Od śmierci Pendragona nie było żadnego króla, walczyło tylko o to, kto jest prawowitym następcą tronu. Pewnego dnia pojawia się magiczny i piękny miecz, mocno osadzony w kamieniu. Na rękojeści miecza wyryto wiadomość: "Kto wyrzuci ten miecz z tego kamienia, rodzi się prawdziwy i prawicowy król Anglii". Rycerze z całej ziemi przychodzą zobaczyć, czy mogą ściągnąć miecz i zażądać tronu. Powinno się odbyć wielki turniej. Wśród rywalizujących z nim rycerzy to Sir Ector i jego syn, Sir Kay. Arthur, który nie jest znany jako urodzony, jest zazdrosny o pozycję Kay. Ector łagodzi go, mówiąc, że będzie dobrym rycerzem, gdyby urodził się z krwi wysokiej. W wersji legendy Flynn, Kay przygotowuje się do turnieju i zdaje sobie sprawę, że źle trafił do miecza. Mówi Arthurowi, aby go znalazł. Arthur przypomina, że widzi miecz w kamieniu i pobiega, aby go odzyskać dla swego adoptowanego brata. Kiedy Ector zdaje sobie sprawę z tego, co trzyma miecz Arthura, ujawnia Arthurowi, że jego prawdziwym ojcem jest Uther Pendragon i że Arthur jest prawdziwym dziedzicem tronu. Arthur zostaje zwieńczony, a wkrótce Merlin przedstawia się młodemu królowi. Informuje Arthura, że ma śmiertelnego i śmiertelnego wroga w Morgana le Fay, jego siostrze. Wkrótce Arthur musi obronić swój tron i udowodnić, że jest warty poprowadzenia Camelota i Anglii. Walczy z wszystkimi przyszłymi królami i triumfami tylko dzięki magii Merlina. Zła magia Morgani działa przeciwko Arturze w walkach, ale Merlin jest potężniejszy. Wkrótce potem Arthur spotyka się i zakochuje się w księżniczce, Guinevere. Merlin ostrzega, że to piękno będzie jego ostatecznym upadkiem, a Camelota, jeśli on poślubia. Arthur nie jest kochany i ostatecznie jest żonaty. Ona jest okrzyknięta jako najzdolniejsza pani tej ziemi. Przed małżeństwem Merlin zabiera młodego Arthura, aby spotkać się z Lady of the Lake, która posiada Excalibur, magiczny miecz, wyrżnięty w ziemi Avalon. Merlin mówi Arthurowi, że jego celem jest podporządkowanie się Arthura, i że wszystko czego potrzebuje, to poprosić o to. Po zabraniu Excaliburu, Merlin daje mu magiczną pochwę, w której ma się pochwycić ostrze. Ma siłę, aby zachować krzywdę od Artura tak długo, jak długo go nosi. Jako małżeństwo ojciec Guinevereu dał stół ozdobny, okrągły stół. W tym czasie wszyscy rycerze, którzy służą królowi, mogą się spotkać. Jest tak duża, że są miejsca wystarczające, by siedzieć sto pięćdziesięciu ludzi. Uther Pendragon zlecił Merlinowi stworzenie wspaniałego stolika i przybył do ojca Guineverea pod nieobecność następcy. Okrągły Stół stałby się kamieniem węgielnym panowania Artura. Gdy rycerze stawali się wystarczająco godni, aby siedzieć przy stole, ich imiona magiczne pojawiły się na plecach krzesła. Było tam tylko jedno siedzenie, na które nikt nie mógł usiąść. Na fotelu napisano "Perilous", a Merlin ostrzegł, że tylko siedzący tam rycerze mogą siedzieć bez narażania się na śmierć. Merlin poinformował Arthura, że musi "odpocząć" i że nie będzie z powrotem w życiu Artura. Ostrzegł Arthura, aby był ostrożny u tych, których najbardziej kocha, bo byli tymi, którzy najbardziej go skrzywdzą. Wkrótce potem został zamordowany chłopczyk. Arthur i Guinevere postanowili wychować dziecko i nazwać go Mordred. Choć nie wiedzieli o tym, Mordred był synem Artura, jego córki z nocy, kiedy spadł pod zaklęcia Morgany i jej złych sióstr czarodziejki. Lancelot przybył do Camelot i zdobył miejsce przy okrągłym stole, usuwając zachwycony kawałek metalu z innego nogę rycerza. Żaden inny rycerz nie był w stanie wyciągnąć z rany kawałka. Przysięgał bronić Guinevere za wszelką cenę, a ona pozwoliła mu zostać jej mistrzem, dając mu szalik jako dowód uznania i sympatii. Kilka opowiadań dotyczy przygód arystokratów Arthura, które wyjaśniają, jak są dobrymi mężczyznami, ale nie najbardziej wartymi. Sir Gawain, który zostaje zabrany przez lorda i jego dama podczas misji zlokalizowania zielonego olbrzyma. Pani próbuje uwodzić Gawaina, gdy pan jest na polowaniu. Gawain mówi do pana, że pocałował ją dwa razy, ale nie powiedziała panu, że dała mu magiczny zielony szal, który mógłby chronić go przed szkodami. Okazuje się, że pan jest w istocie zielonym olbrzymem, a uwodzenie było testem godności. Ponieważ Gawain powiedział prawdę o pocałunkach, olbrzym oszczędza życie Gawaina. Kolejna opowieść o Lancelocie, która została oczarowana dziewicą, Elaine. Kocha go z miłością, ale jest zakochany w Guinevere. Z pomocą eliksiru miłości Lancelot zapomina o Guinevere i poślubia Elaine. Mają dziecko, Galahad. Zanim Lancelot dowie się o ciąży Elaine, zostaje obudzony z miłosnego zaklęcia, walcząc z rycerzami. Pamięta głosy towarzyszy i zalany pamięcią Camelot i Guinevere. Wraca do nich bez jakiejkolwiek myśli o Elaine, czy o tym, że ma z nią życie. Po powrocie Lancelot i Guinevere zaczynają romans. Morgana, mówi Mordred, że Arthur jest jego ojcem i że Mordred jest dziedzicem Camelota. Gdy Morgana zatruwa umysł przed ojcem, Mordred zaczyna wyczuwać sposoby zniszczenia Artura i domagać się tronu. Jeszcze jeden miecz pojawia się, ten utkany w kamieniu, w jeziorze. Jego grawerowanie mówi, że tylko najczystsze rycerze mogą go uwolnić. Arthur jest przekonany, że to nie on, ponieważ ma Excalibur. Gawain jest przekonany, że nie może być jednym z jego doświadczenia z Green Giant. Lancelot wie, że nie jest czysty ze względu na romans z Guinevere. Wielu rycerzy odrzuca ich godność z jednego lub innego powodu. Grupa zakonnic przyjeżdża z młodym mężczyzną, ubranym jak rycerz, ale nie mając miecza. Kąpie się w złym świetle. Podchodzi do miejsca, gdzie niebezpieczeństwo i zakonnice zaczynają mówić rycerzom, że jest Galahad, syn Elaine i Lancelot. Lancelot ostrzega młodego człowieka, aby nie usiadł, ale tak jak on ma na imię Galahad na listach złota. To ostatnie puste siedzenie przy okrągłym stole. Arthur mówi, że nie może być rycerzem bez miecza, ale wszyscy obserwują, jak Galahad usuwa miecz w jeziorze z łatwością. Wracają do okrągłego stołu, gdzie Artur rycerze Galahada. Jak robi to, lśniące światło wypełnia salę i wszyscy widzą obraz Świętego Graala nad okrągłym stołem. Wielu rycerzy widzi tę wizję jako znak na poszukiwanie Graala. Mordred informuje Morganę, że wielu rycerzy odeszło od tego zadania i przewidziała, że spowoduje to upadek Camelota Arthura. Galahad, będąc prawdziwym ze wszystkich rycerzy, znajduje graala i zostaje zabrany do nieba. Mordred jest w stanie udowodnić, że Lancelot i Guinevere mają romans, który złamuje serce Arthura. Merlin był poprawny w jego przewidywaniu. Guinevere zostaje skazany na palenie, ale zaoszczędzony przez Lancelota. Mordred i Arthur zapadają w fatalną bitwę, a mimo to Arthur udaje się zabić Mordreda i obalić plan Morgani, zostaje śmiertelnie ranny. W ten sposób kończy się bajkowe istnienie Camelota, Artura i jego Rycerzy Okrągłego Stołu.

Arthur's Knights: Rycerze Króla Artura - recenzja Dodane przez Adventure-Zone dnia 29.07.2009 11:32 Niedawno na rynku ukazała się kolejna przygodówka francuskiej firmy Cryo, która tym razem proponuje nam podróż do wczesnośredniowiecznej Brytanii, krainy pogańskich wojowników, chrześcijańskich mnichów, strasznych ogrów i

^{Wyszukiwarka haseł do krzyżówek Określenie jeden z rycerzy króla Artura posiada 3 hasła Galahad Lancelot Parsifal Powiązane określenia rycerz Okrągłego Stołu Podobne określenia kielich poszukiwany przez rycerzy króla Artura jedna z siedzib dworu króla Artura zamek króla Artura zamek z dworem króla Artura Ostatnio dodane hasła Sylvester ..., filmowy Rambo Notre Dame w Paryżu "... z alpejskiej wioski", serial Nicolas ..., "Skarb narodów" płacony Charonowi niszczy ozon na początku jury oznacza niewiadomą spław drewna, osyłka Janusz ..., grał w "Klerze''}

Lancelot, najwspanialszy z Rycerzy Okrągłego Stołu, już od dawna zwracał uwagę na królewską żonę. On również nie był jej obojętny. Tą dwójkę połączył romans, który jednak dzięki Mordredowi wyszedł na światło dzienne. Artura rozwścieczyło to na tyle, że skazał oboje kochanków na śmierć.

Joanna d’Arc, reż. Luc Besson Jest to historia kilkunastoletniej dziewczyny, która ma wizję i wie jak poprowadzić lud francuski do zwycięstwa. Jej odwaga i waleczność jest równa, a nawet większa niż odwaga najsławniejszych rycerzy kraju. Z niesamowitym heroizmem dowodzi wojskami, cieszy się ogromnym szacunkiem wśród walecznych mężów, rycerzy. Jest to niezwykły przykład bohatera, rycerza – kobiety, właściwie młodej dziewczyny uznawanej za jednego z najsławniejszych i najbardziej zasłużonych dla Francji rycerzy. Rycerz Króla Artura, reż. Jerry Zucker Historia rozgrywa się w czasie końca wojen arturiańskich i Rycerzy Okrągłego Stołu. Król Artur osiada już na stałe w swoim zamku z piękną Ginewrą. W międzyczasie jeden w pasowanych Rycerzy napada na orszak królewski i tym samym zostaje usunięty z Kręgu Rycerzy. Na jego miejsce zostaje pasowany sir Lancelot. Tu rozgrywa się też historia miłosna pomiędzy młoda żoną króla a walecznym rycerzem Lancelotem, służącym już nie wolności ale królowi Arturowi. Rycerze w tym filmie pokazani jako waleczni mężczyźni, jako swego rodzaju elita rycerska służąca bezpośrednio najwyższej głowie państwa. Rycerz otoczony chwałą, sławą i szacunkiem nie tylko zwykłych ludzi ale także szacunkiem samego króla. Inne przykłady filmowe Królestwo niebieskie, reż. Ridley Scott (rycerze w czasie wypraw krzyżowych)Król Artur, reż. Antoine Fuqua (Rycerze Okrągłego Stołu) Obłędny rycerz, reż. Brian Helgeland (dążenie giermka do bycia rycerzem)Czarny rycerz, reż. Gil Junger (nowoczesny rycerz – przeniesienie w czasie)Rycerze z Szanghaju, reż. David Dobkin (rycerze XIX wieku w Wiktoriańskiej Anglii)Robin Hood: Książe Złodziei, reż. Kevin Reynolds (czas rycerzy w czasie wypraw krzyżowych)Excalibur, reż. John Boorman (miecz najwaleczniejszego rycerza, Rycerze Okrągłego Stołu)Joanna d’Arc, reż. Victor Fleming (kobieta rycerz - kilkunastoletnia bohaterka Francji)Rycerz, reż. Lech Majewski (rycerz poszukujący legendarnej złotostrunnej arfy)Krzyżacy, reż. Aleksander Ford (obraz rycerstwa polskiego)

Jego RYCERZE - według legend arturiańskich 150 rycerzy zasiadających przy Okrągłym Stole na dworze króla Artura (choć wedle rozmaitych przekazów wymienia się ich także 25 lub 50). Jego kształt miał eliminować wszystkie kłótnie między rycerzami o pierwszeństwo. Misją Rycerzy Okrągłego Stołu było poszukiwanie Świętego Graala

hC86.